Parijs niet ver meer

De finish van vorig jaar. 1 Philipsen, 2. Groenewegen, 3. Kristoff. En die drie mogen het dit jaar ook weer afmaken. Want geen Wout, geen Ewan, geen Jakobsen, geen Cavendish. Maar vorig jaar was het strakblauw zonnig, maar vandaag wel kans op regen. En dat is andere koers. ALS DAT MAAR GOED GAAT. Bord op schoot met Dione24 ****en dan is het alweer ****Oant Moarn, in Boxmeer (pdf, refresh, F5, copy paste).

Het valt ook niet mee allemaal

Bovenstaand filmpje ziet u binnenkort op uw tijdlijn verschijnen als "Dylan komt uit de kast", maar het filmpje dateert uit begin 2022, dus Dylan was al uit de kast alleen komen WE er nu pas achter. Inderdaad, dát is journalistiek doneren kan hier. Maar goed, in principe zijn zulke dingen natuurlijk volstrekt alsook volkomen onbelangrijk. Echter, omdat BlackRocks Corporate Equality Index de sturende kracht is achter die constante stortvloed aan trans-propaganda, blijven wij evenredig constant wijzen op conceptuele onhoudbaarheden daarin.  

Want met Dylan zit het dus als volgt. Dylan kwam achtereenvolgens 'uit de kast' als "gay, then queer, then non-binary, then trans" maar raakte vervolgens "romantically interested in women". Wat is een transvrouw met penis die op biologische vrouwen valt? Laten we het een heteroseksuele lesbienne noemen. MAAR, Dylan valt natuurlijk niet uitsluitend op vrouwen, maar ook nog steeds op mannen en alles daar tussenin. Wat onderaan de streep dus neerkomt op een biseksuele man die het leuk vindt om eruit te zien als vrouw, of zoals we dat in Nederland noemen: een Amsterdammer.

Waar we wel een bevragende noot bij zetten is Dylans afsluitende boodschap. Dylans vader zei namelijk "I would love to see you get a woman pregnant", waarop Dylan antwoordt: "Oh no no no, *she* would be getting *me pregnant*", waarop Dylans vader vraagt "What, you have a vagina now?", waarop Dylan antwoordt: "And I said, never say never!" 

Nou, daar gaan we eens op kauwen.

O boy o boy o b... WAT?

Shit hee. Bob Dylan-apologeten over de hele wereld al dagen in spanning. Een REMAKE van Subterranean Homesick Blues, niet de allergrootste hit van de koning, maar wel een van de meest iconische tracks. Met die legendarische clip met die bordjes: vaak gekopieerd, nooit zo goed en gruwelijk als het origineel. En ineens was daar de aankondiging van een remake. Zou Dylan op zijn tachtigste een poging wagen het opnieuw in te zingen, in de stijl van de prachtige concertfilm Shadow Kingdom? Of zou het toch 'een zinloze update van de iconische video' worden? Nou, dat laatste dus. Een ZINLOZE update van de iconische video. Wat een holle buis gevuld met ruft. Even onszelf vierkant janken in een hoek, nu. Meer nieuwe muziek: nieuw oud spul van Neil Young, zeg maar de onhebbelijke Bob Dylan en dan ook nog eens zonder Spotify, alsook de nieuwe Arcade Fire, helemaal de moeder gehypet, maar ome Mosterd wordt er niet warm of koud van. Twee kleine geitenballen voor Arcade Fire. Van eigen bodem een rauwe EP van het vooralsnog volslagen onbekende Donkey Kung Fu, omdat ze het zo lief hebben gevraagd, hiero. Doei!

BAAS

Hoera. Dylan van de Jumbo pakt z'n etappezege. Na een bloedsaaie middag met kerken, kastelen en weilanden was er toch nog wat te beleven in de laatste kilometers. Het hele pak erop gelegd. Het blijft nog lang onrustig bij de NOS. Hilarisch gil-filmpje bij mevrouw Groenewegen in 321.