Langs de koele kali liep een kale koeli met een kilo kali op zijn kale koelikop.

Heremetijd, wat is het fijn om saai te zijn. Ik draai de hele dag Nickelback, Waylon en Coldplay, toffe muziek die prima past bij mijn huidige gemoedstoestand. 

Mijn hele leven was één groot gevecht tegen de alledaagsheid, maar nu ik ben geworden wie ik ben - een insipide oude ziel - begrijp ik ineens de intense tevredenheid van mensen met een regelmatig leven: het zen-gevoel van de reaguurder die met een blij gemoed op maandagmorgen naar zijn baas zoeft, met het broodtrommeltje in de aktetas en vol ongeduld uitkijkend naar de vrijdagmiddagborrel met de collegaatjes. 

Jammer dat ik onvruchtbaar ben want anders had ik me nu voortgeplant, zo volmaakt gelukkig voel ik mij sinds ik gestopt ben met die rotdrugs, die gemene alcohol en die smerige tabak. 

Misschien moet ik maar een kindje adopteren om nóg volmaakt gelukkiger te worden. Wel eentje uit Korea, want die kunnen al met negen maanden rekenen en mijn boekhouding doen. En liever geen adoptiekindje uit Columbia, want die gaan op hun derde banken overvallen. 

Een adoptiekind is net een toupet: iedereen op straat wijst er naar. Tijdens een van mijn reizen door Colombia zag ik door het historische centrum van Cali een Hollands setje schuifelen: twee roomblanke ouders met een boomlange neger van een jaar of 16. Mijn moeder (met Rotterdams accent en een stem als een klok) zou meteen naar ze gewezen hebben: 'kijk daaro, Tuurtje! Wat zielig hè, die mensen kunnen geen kinderen krijgen.' 

De vader was kaal op een paardenstaart na en de moeder droeg een indianenponcho. Een vreugdeloos en vruchteloos stel dat foldert voor Groenlinks en de columns van clickbaitkabouter Sander Schimmelpenninck verslindt. 

De azijnbekken stonden te kijken naar zwetende salsadansers op een plein. Cali is het mekka van de salsa en er is iets met cocaïne, maar daar heb ik verder geen verstand van. De moeder duwde de adoptiezoon van kleur naar voren en riep wanhopig: 'ga nou toch lekker dansen, jongen.' De knul, die waarschijnlijk Arnoud heette, keek nors en leek meer zin te hebben in een nakkie met een geile stoephoer.

Europa Europa Europa

Iedere ochtend worden wij wakker en schijnt de zon dankzij Europa. Daarna eten wij, met dank aan Europa, ons ontbijt, er komt water uit de kraan door Europa en wij genieten van onze vrijheid (door Europa) en vrede (ook door Europa). We willen maar zeggen: als we Europa niet hadden, dan hadden we niks. En vandaag is het dus Europadag! En toen stonden er opeens twee echte Europeanen met de Europese vlag te zwaaien in de Tweede Kamer. Europeaan in hart en nieren Tom Staal maakte er EEN FILMPJE van.

Europadag. De dag waarop we al vanaf 1985 vieren dat "Europa" tegenwoordig voor een instituut in plaats van een continent staat. En zulks mag gevierd. En dat vieren we met al uw favoriete volksvertegenwoordigers, en een paar treinongelukken van kolderieke EU-pogingen tot PR die DE JONGEREN aanspreekt. Enfin, officieel viert Europadag trouwens het ontstaan van de zeer deugdelijke Europese Economische Gemeenschap, maar dat mag de EU niet deren natuurlijk. Toch jammer dat de EEG verwerd tot een muntunie tussen fiscaal onverenigbare culturen om een kunstmatige politieke unie af te dwingen die uiteindelijk Thierry Baudet boos zou maken. Je zou soms bijna denken dat het EU-parlementsgebouw ergens op lijkt.