Ze zijn er maar bezig mee daar

FOTO (ANP) - Niet Marcel Möring

Het nieuwe boek van Marcel Möring verschijnt binnenkort bij Uitgeverij Prometheus. Dan denkt u misschien 'dat is toch niet bijzonder, er verschijnen wel vaker boeken bij Uitgeverij Prometheus, ook wel van slechtere schrijvers dan Marcel Möring, waarom is dit een topic waard?' Nou, dat is omdat het boek eigenlijk bij Uitgeverij De Bezige Bij zou verschijnen, maar nu dus niet, omdat er het het woord 'neger' in voorkomt. En je mag in Dit Land een hoop zeggen, zeker in de literatuur, dat is juist een vrijplaats voor de diepste zieleroerselen van de meest gevoelige geesten in onze samenleving, maar je mag natuurlijk geen 'neger' zeggen. Een domme fout van Möring, die aanvoert dat zijn boek in 1967 speelt, maar even is vergeten dat de Nederlandse uitgeefwereld in 2020 speelt en nog op de knietjes zwarte levens aan het matteren is. 

Möring tegen Tzum: "Toen ik thuiskwam bleek ik een mail van de uitgeverij te hebben waarin me nogmaals werd verzocht om een ander woord te gebruiken. Er was waarschijnlijk nog een keer een overleg over geweest. Ik vond het wel vreemd, want in het boek komen ook antisemitische en homofobe uitspraken voor waartegen mijn hoofdpersoon zich teweer moet stellen, maar blijkbaar werd dat niet zo erg bevonden."

Komt Herman Brusselmans even goed weg!

Kudtkrant, Rutger Bregman voor het gezin

Volkskrant-lezers: de echte reden waarom Jiskefet en Koot en Bie niet meer bestaan. Omdat er teveel Volkskrant-lezers zijn en dat zijn allemaal stereotypen die vooral hun eigen stereotype bevestigen, kun je niet tegen op persifleren. Voorgaande zin was gewoon een moeilijke zin voor: 'De gemiddelde Volkskrant-lezer is een rancuneuze bemoeizuchtige pusbaal en net zo moralistisch dichtgetikt als Freek de Jonge op een kansel in een kerk gebouwd op de karkassen van GroenLinkse cabaretiers'. Deze keer zijn de hysterische roomse vingerwapperaars (allemaal cokeblank) PISWOEST op de vlaamse dichteres Delphine Lecompte die een pareltje over dat Mai Spijkers-Prometheus gejank van Ronit Palache publiceerde in de Volkskrant. Strekking pareltje: die Ronit Palache moet ten eerste niet zo jammeren want ze is toch niet met een stuk groente anaal gepenetreerd, is het wel? En ten tweede is Mai Spijkers misschien een lul met vingers maar je hoeft niet bij hem te werken hè? (Dit is trouwens exact de strekking van ook een pareltje van Herman Brusselmans, ook Vlaams, maar dan aangevuld met hilarische seksistische grappen over de enorme jetsers van Ronit Palache. Gepubliceerd op TPO.nl, een soort Mai Spijkers van de online media) Nou, de rest gaat vanzelf: ingezondenbrievenrubriekje van Volkskrantje bomvol pathetische machteloos vuistjesmaaiende pre-boomers die, typerend voor gefrustreerde narcisten, de dichteres aanvallen op haar poetisch taalgebruik (jaloers!) en met joekels van moraalknijters komen als: 'Mai Spijkers heeft de opdracht zich medemenselijk te gedragen'. OHJA MANNETJE? BEPAAL JIJ OVER JE ONTBIJTBORDJE MET JE INKTVINGERTJES VANACHTER JE UITGEPRINTE VOLKSKRANT.NL WIE WAT VOOR OPDRACHT HEEFT? Mai Spijkers heeft helemaal geen opdracht. En kan lekker doen wat hij zelf wil. Omdat hij het kán. Eat that, stichtelijke deugkerkdiaken uit Vinexwijk-Netniet. Hieronder alle boze Volkskrantbrieven verzameld (have fun), regenboogjes en hartjes voor Ger Keijsers uit Nijmegen:

De literaire redactie boog zich over een non-fictie met flink wat gaten in het plot

Okee, dat essay van Ronit Palache. Ze werkte negen jaar voor Mai Spijkers, de oprichter en baas van Uitgeverij Prometheus. Ze maakte mooie dingen mee, leerde het vak, maar zag ook wat voor horkerige lul met vingers hij kan zijn - niet naar auteurs maar wel naar zijn eigen personeel en naar haar. Een reputatie die Mai al heel lang, bij heel veel mensen heeft. Het is niet nieuw. Haar essay komt neer op een persoonlijk dilemma: je wil werken voor de beste uitgever, maar dat is tevens de ergste baas. Wat te doen?

Nou, een Amber Heardje natuurlijk: schrijven over de boosdoener zonder de boosdoener te noemen om zodoende de schijn te wekken dat je een breder maatschappelijk probleem bespreekt en niet alleen je persoonlijke drama. Maar ondertussen is de Azijnbode bij 30 (oud-)collega's van Palache langs gegaan want in de borrelkringen van de grachtenblaadjes kennen die lui elkaar allemaal. Bovendien: een paar slachtoffers zijn daar snel genoeg gevonden, want Mai heeft al decennialang de reputatie van botte hork & boekenproleet en daar wordt in alle interviews, profielen en aanverwante producties van, met en over hem naar gevraagd en aan herinnerd. Het enige nieuwe is hier dat oud-personeel nu zelf hun zegje doen.

Zo ook Palache. Ze had ambities, werkte hard, klom snel op (ten koste van iemand anders, denkt ze zelf). Ze moest ook steeds meer troep van Mai tolereren en daar zitten hele vervelende voorbeelden tussen van gedrag dat je niet zou moeten of hoeven accepteren. Dat deed ze echter wel. Negen jaar lang. Ze sprak 'm zelden tegen. Hij werd dus gedoogd in zijn horkerigheid, wat hem daarmee niet bewoog om zijn gedrag aan te passen, zo als ook dit essay daar achteraf niets aan gaat veranderen.

Ze schrijft dat er sprake van "machtsongelijkheid" was, alsof dat per definitie een probleem is. Overal, echt óveral, bestaan baas/werknemer-verhoudingen. Soms is de baas (m/v) een eikel (m/v), op andere plekken zijn strenge regels noodzakelijk vanwege veiligheid, of om het personeel in het gareel te houden. Weer andere bedrijven houden het personeelsbestand onder de knoet met een bedrijfscultuur (of 'corporate identity') rond kleding, gedrag, omgangsnormen en de momenten & manieren waarop de koffiemachine bediend moet worden. In zulke bedrijven policen meestal de medewerkers elkaar, een beetje zoals mensen ook elkaars boa'tje werden tijdens covid, zonder dat er veel tussenkomst van de baas nodig is. Het mantra "Zo doen wij dat hier" is bijna overal een baken.

Ach ja uit het lijden kwam ooit de grootste literatuur

De #MeToo-beweging is een soort trein van de terugwerkende kracht geworden, die nooit meer stopt. De haltes gaan van 'toen ik er werkte deed iedereen zo en leek het normaal' via 'achteraf was het allemaal afgrijselijk' naar de eindhalte: ANGSTCULTUUR. Geen idee of Mai Spijkers of iemand uit zijn stal ongevraagd in iemand anders b(r)oekje heeft gezeten, maar het woord ANGSTCULTUUR staat vrijdag in de Azijnbode bij een verhaal over zijn uitgeverij, Prometheus. Oud-werkneemster Ronit Palache, hierboven op een archieffoto met Connie Palmen op het Boekenbal, heeft zich kennelijk bij de politie de krant gemeld. Dat weten we, omdat Mai zelf in een aan GS gelekte mailing een zet naar voren doet. Hele tekst na de breek, maar de kern is: 

"Uiteraard zal het voor niemand van jullie een verrassing zijn dat mijn leiderschapsstijl niet door iedereen positief ervaren wordt. Maai, de haai, noemt Tom Lanoye mij. Maar jullie weten ook dat ik altijd handel in het belang van Prometheus en zijn auteurs."

Dat is geen bekentenis, dat is een matter-of-fact. Mai verkoopt boekjes in de echte wereld, maar helaas doet ie dat vanuit een vijvertje voor woke-verweekte smeltmensen, die allemaal mogen vinden wat ze ervaren hebben - en het lekker mogen houden van 'm. Wel mooi dat de man die een villa in Colombia heeft gekocht met de opbrengsten van 50 Shades of Grey morgen beschuldigd wordt van het sadisties domineren van lekkere lettermeisjes (of zo), maar wie z'n boekenlegger op de verkeerde pagina heeft gelegd - dat lezen we dus in een volgende uitgave van uitgeverij Persgroep.
UPDATE: Daar is het verhaal al, van zeven vrouwen die bij Prometheus werkten, opgetekend door slachtoffercolporteur Esma Linnemann. TL;DR: Mai Spijkers is een lul en je moet hard werken anders lig je er uit. Nou nou poeh poeh.

Politica gaf boekje niet op bij neveninkomsten, omdat publicatie haar geld KOSTTE

Tip voor iedereen met een vlammend boek in de pen: niet opsturen aan uitgeverij Prometheus. Als de verkoop een beetje tegenvalt kan het je namelijk een flinke som duiten kosten. Dat ondervond politica Sophie in 't Veld na het verschijnen van haar boek 'Een Europees ID' (3 meelijballen in de Volkskrant). Wij hoorden van een kuchende man in een linktip dat mevrouw In 't Veld de kosten van deze promofilm van het D66-fractiebudget wilde betalen. Dat vonden wij een beetje graaierig voor iemand die royalties voor een boek ontvangt. Bovendien vroegen wij ons af of het misschien een administratieve fout was dat In 't Veld de opbrengsten niet heeft opgegeven bij haar neveninkomsten (pdf). Maar volgens D66 valt er niks op te geven omdat de kosten van de publicatie hoger zijn dan de opbrengsten, en heeft Sophie alles uit haar eigen zak betaald. Zielig, eigenlijk. Gelukkig ontvangt ze nog een dagvergoeding van de EU. 

Uitgeverij Prometheus wilde niet reageren op vragen van GeenStijl, maar wenste ons wel veel succes met het topic. Wij wensen uitgeverij Prometheus veel succes met het commercieel uitzuigen van met belastinggeld betaalde politici en het uit de weg gaan van de bijbehorende publiciteit.