Dodenherdenking, bevrijdingsdag, Pim Fortuyn-dag. Het blijft een wrange sequentie. We missen je, briljante narcistische kale flikker die je bent. Het is er niet veel beter op geworden sinds je uitcheckte. Manifestaties van het vrije woord zijn contraterreur-nachtmerries geworden, je minder begaafde politieke neefje ontsnapte deze week nog aan de dood, onze grote Randstadsteden zijn ongeveer 15% islamitisch, de Nederlandse krijgsmacht is een misselijke grap en de EU is ons de baas. Ohja, je moordenaar geniet alweer een jaartje van de frisse buitenlucht. Eigenlijk krijgt niemand het over z'n lippen, maar je bent voor niets gestorven Pim. Niet voor vrijheid, maar door vrijheid. En dat spijt ons.
History will not judge us lightly.
Op 4 mei stond de elite die jouw moord
ideologisch faciliteerde weer braafjes schijn-eerbiedig naar z'n tenen te staren, terwijl diezelfde elite de sluizen heeft opengezet voor islamitische andersdenkenden- homo- vrijheids- en jodenhaat. Met de hoofden nederig gebogen marcheren zij westerse verworvenheden zonder te knipperen van de hoogste en meest troosteloze flat naar beneden.
Onlangs liepen we over de Airborne begraafplaats te Oosterbeek. De teksten op de
grafstenen logen er niet om. Een parachutist van 18,
Rest darling till we meet again, mum and dad. Zijn 23-jarige strijdmakker,
He gave the greatest gift of all, His own unfinished life, Duty nobly done. En dan de vele stenen met het opschrift dat door merg en been gaat,
A soldier of the 1939-1945 war, September 1944, Known unto God. Lichamen nooit geïdentificeerd, naam en daden nooit geëerd.
Elke culturele millimeter die Nederland de subversieve elementen binnen onze maatschappij toestaat te veroveren, is een dikke lichtgroene herfstrochel op het graf van deze jongens, en op dat van Fortuyn.
Op 5 mei trivialiseren en prostitueren wij de geschiedenis om onszelf te kunnen vertellen dat de jeugd voortaan over onze vrijheid waakt. En op 6 mei gaan we door met onze levens alsof vrijheid nou eenmaal het wetmatige en onvervreemdbare eindpunt van de geschiedenis is. Niet op GS. Want er smeult iets in hooiberg Europa. En wij weten dat de echte strijd niet wordt gevoerd op herdenkingen of tijdens rouwbetuigingen vlak na moordaanslagen. Nee, tussen het "JesuisCharlie'' en "Opdat we nooit vergeten" door, daar wordt stand gehouden of grond permanent ingeleverd.
