Jan “Flipstand” Cremer: Neuken jullie wel genoeg, jongens?
De laatste keer dat ik Jan Cremer tegenkwam, was op het Boekenbal.
door Arthur van Amerongen
“Neuken jullie wel genoeg, jongens?” vroeg hij aan mij en Pieter Waterdrinker. Jan liep tegen de tachtig, maar had nog steeds de bravoure van een nozem van twintig. Rijk de Gooijer had dat ook, dat eeuwige jongensachtige. Hoe heerlijk vond ik het om op mijn veertiende Ik Jan Cremer te lezen onder de dekens om vervolgens lekker te fappen op de erotische avonturen van ome Jan, in het schijnsel van de zaklantaarn. Vroeger had je nog romantiek.
In die tijd kocht ik - de bronstige puber met een kop vol pukkels - het singletje De Flipstand van Jan Cremer. Ik had geen idee wat die flipstand precies was, en eigenlijk wist niemand dat en al helemaal niet op de Veluwe, maar dat donderde niet.
Wie dit uit kan lezen, krijgt zijn eigen pronoun
Mag je helemaal zelf uitkiezen
Van alle grachtengordelblaadjes is nog steeds niet De Correspedant, maar gewoon De Groene de allerergste. Het blaadje dat ooit Arthur van Amerongen voortbracht, is sindsdien alleen maar verder afgegleden. Thans bevindt het zich ergens in de schemerzone tussen geslachtsverwarring, klimaatpsychologie en vage puntenwolk-pleidooitjes voor socialmediacensuur. Op de valreep van de Trots Op Je Vermicelli-maand, struikelden we over dit kleine kunstwerkje. We kwamen tot alinea drie of zo, en daarna tot de volstrekt niet voorbarige conclusie dat dit soort landerige welvaartsverveling van larmoyante zelfbeklagers maar één pronoun nodig heeft: 'Ik'. Daarmee vang je alle genders buiten de biologische geslachten 'man' en 'vrouw'. Als je ons ongelijk wilt bewijzen, zul je dit hele essay moeten uitlezen. Mag je daarna je eigen voornaamwoord kiezen.
