Politici zijn zelf een soort placebo

We moesten ineens aan Placebo denken, de vuige jaren negentig alt-rock band die aardig wat lekkere hitjes & festivalstintjes op hun naam hebben. De reden: Brian Molko, lead non-binair avant la mode, heeft een denunciare aan z'n tomboy-broek van Giorgia Meloni omdat de inmiddels niet meer zo frishippe depressievertolker haar een stuk stront, fascist, racist en vaffanculo had genoemd. Toe maar. Niks nieuws, artiesten met een [F*ck zittende niet-links-genoeg baas van een land]-houding, horen we al zo lang we concerten & festivals bezoeken, en onze ouders voor ons ook. NOFX maakte The War on Errorism, er was een heel Rock Against Bush album, Eddie Vedder van Pearl Jam zette een Bush-masker op en zong Bushleaguer (hierboven), en toen Bush weg was en Obama's ster doofde kwam de Trumphaat en zagen we Tom Morello in z'n nadagen bij Prophets of Rage nog een gitaar achterstevoren aan het publiek tonen omdat er "Fuck Trump" op gespraypaint stond. Nou nou, dapper. Maar Meloni heeft aangifte gedaan tegen Molko dus nu weet iedereen wat ie gezegd heeft. Doe dan ook geen aangifte, Mutsloni. Het zijn artiesten, wees blij dat sommigen nog een boos gorgelend garageboxgeluid maken omdat ze schijt hebben, en niet met bijgevijlde autotunes zoetgevooisd om transgenderrechten bedelen omdat het meer plaatjes verkoopt. Of nog sneuer: hun eigen personeel bananenbardildo's dwangvoederen terwijl ze een driebaans uithangbord voor dikkelichaamsvrede proberen te zijn. Anyway, we draaiden Placebo derhalve weer eens en waren eigenlijk best blij verrast over hoe de zoektocht naar de Zelf van een Nancy Boy toen nog vragend werd opgediend in plaats van drammend werd doorgedouwd. Special Needs? Die hebben we tegenwoordig allemaal...

Vrijdag Muziekdag!

Placebo, dat is nou typisch zo'n band die lijdt aan het Syndroom van Alles Wordt Minder. Eind jaren 90 en begin jaren 00 was het fantastisch, met Without You I'm Nothing en Black Market Music, met onder meer de megahits Every You and Every Me en Special K. Zeg maar de tijd dat Mosterd aan de tiet van zijn moeder hing en PeterMills dikke jato draaide en TricTrac speelde in de shop. De laatste 22 jaar is het allemaal heel erg ruk met Placebo, met nu, na een stilte van negen jaar, het nieuwe album Never Let Me Go. Natúúrlijk gaat het over het klimaat (spoiler: we zijn allemaal veel te laat, iedereen gaat dood) en natuurlijk hoor je weer het typische Placebo-geluid. [Insert hier een obligaat verhaal over 'zichzelf opnieuw uitgevonden', red.] Als dat je niet zint geeft niemand je ongelijk en ben je welkom in de al eerder genoemde shop van PeterMills om daar TricTrac te spelen, een dikke jato te draaien en dat allemaal op de klanken van de 538-muziek van Cypress Hill. Voorts is er ook een nieuwe Aldous Harding, speciaal voor kunstzinnige mensjes die net iets te edgy zijn voor 3FM, maar die nietszeggende zenderbaascrack stiekem wel heel rowdy vinden. Dat geven die types niet toe, dat schrijven ze in hun dagboek, die nooit iemand te lezen krijgt. Een miljoen sterren van de Volkskrant, maar Aldous Harding is eigenlijk alleen leuk samen met Marlon Williams, want die is heel goed (zie dit topic), dus we laten die nieuwe maar voor wat het is en hieronder dus een samenwerking van Aldous & Marlon Williams - dat waren vroeger liefjes, maar nu niet meer, en zo bent u weer helemaal bijgepraat over dingen waar u niet van wist dat u er helemaal niet over bijgepraat wilde worden. Meer nieuwe muziek na de klik, met als absoluut hoogtepunt een metalproject (remember Probot) van Dave Grohl!