Robert van de Griend van de Volkskrant is een beetje wat Tom Tates is bij het Algemeen Dagblad.

Een natte krant. Je weet niet of hij je compleet in de zeik neemt of dat-ie het allemaal bloedserieus meent. Dat is best knap en daar kun je ook wel een soort schoonheid in zien, maar bij Robert is het vooral onkunde. Er zijn namelijk twee verschillen tussen Robert van de Griend en Tom Tates. De laatste neemt zichzelf niet zo serieus en de eerste kan niet schrijven. Robert propt zichzelf in een slonzig jasje en dan speelt hij baasje. Hij zal vast een goede manager zijn, mooi iedereen zijn privékast in dirigeren als er moslims met AK's binnen komen zeilen, maar qua column is het niveautje Halina Reijn en dan kun je er maar beter mee kappen. Enfin, het gaat nu helemaal niet om Robert van de Griend, het gaat om de Volkskrant. Want na al die berichtgeving over de Noord/Zuidlijn in Amsterdam alsmede al die andere crack over 020 vraagt Robert zich af of zijn Amsterdamse krant met de Amsterdamse redactie en de dichtgetikte tunnelvisie op de Binnen-A10 nog wel Rotterdams genoeg is. "Is mijn eigen krant blind voor de stad die mij deels heeft gevormd? Valt mee. De redactie beschikt over een regiocorrespondent Zuid-Holland die geregeld in de Koopgoot belandt. En vorig jaar berichtte de krant nog over de zesentwintigste editie van de Roparun." Dat moet wel schijtlollige ironie zijn, maar Robert kennende - en dat doen we gelukkig niet - meent hij het serieus. De Rotterdammers horen het in ieder geval een keer van iemand die bij de Volkskrant werkt: er is een regiocorrespondent Zuid-Holland én vorig jaar berichtte de krant over de Roparun. Of jullie dan nu even jullie bek dicht willen houden met jullie larmoyante gejengel over Rotterdam.

Robert van de Griend had een antimoslimkast op zijn werk. Een soort antiaanbaklaag, maar dan een antimoslimkast. Waar Robert zich lekker in terug zou kunnen aftrekken, voor het geval dat.

Robert van de Griend schrijft een beetje hoe hij eruit ziet. Slonzig. Enfin, dat is nu het punt niet, want Robert schrijft dat hij DOODSBANG is voor moslims. Dat mag Robert natuurlijk niet zeggen van de Volkskrant, maar meneer staat met klamme handjes voor de deur als er wordt aangebeld op de redactievloer. Meestal is het dan gewoon een of andere oersaaie singer-songwriter met strohoedje die de vaginae van de roomblanke alsook 100% Amsterdamse millennialredactie komt bevochtigen, maar Robert is desondanks bang voor de islam. "Sinds ‘Bataclan’ staat in concertzalen het zweet in mijn handen. Toen ik kort na de verijdelde aanslag in de Thalys iemand in diezelfde trein zag lopen met een langwerpig voorwerp onder zijn arm, stond mijn hart even stil (het bleek een paraplu, of een stokbrood, daar wil ik vanaf wezen). En geloof het of niet, maar na het bloedbad bij Charlie Hebdo heb ik op mijn werk een kast leeggeruimd waarin ik me zou kunnen verstoppen, voor het geval dat."

Ja ho wacht even hoor. Robert van de Griend, schijtbang voor moslimterrorisme, heeft een panic room waarin hij zich kan verstoppen voor het geval dat. Terwijl zijn collega's vechten voor hun leven zit Robert van de Griend verstopt in een kast en dat tekent de persoon Robert van de Griend. Maar het is natuurlijk ook wel logisch, gezien de felle islamdiscussie alwaar Robert van de Griend en diens dappere krant de Volkskrant immer stevige standpunten innemen, waardoor iedereen zoiets heeft van: "Nou nou, die Volkskrant en die Robert van de Griend, die durven wel kritisch te zijn op de islam he. Die Robert van de Griend durft echt eens vraagtekens te zetten bij dat regressieve geloof waarin vrouwen als honden onderdrukt worden en waarin homo's van het gebouw gesmeten worden. Sjongejonge wat een dappere kerel en wát een dappere krant." Maar dan allemaal precies andersom, want Robert van de Griend is veel te bang iemand met een hoofddoekje op de teentjes te trappen om vervolgens de in zijn kringen dodelijke inclusiviteitsjoker toegespeeld te krijgen. Robert haalt het keukentrapje er nog maar eens bij en die vergelijking heeft zelfs in zijn eigen dode boom het stempel oerdom gekregen, ware het niet dat Robert de enige slowpoke in dit land is die nog op de eerste trede staat te wiebelen. Robert van de Griend die bang is om de nieuwe Charlie Hebdo te worden is als de redactie van Trouw beveiligen na een aanval op De Telegraaf en Panorama. Robert van de Griend staat samen met zelfverklaard aanrander Francisco van Jole vooraan met zijn bordje Je Suis Charlie, maar zodra de noten gekraakt worden kijkt hij af bij zijn vriendjes en roept hij precies hetzelfde als de rest. "Racist! Fascist!", en ondertussen loopt de dunne poep hem langs de benen bij het zien van iedere moslim met een baard. Het is gewoon een beetje zielig. Dus Robert jongen. Doe eens niet zo spastisch man.