"Het getuigt eigenlijk van een zekere stupiditeit als je niet activistisch ben"

Dat klimaatactivisme hè, dat begint steeds meer te lijken op een een human centipede van prekerige zondvloedvrezers die heel vroom in elkanders kont kruipen omdat iedereen het doet, in de hoop dat de voorste wél weet waar het überhaupt heen moet. Als dat beeld niet uitnodigend genoeg is om je er achteraan bij aan te sluiten, dan heeft voormalig advocate, thans XR-activiste Bénédicte Ficq nog wel een argument voor je: je bent stupide als je geen activist wordt. Oh nee, nu zijn we om hoor! We willen niet stupide zijn, we willen in jóuw kamp, waar kunnen we ons aan de menselijke duizendpoot van deug en goedertierenheid laten vastnaaien?

Maar serieuzer hè. Het neemt wendingen hoor, dat klimaatactivisme. Steeds vaker zien we mensen de suggestie wekken dat geweld wél een optie is. In Pakhuis de Zwijger stond het op de agenda. In de reacties op de laatste column van Plasterk (over de vraag wanneer een nieuwe Volkert opstaat onder de klimaatactivisten) zag je hoe betrapt sommigen zich voelen. En het staat ook gewoon letterlijk te lezen, zoals in deze tweet van een aspirant-politicus die "voor eigen rechter spelen in de strijd tegen klimaatverandering [...] moreel verantwoord" noemt:

\

Antropologisch vuistregeltje: elke plaats die in Nederland begint met Zee of Tuin en eindigt op Wijk, Dorp of Zigt; tread carefully. Want daar hangt dan misschien wel een touwtje uit de brievenbus, er staat evenzo een dozijn ploertendoders achter de voordeur. En daar gaan dingen soms nog op de OUDERWETSE MANIER. Wat wil? Een man (25), naar verluidt blank, getatoeëerd en veroordeeld voor drie verkrachtingen, is na zijn gevangenisstraf in Tuinzigt komen wonen. Hij zou aangebeld hebben bij een buurtbewoonsters met een aangename reputatie, die wordt omschreven als een Afrikaanse van midden 30, getrouwd en kinderen. Vervolgens vroeg hij of hij binnen zijn handen mocht wassen, waarna hij zich aan de vrouw vergrijpt. Er ontstaat een worsteling, waarop de verdachte een keukenmes pakt en de vrouw steekt en licht verwondt. EN TOEN. Trok niet alleen de politie, maar meteen de hele wijk uit om deze onhebbelijke hondelul in de kraag te vatten. Wat volgt is een hartverwarmend relaas over kleinstedelijk onderling vertrouwen en de verdachte eerder vangen dan de politie. "Wij praten met mensen in de buurt aan wie de politie voorbijgaat. Die kennen ons en wijzen ons in de goede richting. Op een gegeven moment zie ik iemand met een scooter. ‘Ik zit achter de verkrachter aan’, roep ik, en hij geeft me zo zijn scooter.’" Uiteindelijk werd de man ingesloten in een Tuinzigtsche achtertuin. "De verdachte belandt in de tuin van een onbekende, aan de Pijnboomstraat. Daar trapt de groep een deur in, waarna ze oog in oog met hem staan. Een van hen belt de politie. ,,Maar als jullie niet op tijd zijn, weet ik niet of jullie hem nog levend treffen.’’ Een andere bron wijst het toe aan adrenaline: ,,Iedereen wil wel een schop of een slag uitdelen. Dan moet je uitkijken: hij is voor de politie.”" Nou, Polder-hillbillies, puik werk!