Cancel culture nog altijd springlevend bij NPO

Het derde verhaal in onze serie verhalen met door Joop.nl verboden woorden.

Ton en Harko zaten aan de bar en voerden een geanimeerd maar geheel gelijkgestemd gesprek over de onzinnigheid van de slavernijexcuses, dankbaar gebruikmakend van door het mediaeczeem Maarten van Rossem geformuleerde tegenargumenten, toen de deur van het café openging. Ze draaiden hun hoofden om en konden hun ogen niet geloven. Binnen stapten twee jonge vrouwen met hoofddoek. Ton en Harko keken elkaar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Dit was een primeur. Niet eerder hadden ze hoofddoekjes, zoals ze gehoofddoekte vrouwen onderling noemden, in het café gezien.
De vrouwen waren een jaar of dertig en droegen onder hun gewatteerde winterjassen lichaamslange gewaden die hun vormen camoufleerden. De witte sportschoenen vloekten met alles erboven. De vrouwen bleven in het midden van het vrijwel lege café staan, keken even om zich heen en liepen naar de bar. ‘Kunnen we hier iets bestellen?’ vroeg er een. Ze droeg een duifgrijze hoofddoek die strak om haar ovale gezicht zat en geen haartje liet zien.
‘De bardame is even in de kelder,’ zei Harko. ‘Ze komt zo boven.’
De vrouwen hadden hun boodschappentassen op de grond gezet. Zo te zien hadden ze de betere kledingzaken afgestroopt. Ze spraken op gedempte toon over hun aankopen en over hoe blij ze daarmee waren.
‘Ik vind het wel goed,’ zei Ton tegen Harko. ‘Goed voor de integratie.’
‘Ik vind het prima,’ zei Harko. ‘Alleen jammer van die hoofddoekjes.’

LOL. Het wordt een serie zo

En opnieuw weigert het NPO-platform www.joop.nl een verhaal, omdat er verboden woorden in voorkomen.

‘Ga jij nog je excuses aanbieden?’ vroeg Harko, zijn tandenstoker als een slangentong tussen zijn bruingerookte lippen bewegend.
‘Excuses?’ Tons bierglas bleef tussen de bar en zijn mond in de lucht hangen. ‘Waarvoor?’
‘Nou, voor het slavernijverleden.’
Ton liet zijn glas met een klap op de bar terugvallen, waardoor er wat bier over zijn hand klotste, terwijl hij Harko in verbijstering aankeek. ‘Waarom moet ik mijn excuses aanbieden voor het slavernijverleden?’
Nu de winter lenteachtige temperaturen had aangenomen, had Roos haar dikke truien thuisgelaten en stond weer in een strak T-shirt achter de bar, waardoor de omvang van haar boezem als vanouds te bewonderen was. Ze onderbrak het afspoelen van de glazen om te horen wat Harko ging antwoorden. Twee omgekeerde bierglazen hingen boven de borstels in de spoelbak.
‘Nou,’ zei Harko met een discreet knikje over Tons schouder, ‘misschien wel dáárom.’

Mag je dit nog schrijven?

Noot van de redactie: Het was in die dagen dat de cancel culture niet bestond en je gewoon mocht zeggen wat je wilde, dat verhalenschrijver Heere Heersema jr. aanklopte bij de herberg van Joop.nl. Daar waren zijn kroegverhalen van harte welkom*, maar zomaar een grap over transgenders maken mocht natuurlijk niet. Daarop trok Heere verder en kwam uit bij de stal van GeenStijl, waar ze het verhaal 'Man is man, vrouw is vrouw' wel online willen zetten. En in de mensen een welbehagen. *

‘Heb jij weleens op een genderneutraal toilet gezeten?’ vroeg Ton.
‘Nee,’ zei Roos, terwijl ze met de spatel in één beweging het schuim boven de rand van zes bierglazen afstreek. ‘Hoezo?’
‘Gewoon, ik vroeg me ineens af hoe zo’n ding eruit ziet.’
‘Geen idee,’ zei Roos. ‘Ik denk als een doodgewone boutenbak.’ Ze liep met de glazen bier naar de grote ronde tafel, het dienblad met uitgestrekte arm boven haar hoofd houdend terwijl ze tussen de cafébezoekers door manoeuvreerde, gracieus als een vis tussen de waterplanten.
‘Nou,’ zei Harko, die naast Ton aan de bar zat, ‘ik denk dat-ie er heel ingewikkeld uitziet. Je hebt tegenwoordig een heleboel nieuwe geslachten en daar moet het allemaal op passen.’
‘L, H, B, T, Q, I…’ telde Ton op zijn vingers. ‘Wat heb je nog meer?’
‘Plus,’ zei Harko. ‘Daar zitten al die nieuwe verschijningsvormen tussen.’
‘Hoe moet ik me dat dan voorstellen, zo’n toilet?’
‘Nou, met allerlei slangen en buizen, hè.’
Ton proestte het uit in zijn bierglas.
‘En zuignappen en koppelingstukken!’
Het bier liep Ton uit de mondhoeken. Hij verslikte zich en begon te hoesten als een hond. Harko keek tevreden grijnzend toe, bijtend op zijn onafscheidelijke tandenstoker.

Een nieuw dystopisch rete-actueel stripverhaal van Heeresma & Ceria! Pica's opklikbaar voor beter leesbaar. Zin in rijst met kip en ananas nu. MAG DAT NOG, GODVERRREDOMME!?