Veel americana deze week, maar dat is goed voor uw ziel

Welkom bij weer een rondje nieuwe muziek en wat we deze week faliekant links laten liggen is die premature zaadlozing van Harry Styles (nul sterren). Wie natuurlijk wel met de hak in de hondenstront staat te roeren is 3FM, dat was ooit een zender met interessante alternatieve muziek, tegenwoordig is het mainstreamcrack voor debielen, idioten en kinderen van 6. Wél interessant is het eerste album van Zach Bryan. U kent 'm niet, maar deze singer-songwriter uit Oologah, Oklahoma is in (het zuiden van) Amerika al gekatapulteerd tot stardom en fenomeen ("the world’s next country icon" en "country music'snumber 1 songwriter") voordat er ooit een studioalbum van 'm is verschenen. Wel kwamen er prachtige uitgaves uit in eigen beheer (voor een recensie: zie bijvoorbeeld hier), maar nu is er dus een 'officiële' plaat. Geen gedoe en gezeik, 34 (!) nummers, met net iets te larmoyante americana en countrypop met een randje, voor bij het kampvuur met een bak bourbon in je hand. Je moet er van houden en dat doen we, dus in diezelfde categorie ook een nieuwe plaat van de iconische Steve Earle, vader van de betreurde Justin Townes Earle, met een ode aan Jerry Jeff Walker (van Mr. Bojangles en néé, dat nummer is dus NIET van Sammy Davis jr. en al helemaal niet van Robbie Williams). Tevens prima americana van Thomas Dollbaum van wie we nog nooit hadden gehoord, en een krakerig riedeltje van Craig Finn, die we dan weer kennen als frontman van The Hold Steady. Meer nieuwe muziek na de klik!

Bluesrockwinnaars komen met nieuwe plaat, ook rapkoning gaat los

Na het geweldige Brothers (2010) en El Camino (2011) hadden we effe wat moeite met die zweverige Turn Blue (2014) en pseudorockende Let's Rock (2019)-meuk van The Black Keys. Dat was allemaal wel aardig enzo, maar als al gonst dat je het 'vaker moet luisteren en dan wordt het echt cool' pleuren we het net iets te gauw in de mwoah-bak. Maar toen kwam Delta Kream, met de in supertempo opgenomen rauwe covers van broeierige Delta Blues, waarop we ons weer op de I-10 van Houston naar New Orleans waanden, met de Jeep als ijsbreker voor de muggen, op zoek naar een slaapplek tussen de Louisiana Lakes, en we leerden euchre van een campingbazin en haar bierdrinkende kind van veertien. ENFIN, en nu is er Dropout Boogie, weer in rap tempo opgenomen, weer groezelige bluesrock voor volwassenen, weer moet u niet één nummer eruit pakken (of toch: deze) en gewoon de boel luisteren zoals het bedoeld is: van voor naar achter, het liefst in een bar op Honky Tonk Highway in Nashville. Overigens zaten The Black Keys deze week weer bij Joe Rogan. Wie ook een nieuwe plaat heeft is hiphopkoning Kendrick Lamar, misschien wel de beste rapper van het moment (al neigen we recalcitrante jongens die we zijn zelf wat meer naar J Cole). Schijnt fantastisch te zijn, u mag meeluisteren. Wat meer nieuwe muziek... NA DE KLIK.

O boy o boy o b... WAT?

Shit hee. Bob Dylan-apologeten over de hele wereld al dagen in spanning. Een REMAKE van Subterranean Homesick Blues, niet de allergrootste hit van de koning, maar wel een van de meest iconische tracks. Met die legendarische clip met die bordjes: vaak gekopieerd, nooit zo goed en gruwelijk als het origineel. En ineens was daar de aankondiging van een remake. Zou Dylan op zijn tachtigste een poging wagen het opnieuw in te zingen, in de stijl van de prachtige concertfilm Shadow Kingdom? Of zou het toch 'een zinloze update van de iconische video' worden? Nou, dat laatste dus. Een ZINLOZE update van de iconische video. Wat een holle buis gevuld met ruft. Even onszelf vierkant janken in een hoek, nu. Meer nieuwe muziek: nieuw oud spul van Neil Young, zeg maar de onhebbelijke Bob Dylan en dan ook nog eens zonder Spotify, alsook de nieuwe Arcade Fire, helemaal de moeder gehypet, maar ome Mosterd wordt er niet warm of koud van. Twee kleine geitenballen voor Arcade Fire. Van eigen bodem een rauwe EP van het vooralsnog volslagen onbekende Donkey Kung Fu, omdat ze het zo lief hebben gevraagd, hiero. Doei!

Bam bam bam de taal van de liefde levert alweer

De wereld had er lang op moeten wachten, een nieuwe Rammstein, toen de band in 2019 ineens een naamloos album de wereld in slingerde. En nu, drie jaar later, is er al een opvolger. ZEIT. Eerder tikten we al stukkies over de nummertjes Zick Zack en Zeit en nu is er gewoon de hele plaat. Door de vinylcrisis kost een dubbel-lp zo'n vijftig euro en u hoeft ons niet uit te leggen wat een mens nog meer kan doen met vijftig euro. Maar goed, als je dan tóch iets moet kopen: ook op het achtste album weer apocalyptische gekte bezongen in de taal van de liefde. Vroeger, toen we met Samantha in het fietsenhok stonden, prevelden we ook Duits, en dan werd iedereen geil: mit -nach - bei - seit - von - zu - aus - außer - entgegen - gegenüber... o ja Samantha wat heb je een mooie fiets! Vetste nummer: Schwarz. Vetste titel: Dicke Titten! Meer nieuwe muziek, country-heavy, hieronder, en na de klik! ZICK ZACK

Een soort Olaf Leeuwis maar dan met iets minder boeken en iets meer muziek.

Soms laat iets zich moeilijk uitleggen aan een vergrijzend publiek. Maar juist daarom proberen we u toch nog een beetje voeling te geven met hoe de jeugd de menselijke toestand ondergaat. Tim Koehoorn (23) schrijft liedjes en korte skits. Er is een kans dat u bovenstaande helemaal niet grappig vindt. En er is ook een kans dat het dan eigenlijk over u gaat, en u ook al niet begreep dat deze 'bloemlezing'-tweets onder Netflix' boomer-uurtje sarcastisch waren, omdat u participation trophy- en gender ID-grapjes nog steeds grappig vindt alsof het 2012 is. Dat is allemaal niet erg, maar het is wel de moeite waard te beseffen dat de dagen dat u iets leuks of origineels aan het internet bij kon dragen definitief geteld zijn. En ook dat is niet erg. De tijd is een natuurgeweld, en uiteindelijk worden we allemaal Laurence Fox of James Lindsay.

En die Fontaines D.C. is... fantastisch

Ineens waren ze daar, de puistenkoppen van Fontaines D.C., met ruisende gitaren, snoeiharde Dublin Punk en de accentvolle praatzang van voorman Grian Chatten. De eerste plaat was nieuw, ongehoord, jeugdig, rauw, ongecontroleerd, gruwelijk, met het nummer Liberty Belle als onze favoriet. Daarna kwam het dompige A Hero's Death en dat was nog steeds niet heel erg gelikt, maar al wel iets gelikter en nog steeds heerlijk. De vriendengroep werd de stardom ingeschoten - onlangs door NME nog verkozen tot Beste Band ter Wereld, dat lijkt ons wat overdreven, maar toch. Vandaag is uit, het derde album, Skinty Fia, en we zullen er niet te veel omheen lullen. Het is regelrecht fantastisch. Langzaam maar zeker sluipen er opvattingen, meningen, standpunten en ideeën in. Over de Stand van het (Ier)land, politiek, drugs, de waanzin, en daar moet je wel een beetje tegen kunnen. Neil Young, R.E.M., Eddie Vedder, Bono en al die anderen: allemaal met ingewikkelde opvattingen gevulde heliumballonnen die zijn vastgeklit aan het plafond van de onhebbelijkheid - het is wachten op het moment dat ze leeglopen. Bovendien: u komt uit Deventer, Doetinchem, Leeuwarden of Tytsjerksteradiel en u bent helemaal niet bezig met dat gelul. Dus: gewoon lekker luisteren! Meerrrrr nieuwe muziek, vooral vage muziek, na de klik!

De muziekweek is weer doormidden

De 'grootste' naam die deze week een nieuwe plaat tot de mensen brengt is Kurt Vile. U kent 'm mogelijk als voormalig gitarist van de War on Drugs, maar de War on Drugs is ook maar een voorspelbare en vooral saaie zeikband voor boomers geworden. Is de nieuwe soloplaat van Kurt Vile dan interessant of vernieuwend? Nee natuurlijk niet! Maar het is wel gewoon lekkere muziek, voor bij een biertje op een lome vrijdag, of voor bij de koffie op de zondagmorgen: "His latest LP conjures images of dreaming and traveling without worrying where they lead." (Doe verder niks met dit theatrale geleuter van die 'officiële' recensies.) Lekker de boel de boel, luisteren en u hoeft er geeneens een tafel voor doormidden te rammen, zoals wel moet met de nieuwe Fozzy, wat ooit begon als coverband met muziek van Ozzy Osbourne (Fozzy Osbourne). Meer nieuwe muziek na de klik, u moet zelf maar kijken of u er gelukkig van wordt. Wij niet in ieder geval.

ZICK ZACK

Muzikaal hoogtepuntje deze week is toch weer de verslavende totaalongemakkelijkheid van de protagonisten van de taal van de liefde, Rammstein, die in de aanloop naar hun nieuwe album Zeit (29 april) een tweede single de wereld in hebben geslingerd: Zick Zack. We horen geen supermegahit à la Sonne of Du Hast, maar wel een zeer fijne stadionrammer waarop het volk weer lekker op de in Duitsland vertrouwde wijze over het veld kan marcheren met de tekst 'Zick-zack, zick-zack, schneid es ab'. Als schoenen adviseren we de betrouwbare en onverwoestbare HANWAGs (Hans Wagner) uit Beieren (hoewel die dingen tegenwoordig gemaakt worden in Kroatië). Al met al worden we er in combinatie met de groteske videoclip weer lekker naar en vaag van. Meer kakelverse muziek deze week: een nieuwe plaat van Father John Misty (leukste nummer van vroeger: deze) en de nu metal-makkers van Papa Roach, van Last Resort, doen ook nog een poging relevant te blijven. Hele harde Limp Bizkit-hee-Samantha-ga-je-mee-naar-het-fietsenhok-ik-moet-je-iets-laten-zien-vibe bij die lui en dat is vooral: moeilijk. NA DE KLIK!

En meerrrr: vooral veel metal

Het zijn nogal drolletjes, die knakworsten van Red Hot Chili Peppers. Die opa op de drums, Chad Smith. Als het een Nederlander was, was het een Rotterdammer, genaamd Manus. Z'n hele leven lang in de haven gewerkt met als laatste verzetsdaad tegen de bejaardheid dat eeuwige petje achterstevoren op z'n kop: Fred Durst van Limp Bizkit kwam er net op tijd achter dat dat niet meer mag van Maik de Boer, als je de vijftig bent gepasseerd. Die extreem wazige Flea, met meer snaren op z'n basgitaar dan tanden in z'n bek en dat hysterische gemep op die bas van 'm. Anthony, met z'n vuige snor en z'n grote mond over FUNK. Funk is niks. Opgefokt gedoe voor mensen die de blues niet snappen, en bovendien: waar is de funk in een gast die de noodzaak ziet om de hele tijd te gaan rappen? Verreweg de beste van het stel is natuurlijk gitarist John Frusciante, voor de tachtigste keer terug bij de Peppers. Iconisch, geniaal, legendarisch, maar we voelen 'm toch niet helemaal, die nieuwe plaat van de Red Hot Chili Peppers. Het is niet SLECHT, maar verder is het ook niks. Er gebeurt niks. Het licht op het feest is aan, maar we willen helemaal niet naar binnen. Gelukkig is er ook een nieuwe plaat van The Hellacopters, uit elkaar in 2008 en weer bij elkaar sinds 2016, en die doen tenminste niet alsof, en de nieuwe rammer van countrykoning Paul Cauthen. Meer Paul Cauthen in Nederland graag! Meer nieuwe muziek, met vooral een boel metal, na de klik!

Drummer dood (50)

Shit hee. Hadden we gisteren nog zo'n stukje over dat nieuwe metalprojectje van Dave Grohl.. Nou ja, het is niet dat niemand het aan zag komen: Taylor Hawkins is gestopt met rocken. De drummer van de Foo Fighters - een van de grootste rockbands van nu en de afgelopen decennia, hoe groot bepalen jullie maar - werd dood gevonden in een hotel in Bogotá, Colombia - daar waren de Foo Fighters op tour. Hawkins maakte furore als tourdrummer voor Alanis Morissette en in 1997 voegde hij zich bij de Foo Fighters, als opvolger van William Goldsmith. Hij werd gezien als een van de beste drummers ter wereld, maar gek genoeg niet als de beste drummer van de Foo Fighters. Een doodsoorzaak is niet bekendgemaakt, maar Hawkins heeft een historie met veel dope. In 2001 lag hij al eens in een coma door een overdosis heroïne. Hij werd 50 jaar.