Geenstijl

En meerrrr: vooral veel metal

Het zijn nogal drolletjes, die knakworsten van Red Hot Chili Peppers. Die opa op de drums, Chad Smith. Als het een Nederlander was, was het een Rotterdammer, genaamd Manus. Z'n hele leven lang in de haven gewerkt met als laatste verzetsdaad tegen de bejaardheid dat eeuwige petje achterstevoren op z'n kop: Fred Durst van Limp Bizkit kwam er net op tijd achter dat dat niet meer mag van Maik de Boer, als je de vijftig bent gepasseerd. Die extreem wazige Flea, met meer snaren op z'n basgitaar dan tanden in z'n bek en dat hysterische gemep op die bas van 'm. Anthony, met z'n vuige snor en z'n grote mond over FUNK. Funk is niks. Opgefokt gedoe voor mensen die de blues niet snappen, en bovendien: waar is de funk in een gast die de noodzaak ziet om de hele tijd te gaan rappen? Verreweg de beste van het stel is natuurlijk gitarist John Frusciante, voor de tachtigste keer terug bij de Peppers. Iconisch, geniaal, legendarisch, maar we voelen 'm toch niet helemaal, die nieuwe plaat van de Red Hot Chili Peppers. Het is niet SLECHT, maar verder is het ook niks. Er gebeurt niks. Het licht op het feest is aan, maar we willen helemaal niet naar binnen. Gelukkig is er ook een nieuwe plaat van The Hellacopters, uit elkaar in 2008 en weer bij elkaar sinds 2016, en die doen tenminste niet alsof, en de nieuwe rammer van countrykoning Paul Cauthen. Meer Paul Cauthen in Nederland graag! Meer nieuwe muziek, met vooral een boel metal, na de klik!