Dacht je dat het gedonder eindelijk voorbij was, doet Heleen 'zal ik je ballen likken' Mees nog stééds pogingen om topeconoom Willem Buiter helemaal leeg te zuigen.

Jaren na de affaire rond de pathetische stalker Mees begint het de Volkskrant-columniste ineens te dagen: het is een complot. Ze is erin geluisd. Die 1.251 poepgeile foto's die La Nijkamp naar Buiter heeft gestuurd heeft ze helemaal niet zelf gestuurd, maar die heeft die dekselse Buiter gewoon stiekem gescreenshot. Toen een van haar dildo's door een opmerkelijke speling van het lot precies zo, floep, van het nachtkastje in haar vagina viel. Echt enorm toevallig allemaal. Nou en precies op dat moment maakte Willem dus een screenshot en die 3.500 pagina's mailtjes zijn vast ook nep. Die dode vogel kwam zomaar het scherm ingevlogen, ook nep. Ze wilde de ballen van Buiter helemaal niet likken, nep dus. Ze wilde hem niet dood, dat was nep. Ze wilde zijn kind niet baren, dat was nep. Ze ging in therapie, maar ook dat was nep. Alleen haar imposante dildocollectie, ja die was wel echt.

Als de column van professioneel ballenlikster Heleen Mees in de papieren Volkskrant de kop '#Not Me' heeft weet je alweer hoe laat het is: hypocriete Heleen roept weer wat over aanranding en seksuele intimidatie en ongewenste intimiteiten.

Terwijl Heleen topbankier Willem Buiter stalkte, dood wenste, digitaal verkrachtte in de hoop zijn ballen te likken en een compleet krankjorum foto van een dode vogel toestuurde. Kortom: Heleen 'zal ik je ballen likken' Mees heeft ze niet helemaal op een rijtje. Heleen is een soort Francisco van Jole avant la lettre: mensen aanranden, niet zelf conclusies trekken en alsnog een dikke bek hebben over anderen. Dan de inhoud van de column: Heleen Hindsight schrijft dat Hillary Clinton (wie is dat ook alweer) de verkiezingen heeft verloren omdat blanke witte jonge vrouwen niet allemaal op haar gestemd hebben. Dat schreven Amerikaanse & Engelse media al meer dan een jaar geleden ook al, maar toch bedankt voor deze info, Heleen. "In dat licht bezien is het cynisch zo niet pijnlijk te noemen dat de #MeToo-beweging nu wordt geframed als het ultieme verzet tegen het presidentschap van Donald Trump." Ja, dat is pijnlijk. Het is vooral pijnlijk dat de #MeToo-beweging überhaupt geframed wordt. Want de #MeToo-beweging moet geen aanklacht tegen een president zijn, maar een aanklacht tegen vieze aanranders zoals Francisco van Jole die zijn tong in een meisje van 23 propte en in zijn witte onderbroek op dat meisje ging liggen. Een aanklacht tegen stalkers als Heleen Mees die, terwijl ze wist dat de man in kwestie getrouwd was met een ander, met hun ongewenste intimiteiten en mailbommetjes mensen compleet kapot hebben gemaakt. En dan vooral tegen types als Francisco van Jole en Heleen Mees die als een paling in een emmer snot de dans ontspringen en vervolgens met opgeheven vingertje de lucht zwanger maken van hypocrisie.

Heleen Mees geeft geen fuck om rechtvaardigheid. Heleen Mees is hongerig naar pik en als het effe meezit sleept ze op slinkse wijze tientallen miljoenen uit een of andere rechtszaak. Wees geen trut. Doe niet als Heleen.

Katja Schuurman trok na de beschuldigingen aan het adres van Harvey Weinstein een flinke sprint, zette precies af op de balk en hoppa, een gracieuze landing in de kattenbakvulling van het Algemeen Dagblad. Nieuw Nederlands record 'scoren over de rug van een smeerlap' want die Weinstein is zo'n barbaars varken, maar als de #metoo-hetze in het gezicht van haar homeboy Job Gosschalk boemerangt gaat mevrouw aan tafel van Humberto 'ik slaap vanavond niet thuis' Tan zitten sjanken (blijkbaar toch wel een goede actrice) over trial by media. Dezelfde Katja die helemaal poco loco ging over een tekstje op GeenStijl en uw aller roze weblog openbaar terechtstelde, maar een zieke schurk die zelf heeft TOEGEGEVEN over de grens te zijn gegaan en naar nu blijkt zelfs naakte gastjes van zestien jaar oud op de foto te hebben gezet, is een hartstikke fijne vent en een baken van genegenheid. Weet je wie bij gelegenheden ook een heel fijne vent was, met name voor kinderen en voor dieren? Ja die. Maar dit wist u allemaal al.

Welnu. Types als Job Gosschalk en Francisco van Jole zijn gewoon vieze gore oude mannetjes die hun machtspositie hebben uitgebuit ten behoeve van hun pik. Het leven van zo'n acteur Willem Drieling, die jarenlang bang is geweest dat van hem gemaakte naaktfoto's zouden uitlekken, is al met al een stukje minder leuk door die erotische octopus van een Blowjob Gosschalk. Ergo Job Gosschalk de Pervert heeft levens verpest. Dan ga je als vriendinnetje niet als hypocriete huilkut op televisie zitten brullen, maar dan ga je maar eens nadenken over signalen die je zelf hebt ontvangen of niet hebt mogen vertellen door de fucking filmomerta. Heksenjacht? Ja. Stop het. Alsjeblieft. Stop ermee. Niet zoals ene Meredith Greer van hobbysite Joop opschrijven 'Het is alleen een heksenjacht als je bang bent dat de heksen je komen halen'. Fuck you Meredith, je baas heeft als veertiger zijn ranzige tong in de onwelwillende mond van een meisje van 23 gedrukt en daarmee is hij de facto een verkrachter. En fuck verkrachters want verkrachting is stom. Maar dan achteraf gaan huilebalken over trial by media voor bepotelaars, smeerlappen, aanranders en verkrachters, bitch please.

Mogen we dan nu geen films met Kevin Spacey meer kijken? Mogen we de producties van Job Gosschalk niet meer kijken? Mogen we geen televisieprogramma's met Dave Roelvink, die een meisje degradeerde tot pijpsletje, meer kijken? Mogen we Michael Boogerd niet meer uitnodigen voor een praatprogramma, omdat hij als wielrenner ooit doping gebruikte? Mogen we niet meer in Volkswagen rijden, omdat het merk fout als fuck was in de oorlog? Mogen we nooit meer naar de door Phil Spector geproduceerde muziek luisteren, omdat hij een gestoorde moordenaar is? Mogen we niet meer lachend meezingen met veroordeelde drugscriminelen? Natuurlijk mogen we al die dingen wel doen.

Mensen als Harvey Weinstein, Job Gosschalk en Francisco van Jole moeten gewoon eens met hun onhebbelijke kladden van mensen afblijven als de ander dat niet wil.

PS. In de Volksgerichtkrant krijgt vliegtuigcrash-hoper Heleen 'zal ik je ballen likken' Mees ook weer een podium om over #metoo te raaskallen. Het houdt niet op, niet vanzelf. Heeft die ballenlikster het ook nog eens over 'LBGHTI-gemeenschap', haha fail.

Club Vie uitroepen tot de beste club van Nederland is net zoiets als ballenlikster Heleen 'mag ik je ballen likken' Mees stukjes laten schrijven over seksuele intimidatie. Toch gebeurt het allebei. In Club Vie werden de vrouwen helemaal de moeder gemewtwo'd door hijgerige "mannen" en Heleen, tja, 'in the end got illusions without sex'. Dus terwijl #METOO al dagen trending is en de Linda Duitsjes van deze wereld in de Volkskrantjes van deze wereld de boel proberen te duiden, is een club waar 'ernstige zedendelicten' plaatsgevonden zouden hebben het allerbeste pillenpaleis van Nederland en schrijft een intimiderende ballenlikster stukken over mannen die aan vrouwen vragen om hun ballen te likken. NEDERLAND 2017, FUCK YEAH!

Dat was heftig. Gisteren in WOW een avond in de reeks evenementen in het prachtige project van Patricia Kaersenhout - Who is coming to dinner too? Een gesprek tussen veteranen Gloria Wekker en Philomena Essed. Dat is feest, want ik vind het heerlijk om die twee vrouwen in gesprek te horen. Ingehuurde stoorzender was Heleen Mees, die door de organisatie als moderator was uitgenodigd, in afwezigheid van Patricia. Die was het daar absoluut niet mee eens, maar de tickets waren al betaald (retourtje New York) en Mees had al toegezegd. Dat werd een ramp. Telkens als Philomena en Gloria goed en wel in gesprek waren - daar ging het tenslotte om - probeerde Mees er tussen te komen. Ze was tenenkrommend slecht voorbereid, alles wat ze zei over de twee vrouwen klopte niet, inclusief de foutieve titels van hun boeken, toch een kwestie ven even opzoeken. Zo had ze het over de ‘black archives’ van Gloria Wekker, waar die het nu juist heeft over het culturele archief in de hoofden van witte mensen. Boek niet gelezen - of niet begrepen. Verbijsterende vragen als ‘aan wie zwarte pijn toebehoort’, zo verbijsterend dat de twee gesprekspartners even stil vielen. Moet je echt opnieuw uit gaan leggen dat witte mensen daar niet over gaan, en zich dat ook niet toe mogen eigenen? Verbijsterende onnozelheid toen Mees een goede beurt wilde maken met de observatie dat de fototentoonstelling in het Stedelijk van Rineke Dijkstra alleen witte objecten had. En of het toeval was dat daarnaast ook een fototentoonstelling was geplaatst van een Afrikaanse, ja helaas was de naam haar ontschoten. Nu kun je, als je moeite hebt met Afrikaanse namen uit je hoofd leren die ook even op een papiertje schrijven, dacht ik. Vooral als je die vraag van te voren hebt voorbereid. Dat was Zanele Muholi. Nee dus.

De vraag was wat de organisatoren voor ogen stond toen ze deze witte vrouw als moderator uitnodigden om er helemaal voor uit de VS te komen, hadden we hier niet genoeg witte vrouwen misschien als dat zo nodig moest? En waarom eigenlijk? Tja, omdat het anders zo’n ‘onderonsje’ wordt. Dit moeten we dus begrijpen: twee zwarte vrouwen zijn een onderonsje dat dringend doorbroken moet worden door een witte aanwezigheid. Never nooit horen we iets over de eindeloze witte onderonsjes in onze nationale kwekprogramma’s,

Een witte vrouw in het publiek vroeg zich hardop af of de aanwezigheid van Mees wel nodig was. En even later was het ook voor Patricia te veel. Ze liep naar voren, en zei gepassioneerd dat het genoeg was geweest, zij ging de taak van Mees overnemen. De zaal juichte. Mees stapte op. Dat was een pijnlijk moment, en in het gesprek dat voortgezet werd na een pauze werd dat ook een discussiepunt voor Gloria en Philomena. Dat er ingegrepen was, was helder. De vraag was of je ook zo in kan grijpen dat iedereen, ook degene die wordt weggestuurd, in haar waarde wordt gelaten? Daar was geen simpel antwoord op, en wat was gebeurd was gebeurd. In ieder geval leerzaam. Maar als ik de stemming proefde, dan was het vooral belangrijk dat dit een van de eerste keren was dat zwarte mensen er publiekelijk voor kozen om zelf de leiding te houden, en niet met zich te laten sollen. Daar was ik het van harte mee eens.

Het is trouwens een vastgeroest idee in onze ‘debatcultuur’ dat je de interessantste gesprekken krijgt als je maar mensen tegenover elkaar zet die het grondig met elkaar oneens zijn. Ik geloof daar allang niet meer in en sla menig ‘debat’ over omdat ze vervelend, nutteloos en onaangenaam zijn, en nooit wat opleveren wat ik de moeite waard vind. Ze blijven altijd op dezelfde voorspelbare punten steken. Maar ik vond dit gesprek tussen twee zulke ervaren vrouwen juist zo interessant omdat ze een aantal belangrijke waarden al deelden, en van daaruit verder konden denken. Zo was Gloria behoorlijk pessimistisch over wat er op het gebied van racisme al veranderd was, terwijl Philomena zei dat ze dat anders zag. Gloria zag vooral hoe taai het veranderingsproces bij witte mensen is, met als kampioenen de oude witte mannen die hun dominantie verdedigen in de media. Philomena zag meer de veranderingen bij jonge vaak zwarte mensen. Juist die uitwisseling, van twee mensen die veel weten en elkaar respecteren maakte het interessant. Ook het verhaal van Philomena over de verschillen in de vormen van segregatie in Nederland en de VS was boeiend: in Nederland zie je meer relaties tussen Surinaamse Nederlanders met witte mensen, maar is het nog heel slecht gesteld als je kijkt naar de arbeidsmarkt, naar de politieke presentatie, in de VS is dat net andersom.

Met een vraag van Patricia kregen we nog een boeiende uitwisseling over of en hoe je wetenschap en activisme kunt verenigen. Te vaak wordt gedacht dat dat niet goed samen kan, omdat je als activist partijdig bent, en dus, in de ogen van velen, niet ‘objectief’. De vraag is of al die witte mannen, die hun etniciteit en gender eenvoudig ontkennen, en vanuit onze cultuur geheel overtuigd zijn van hun natuurlijke ‘objectiviteit’ dan niet partijdig zijn. Philomena zei het mooi. Zij houdt van wetenschap en theorievorming, maar alleen als het een relatie heeft met de praktijk. Het moet ergens toe dienen, het moet leiden naar iets dat goed is.

Als Philomena en Gloria nog eens een onderonsje willen doen, waarbij wij het voorrecht hebben om daar bij te mogen zijn, dan ben ik weer van de partij.

Van Philomena Essed verschijnt trouwens een herdruk van haar klassieke boek ‘Alledaags racisme’, uit 1988, met een nieuwe inleiding, en van Gloria Wekker verschijnt de Nederlandse versie van White Innocence, met een nieuw hoofdstuk over de receptie van het boek, en van andere gebeurtenissen zoals de reacties op het publieke optreden van Sylvana Simons. Twee boeken om naar uit te kijken.

Lol, the circular firing squad van identity politics. wetenschap=activisme, debat is moord, witte mensen hebben het altijd mis, overgoten met een sausje van diepgestoorde persoonlijke issues. Goh, hoe zou het nou komen dat de maatschappelijke relevantie van modern links rap in de achteruitkijkspiegel verdwijnt?