In deze ondertitel geen spoilers over het oordeel van dit vreselijke album

Nou jongens, de hele wereld en heel internet in rep en roer omdat Taylor Swift ineens een nieuw album aan de man brengt. Wie? Een mevrouw die ooit begon in het countrygenre en daarna opschoof naar de onder Amerikaanse zangeressen zeer populaire 'vreselijkpop'. Grappig genoeg is Taylor helemaal niet populair in staten als Louisiana en Tennessee en laat dat nou net de staten zijn waar ze wél verstand hebben van muziek. Enfin, Taylor Swift is dus de meest verkopende artiest van de afgelopen tien jaar. Niet U2, niet Coldplay, niet rapper Jay-Z, niet een of andere One Direction-lullo in skinny jeans en ook niet een of andere Koreaanse zelfmoordcommando met microfoon, nee, TAYLOR SWIFT. We luisteren weleens naar Lana del Rey ofzo maar deze Taylor Swift zit met al haar trawanten van de vreselijkpop achter het kopje 'Nee'. Maar hey, we kunnen het wel uittekenen: al die laffe poprecensenten geven deze verrassingsplaat vijf sterren. Nou, dat bepalen we zelf wel: worden we er emotioneel van?

1. the 1. Jongens wat een vreselijk nummer om mee te beginnen. Dat riedeltje in het refrein, "But it would've been fun. If you would've been the one", dit blijft nu de rest van de dag door ons hoofd spoken en niet op een goede manier. Dit is een soort andijvie. Het is wel te pruimen als het er is, maar om er nou speciaal voor naar de supermarkt te rijden, mooi niet.

2. cardigan. Ook grappig, want we hadden het net over Lana del Rey en dit ís verdomme gewoon Lana del Rey, maar dan Taylor Swift. Best okee, al zijn we wel in slaap gevallen.

3. the last great american dynasty. Het wordt hier plots een beetje uptempo, maar het is geen zak aan. Die gast van Het Parool noemt dit een nummer 'waarop Swift zich plots opwerpt als chroniqueur van de Amerikaanse samenleving'. Chroniqueur van de Amerikaanse samenleving, kom nou. Heeft hij zijn speakers überhaupt wel op het goede kanaal aangesloten? Het is een standaard riedeltje G - Amineur - C uitgesmeerd over een paar pianotoetsen met een laffe drumcomputer op de achtergrond, en dan dat refreintje: "There goes the last great American dynasty. Who knows, if she never showed up, what could've been. There goes the most shameless woman this town has ever seen. She had a marvelous time ruining everything." Echt wel chroniqueur van de Amerikaanse samenleving! Nee grapje, vrij waardeloos, dat is wat het is.

4. exile. Een duet met Bon Iver, de band rond Justin Vernon, de favoriete band van Tim Hofman en dan weet je het wel qua Angus & Julia Stone-achtige in geitenwollen gegoten hunkering naar geluk, want poeh poeh wat hebben ze het toch zwaar in de upside down. De opening van het nummer is best aardig, het beste nummer tot nu toe op de plaat, en grappig genoeg ook het nummer waarop Taylor Swift de eerste anderhalve minuut haar mond houdt. Enfin, daarna wordt het allemaal wel heel erg kazig dus ook dit nummer kunt u weer door de plee spoelen.

5. my tears richochet. Kattengejank

6. mirrorball. Zit een soort echo in, niks aan.

7. seven. "Pleaaaase picture meeeee in the treeeeees", en toen maar weer gestopt met luisteren.

8. august. Lijkt wel een robot die aan het zingen is, maar het riedeltje is wel aa... o wacht hier wordt het weer Venga Boys meets Colbie Caillat. AAARGH.

9. this is me trying. Deze semi-elektro zang zou het goed doen als vocals achter een Hardwell-track ofzo, maar hier moet die tekst het nummer drágen. En dan dat scheterige 'this is me trying', het wordt echt met de allerlaatste adem de keel uitgehijgd, alsof je oma met corona naar adem ligt te happen.

10. illicit affairs. Het heeft negen nummers geduurd, op dat duetje met Bon Iver na, maar ze kán het wel. "Make sure nobody sees you leave, hood over your head, keep your eyes down", met een ondeugende nadruk op down, een stiekeme knipoog van een passerende vrouw op een fiets, ze ziet je wel, en jij ziet haar, al is het ook een accent waar we ons na verloop van tijd gruwelijk aan gaan ergeren. Het is allemaal wat minder overgeproduceerd dan die andere elektro-robo-crack. Deze mag blijven!

11. invisible string. Haha seks. Maar zonder gekheid, meer van hetzelfde. Kleur dit kleur dat, yoghurtwinkel. Gaap.

12. mad woman. JA! Weer een Lanaesque beginnetje. Deze trekken we wel. Effe wachten op het refrein want meestal gaat het daar wel de mist in. Ze is heel kwaad en het zal vast wel de schuld van een makker zijn. O ja wacht verder is het weer hemeltergend.

13. epiphany. We zijn er bijna, gelukkig. Dit nummer komt heel langzaam op gang, alsof er een elfje uit de hemel neerdaalt en ons met zijn gezang probeert te laten sterven. Het is een soort kersthymne als je met je familie naar de openluchtmis op de heide bij Heerde gaat. Taylor Swifts eigenste Psalm 98. Teeeering.

14. betty. Heeee een mondharmonica, dit begint een heel klein beetje Bruce Springsteen - The River-esque, of gewoon zoals alles van early Bob Dy... o nee wacht het is Taylor Swift. Ja die stem, daar worden we dus niet emotioneel van. En dat is dan ook meteen het antwoord op de hoofdvraag: worden we emotioneel van de nieuwe Taylor Swift? Het antwoord is driewerf neen. "In the garden would you trust me? If I told you it was just a summer thing? I'm only seventeen, I don't know anything. But I know I miss you." Hier gaan dus MILJOENEN Amerikanen snoeihard op. Nou. Meh. En we moeten nog TWEE nummers verdomme.

15. peace. Tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut wat komt daar aan? Een larmoyant gitaarriffje alsook het einde van het album. Tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut WEER NIKS AAN AAAARGH.

16. hoax. Er komt een einde aan het lijden. Zowaar, dit nummer begint breekbaar. Taylor is zeker opgelucht dat haar luisteraars weer kunnen ademen. En dan komt er weer zo'n malle schrille laag van geluid in en is het weer over met de pret. We willen dit niet meer.

EINDOORDEEL: ⭐Hier worden we niet emotioneel van.

Ja, die titel moet in hoofdletters

Haal uw seppukutanto van zolder en laten we d'r maar gewoon collectief mee kappen. We zijn van het niveau van mensen die onverwacht (maar ook zeker, vergis je niet) op de vlucht slaan terwijl alarmfase twee nauwelijks nog berucht is, maar dat weten ze dan niet, en dan zwijgen ze over wat ze horen en zien, en die mensen krijgen dan onbewust (dat zal dan wel instinctmatig zijn) zin in mosselfeesten. In het Cultuursector-Merkenonderzoek onder 100.000 man van Hendrik Beerda Brand Consultancy is de oorverkrachtende bokkingorgie van modderfokking Bløf verkozen tot populairste muziekgezelschap. Ook in de top vijf KREZIP en de tienerpopdildo's van Di-rect. Echt gtfo Nederland. O ja, het merk Marco Borsato is sinds zijn reis naar de maan ineens niet meer zo populair in huismoederland.

Geef het 19 seconden.

Want de redactiestoelen draaiden hier uiteindelijk allemaal om hoor. Over Duitsers kunnen we ook niets meer zeggen dat nog niet geschreven is, dus we leunen gewoon even achterover. Bovenstaand is een beetje de KFC Donut Burger **onder de zomerhits. En palm muted bursts met daaronder in exact dezelfde bursts double bass op de drums, ja, dat zijn toch een beetje onze Nasheeds hè. We mogen toch hópen dat Duitsland deze makkers met hun Scooter-interpretatie naar het volgende Eurovision Songfestival stuurt, dan winnen ze ook een keer iets. De carrière van dat meisje is trouwens te volgen op d'r insta _AlienSl*t_.

Geen idee of dit nog mag van de WaPo maar toe maar weer

We zagen DIT artikel voorbijkomen in de uit tranen gefabriceerde digitale inkt van de WaPo (die lezen we eigenlijk iedere dag, behalve op maandag, dinsdag, woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag) over dat zwarte dj's de techno weer terug gaan claimen. "Techno’s roots can be traced back to the black community that originally congregated around the music in Detroit in the 1980s, but you’d hardly know it looking at today’s biggest dance festivals, where white DJs dominate the lineups, playing for massive crowds and ungodly paychecks. MoMA Ready wants that to change." De TANDJES hee. Als we het goed begrijpen: de techno ís van zwarte mensen en de huidige top is te blank.

Die dansvloer, die is dus niet ván iemand, die is niet vóór iemand, die is er van en voor iedereen. Het is nou nèt een van die plekken in een wereld waarin iedereen naar elkaars kleur staat te wijzen waar het geen fluit uitmaakt of je groen geel paars oranje of zwart bent als je staat te schitteren onder de stroboscoop, en welke kleur die dj daar in de verte heeft, of dat het een man of vrouw of transmevrouwheer is. Je staat daar met z'n állen te knallen. We zijn sowieso zo kleurenblind als een witte haai en op die dansvloer al helemaal. En dan nóg, de techno terugveroveren op WIE? Op die generatie Duitse knalpatronen (Liebing, Dixon, Fengler, Klock) die na jarenlange arbeit in oude Duitse oorlogsbunkers toevallig allemaal heel goed zijn geworden? Op die uit Nederland afkomstige puistenventjes met spillepoten, die dagenlang achter hun laptop zitten te priegelen? Op Charlotte De Witte en Amelie Lens, de vrouwen die nu de game runnen? Muziek, het is van ons ALLEMAAL. En om dat te vieren, drie livesetjes, van de grondleggers van de house en de techno.

Spaanse technokoning dropt rustgevend plaatje

Als u niet naar de muziek kan, komt de muziek wel naar u! De Spaanse technogod Oscar Mulero vindt het zo vervelend dat u niet lekker kunt afdansen in de Bravo op Lowlands, dan wel géén drugs kunt gebruiken in een tentje op een of ander groezelig dancefestival, dat hij een heerlijk riedeltje bij u in de huiskamer brengt. 'U weet wel wanneer' is het de beste muziek ooit, en op dit moment is het gewoon een hartstikke gezellig deuntje met dito videoclip om te bekijken en beluisteren met uw hooggevoelige opa Piet.

English translation: WARNING: This video may potentially trigger seizures for people with photosensitive epilepsy. Viewer discretion is advised.

We hoorden trouwens dat hij racist is

Ennio Morricone liet van schrik de spaghetti vallen: de Dalai Lama heeft een album uitgebracht. U begrijpt dat het podium der woordkunstenaars en akkoordentovenaars flink is opgeschud en dan mag u zelf bepalen of Nickelback, Kane of René Karst van de derde trede is gevallen. Neem nu de hitsingle Compassion met 300x de tekst 'Om mani padme hum': als u nog niet op de brug stond om naar beneden te springen, dan staat u er nu. Doe de ogen dicht en u zit in een berghut in Afghanistan met een geit aan de opium. Of u waant zich bij een opgieting in Thermen Bussloo, dat kan natuurlijk ook. U koopt de cd van de Dalai Lama HIER - hij staat tweede van links.

Geen corona, toch dood (91)

Hartstikke leuk hoor, die westernfilms van Sergio Leone, maar eigenlijk waren het gewoon lange videoclips bij de muziek van Ennio Morricone. Films uit de tijd dat de lucht nog schoon was en de seks nog... nou ja, u weet wel. Morricone componeerde natuurlijk niet alleen voor Leone, maar ook voor Brian de Palma, Giuseppe Tornatore, Bernardo Bertolucci en Quentin Tarantino (Kill Bill, Inglourious Basterds, Django Unchained) en hij wordt beschouwd als een van de grootste en meest invloedrijke componisten van deze tijd. Hij omlijstte iconische en dodelijke vuurgevechten tussen de grootste boeven van het Wilde Westen en zelf is hij eraan gegaan door... een val. Rip. Is het al tijd voor spaghetti?

Absolute baas

Toegegeven, hij bezit niet de muzikale en tekstuele virtuositeit van iconen als Bob Dylan en René Karst en z'n beste tijden liggen al even achter ons - peak Willie Nelson was mid en eind jaren 70, toen de lucht nog schoon was en de seks nog smerig, en ook z'n nieuwe album First Rose of Spring zal de wereld niet gaan opschudden. Desalniettemin, aandacht en applaus voor Willie Nelson: hier in Nederland hebben we mensen die liever naar de overspelige meuk van Marco Borsato luisteren, maar in Amerika is de man een absolute GOD, een GOD die vandaag zijn ZEVENTIGSTE studioalbum heeft gereleased. Ze-ven-tig albums lang voor verliefde mannen en vrouwen de ultieme begeleiding van dinertafel naar bank - voor de daaropvolgende begeleiding van bank naar bed heb je toch echt iets anders nodig, Tom Waits ofzo, of die van die autogordels. Enfin, de beste man is reeds 87 jaar oud en hij doet samen met Kris Kristofferson een wedstrijdje wie van de vier Highwayman (Cash, Jennings, Nelson, Kristofferson) het laatste naar de countryhemel fladdert - the good people die young. Bedankt voor nummer 70 Willie, lekker gewerkt pik.

De winnaarsmobiel is niet meer

Het is de bruiloftszanger van wie u niet eens wist dat hij op uw bruiloft gaat zingen. U hebt niet eens een vrouw! Het is de Nederlandse Dylan, de Nederlandse Aznavour. Nee, het is andersom: Aznavour is de Franse René Karst. De man die onbaatzuchtig keet & jolijt in úw leven brengt met atjes voor de sfeer en tieten die je mag laten zien, heeft door een afgrijselijk inferno afscheid moeten nemen van zijn winnaarsmobiel. En dat terwijl coronaoverlever René uit milieu- en klimaatoverwegingen reed in een dikke Mercedes. En zo is René Karst, de Staatssecretaris van Schitterende Muziek, het eerste wereldberoemde slachtoffer van de autobrandenhausse. Overheid doet niets.

🐐

ACHT JAAR. Acht lange jaren liet Bob Dylan ons achter met geluidsgenocide van onder anderen Ellie Lust, Tino Martin, Dries Roelvink, Paul McCartney, die de schoenveters van Bob Dylan nog niet mag strikken, coronacasualty René Froger en Jeroen van der Boom. Ondertussen konden we genieten van de Sinatra-drieluik Shadows in the Night, Fallen Angels en het heerlijke Triplicate, maar eindelijk eindelijk eindelijk komt de Amerikaanse René Karst met nieuw, eigen werk. Het heet Rough and Rowdy Ways en het is nu al het beste album van het jaar, veel beter dan die troep die Pearl Jam onlangs de wereld in heeft geslingerd, die ellende van Dua Lipa, die zweverige pillenruis van Tame Impala en alle Koreaanse kleuterschoolcrack waar de jeugd van tegenwoordig naar luistert. U koopt mans beste album Blonde on Blonde alvast hier (lp) en z'n op een na beste album Blood on the Tracks hier (cd). Heeeeel erg jammer dat er geen DWDD meer is.