Nu dachten we ome Niall inmiddels eigenlijk wel te kennen. In 2011 uitgehuwelijkt aan Ayaan, en twee hele dikke documentaire-reeksen over zijn boeken Civilisation en The Ascent of Money. Hoe het dan precies kan dat we dit geweldige zesluik uit 2006 genaamd The War of the World, gebaseerd op het z'n gelijknamige boek, al die tijd over het hoofd gezien hebben weten we niet, maar sowieso de schuld van Mark Zuckerburg. Een rode draad door deze wandeling door 1900 - 2000 is dat etniciteit en rassenhaat niet alleen bij de Duitsers een rol speelden, maar dat Stalin en Imperial Japan respectievelijk Oost-Europese niet-Russen en niet-Jappen als volstrekt minderwaardig zagen, en dat de Amerikanen hun Japanse vijand gaandeweg ook steeds meer begonnen te racismeren. Ook wijst hij er graag op dat er een bepaalde convergentie van methoden plaatsvond tussen de geallieerden en de As-mogendheden, zoals het moedwillig bombarderen van steden, dienstplicht, het omleggen van soldaten die zich overgeven, het dehumaniseren van de vijand, het vervlechten van private bedrijven met Pentagon-planners. Enfin, de 20e eeuw. Het was ons er eentje, Niall beschrijft het als de 100-jarige oorlog. En het is toch ook hallucinant eigenlijk. WO1, WO2, de Koude Oorlog die pas in 1989 eindigde, maar toen was Europa eigenlijk al begonnen met omvolken en nog geen 12 jaar later vlogen de CIA en Mossad de Twin Towers de grond in maar was Bin Laden tegelijkertijd toch ook een held omdat hij het ook was, of zo. Het voelt toch altijd alsof Europe héél even een kansje had de verlichting écht te consolideren. Dat na die compleet psychedelische ideologische centrifuge van de 20e eeuw, na talloze ongemarkeerde graven van eenzaam en veel te ver van huis gedoofde zielen, de beste ideeën behouden zouden blijven. Maar Europe trok de verkeerde lessen, en op de ritmiek van de geschiedenis gleed het gouden ei ons uit de handen. Een kitscherige hyperbool? Laten we het hopen, want de zon schijnt en dan is het toch ineens best wel een mooi continent. In ieder geval zouden we enige spaarzaamheid mogen betrachten als we onszelf een vredige cultuur, en hunnie een gewelddadige cultuur noemen. Millennials zijn in feite de eerste generatie van modern Europa die """vrede""" kent, tussen heel veel islamitische aanhalingstekens, inderdaad. Maar goed, zin in Duits bier nu, overige vier afleveringen na de breek. (Trouwens, voor geschiedenisliefhebbers is Dan Carlin's Hardcore History, en meer specifiek z'n serie over WO1, Blueprint for Armageddon, een absolute must.)