Een lekker moppie Bob Dylan tijdens het sjoelen

U weet het inmiddels wel, maar de redactie zat vorige week dus een paar dagen in Arturitoland medronho weg te spoelen met Super Bock en dan gaat het (ook) veel over muziek. De heetste (en juridisch bindend de debielste) take: The Kinks zijn beter dan The Beatles en The Kinks zijn ook beter dan de Rolling Stones. We zullen geen namen noemen, Arthur en Arie. Ondergetekende zocht nog een compromis met The Doors, maar nee hoor, onvermurwbaar: "The Kinks." Een ander discussiepunt: " Willie Nelson>Waylon Jennings ." Voorts gehoord op de quinta: "Jij altijd met je linkse country! Rechtse country is veel beter dan linkse country." En: "Jouw tranen van Gerard van Maasakkers is de verbeterde versie van Voir un ami pleurer." En: "Sjakie van de Hoek is misschien wel het beste nummer ooit. Hij gaat dood. Heb jij soms een hart van steen?" En: "Ik vind Counting Crows dus echt heel leuk." 

Welnu, iedereen kon vrijelijk muziek aanvragen of in een playlist smijten, en die afspeellijst is bewaard gebleven. Omgekeerd chronologisch!

Met deze week: Binge Geheelonthouden op het GeenStijl20 FEEST in de Algarve

Ik vind het best bizar dat mijn hond Jamba (vrede zij met haar) lever- en longkanker kreeg en haar baasje niet. Inmiddels ben ik ruim drie weken geheelonthouder maar daarmee zijn mijn longen nog niet meteen schoon want ik heb vanaf mijn vijftiende gerookt en gedronken. En niet zomaar gerookt: Caballero zonder filter, Belga, Gitanes geel en blauw, Bastos, Gauloises zonder filter, later Gauloises blondes, Ducados, zware van Nelle, Javaanse jongens, Lucky Strike en diverse merken sigaren, die ik over de longen rookte als ik weer eens met sigaretten was gestopt. Mooie tijden waren dat, kijk maar naar deze heerlijke promo van de Bond der Tevreden Rokers: Lof der Tabak! 

Bon, ik heb alle reden om mijn longen niet te checken. Ik moet denken aan die hilarische scène in Le Fantôme de la liberté van Luis Buñuel. Jean Rochefort heeft een slechtnieuwsgesprekje bij zijn dokter gehad - uitgezaaide longkanker - en terwijl ze nog even naar de foto’s kijken, biedt de dokter zijn terminale patiënt een peuk aan en paffen ze er gezamenlijk vrolijk op los. 

Met mijn alcoholinname vanaf mijn 15e zal ik de lezer niet meer lastig vallen, al is het wellicht aardig om op te merken dat ik tijdens mijn verblijf in Nijmegen, begin jaren tachtig, een jaar lang alleen maar campari heb gedronken. Echt líters! Eerst de rode, en later de witte. Gewoon puur, zonder tonic of ander bruiswater, want ik ben nou ook weer niet zo gay dat ik die rommel ga lengen. Ik dronk Campari vooral in het legendarische café De Plak. In Nijmegen, dat tijdens carnaval Knotsenburg heet, vond toentertijd een invasie plaats van boerenkinderen uit Limburg en Brabant. Driekwart bezocht café De Plak en werd daar binnen een etmaal fanatiek nicht en pot, opgehitst door de homofiele punkband Tedje en de Flikkers, wereldberoemd in Nijmegen door hun hit Ik ben een hoer. Ik heb best wel veel geschreven over die geweldige band en een paar jaar geleden werd ik door de twee nog levende bandleden benaderd. Die zijn een setje en wonen nu in Amsterdam en of ik langs wilde komen voor een kopje thee uit een porseleinen kopje van Wedgwood en met friandises uit de P.C. Hooft. Oh ja, ik heb ook nog een jaar Pernod gedronken, een heel jaar alleen maar bruine rum, in mijn prille tienerjaren heel veel vieux en ook nog een jaar alleen maar rode port maar daar kreeg ik een opgeblazen kop en een vette pens van.