Alleen het tastbare biedt zekerheid

Wie de asielinstroom ziet, ziet alleen maar verdriet. Alleenstaande mannen krijgen in België geen bed meer en wij zitten een dagje wandelen verderop. Zou ik ook doen. Oorlogsvluchtelingen zien een overbelast systeem. Uitgeprocedeerde asielzoekers krijgen jarenlang post dat ze moeten vertrekken, terwijl activisten en advocaten hun pushen te blijven en te procederen. Faber zette een bordje neer.

Criminele asielmisbruikers zien een gratis uitvalsbasis die ook nog eens contant geld verstrekt. Een motel met een negatieve kamerprijs. Af en toe slapen ze niet op een AZC of opvangplek maar op het politiebureau. Het verschil is voor kansarme migranten bijzonder klein. Het lukt niet hun uit te zetten. Turkije, Algerije en Marokko hebben de geldstroom die deze lieden naar hun familie sturen nodig.

De drang naar micromanagement en perfecte zorgvuldigheid verzandt in besluiteloosheid en handelingsverlegenheid. Door heel Europa verzuipen politici, justitie en politie in voldongen feiten. Beleidsmedewerkers vangen nieuwe visies in zwaarlijvige rapporten die niemand op de werkvloer leest of kan uitvoeren. Zodra deze theorie de praktijk ontmoet, schrijven we een nieuwe versie.

Wie duizend asielzoekers per week ontvangt, weet dat je bij een inwilligingspercentage van 85% ongeveer 850 statushouders per week zult krijgen. Het moment dat asiel wordt aangevraagd, is ook het moment dat je voor hen kan gaan bouwen. Voor de rest ook, want afgewezen asielzoekers uitzetten lukt zelden. We bouwen niet zelf, dus de huisvesting voor gastarbeiders komt er bovenop.