Gotspe

Hoe vaak kun je als overheid je mensen in de steek laten? Nou, heel vaak. Vandaag aflevering zoveel van de totale incompetentie rond alles met het toeslagenschandaal: een vernietigend vertrouwelijk rapport over de Commissie Werkelijke Schade, die dit hele zooitje zou moeten oplossen. Volgens Follow The Money staat onder andere in het rapport dat de CWS freelancers inhuurt maar vervolgens geen idee heeft wat die precies uitvoeren en dat die freelancers "amper met elkaar communiceren en ‘cynisch’ zijn over ‘de hele hersteloperatie’".

Als je leven dus al de totale vernieling in is geholpen door het toeslagendrama moet je aankloppen bij de CWS, maar dan is de hulp nog ver weg. In ieder geval moet je 2 jaar op een beoordeling van de commissie wachten, en die wachttijd is de afgelopen jaren alleen maar opgelopen. Vervolgens helpt het ook niet dat de mensen binnen de CWS elkaar naar het leven staan, of zoals het rapport zegt "allerlei opvattingen en beelden over elkaar, zonder dat die worden uitgesproken" hebben. Verder werken er ook amper mensen met een financiële achtergrond (HOE DAN?) en tot overmaat van ramp is het "niet zichtbaar waar de medewerkers (screeners, secretarissen) precies hun uren aan besteden of waarom een traject lang duurt".

Sinds de komst van directeuren Jan van den Bos en Anneke van den Breemer, die orde op zaken hadden moeten stellen, is het allemaal alleen maar erger geworden. In april en augustus werden er 45 dossiers afgerond, terwijl dat een jaar eerder in die periode nog 60 waren. Nou, wij gaan een middagje schreeuwen in een kussen. CWS, FIX JE SHIT.

Een parlementaire enquête wordt soms gedoogd, een tribunaal over haar resultaten niet

Op hoge poten roept het kartel op te zwijgen over tribunalen. Tegelijkertijd lukt het dezelfde politici niet ongekend onrecht af te sluiten waar Raad van State, rechters, parlement, kabinet en fiscus hebben samengespannen om bij tienduizenden ouders ruim vijf miljard euro schade te veroorzaken. Duizenden kinderen werden uit huis geplaatst terwijl er een tekort aan pleeggezinnen is.

Zonder onderzoek, bewijs of individuele beoordeling kwamen gezinnen op een zwarte lijst. Vanwege bijvoorbeeld etniciteit of een laag inkomen. Risicofactoren bepaalden niet wie handmatig gecontroleerd werd, maar dicteerde wie jarenlang aan de bedelstaf raakte. Wij zijn een dystopische disfunctionerende narcostaat die dermate comateus was, dat we dit al 17 jaar volhouden.

Er zijn drie dingen nodig om hiervan afscheid te nemen. Tribunalen om de schuldigen te straffen, want het lukt niet binnen de huidige rechtsstaat. Een verzoeningscommissie om deze apartheid te helen. Als laatste mag de staat na jaren excuses aanbieden toch maar eens gewoon betalen. Gezien het totaal ontspoorde, complexe toeslagencircus wordt dat een monsterklus. 

Probeer maar eens van arme gezinnen met twee flexibele werknemers aan de onderkant van de arbeidsmarkt te bepalen welke uren er gewerkt zijn in de afgelopen 17 jaar om te kunnen beslissen hoeveel recht op opvang er was, en aansluitend wat ze bij diverse werkgevers nou eigenlijk verdiend hebben om de hoogte van de toeslag en de schade te schatten. Dit is voor niemand te overzien.

De rechter corrigeerde op advies van de Raad van State onze burgemeesters wegens misbruik van hun bevoegdheden. Burgemeesters mogen zonder gerechtelijke procedure een drugspand sluiten. Een gezin die thuis hun verslaafde zoon probeerde te redden, dreigde hun woning te verliezen.