Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 2, vandaag deel 3. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Zaterdag 26 maart 2016

Ik heb voorlopig alle tijd van de wereld.

Totdat ik een nieuwe baan heb, ga ik leuke dingen doen.  

Vandaag ga ik thee te drinken met Adem en Cem en tennissen met Simon.

Adem en Cem zijn broers. Ze weten niet dat ik werkloos ben. Als ik weer een nieuwe baan heb, vertel ik ze dat ik op mijn initiatief een switch heb gemaakt. Adem en Cem vragen nooit naar mijn werk. Ze vinden mij maar een “intelligent figuur”. Een Turk die gestudeerd heeft. Dat is veel te ingewikkeld. Daar moet niet over gesproken worden. Zelf werken ze in een fabriek waar raamkozijnen worden gemaakt. Adem bestuurt een machine die basismaterialen snijdt, Cem zet losse stukken in elkaar. Althans, zo leggen ze het altijd aan me uit.

Ik ken Adem en Cem omdat hun vader een vriend is van mijn vader. Ze kwamen tegelijk naar Nederland. In Turkije woonden ze naast elkaar. Hun stukken grond grensden aan elkaar. Dat schept een band. Soms kwam een kip van Cem en Adem bij ons buurten. En soms liep een geit van ons bij Cem en Adem naar binnen.

Vorige week las u deel 1 *van onze roman in stukjes 'Dagboek van een uitkeringstrekker'. Vandaag deel 2. *

Maandag 21 maart 2016  

Vandaag krijg ik te horen of ik mijzelf officieel uitkeringsgerechtigde mag noemen. Hier heb ik dertien dagen op gewacht.

Het pand van de gemeente doet me denken aan het imposante bouwwerk waaraan ik mijn ontslag heb te danken. Het tweekoppige bestuur van de school waar ik als docent Engels werkte, bestaande uit een voormalig Tweede Kamerlid en een ontslagen burgemeester die een goed betaald baantje nodig had, vond het nodig om voor vele miljoenen een nieuw schoolgebouw aan de rand van de stad te realiseren. Lang en uiterst voorspelbaar verhaal kort gemaakt: het werd allemaal een beetje duurder dan verwacht. Véél duurder. En er lekten wat dingen uit. Over de enorme kamers die de bestuurders zouden krijgen. Over (en dat was dan wel weer amusant) een politiek correcte moskee die in de school geïntegreerd zou worden teneinde tegemoet te komen aan de eisen van een uiterst kleine groep Turken en Marokkanen (ik vind dat soort politieke correctheid altijd hilarisch, we roepen een beetje als Turken, zeuren wat, en kijk, de politiek doet meteen wat we willen, en gooit er ook nog een fijne pot subsidies bij). Hoe dan ook, halverwege werd de bouw wegens ernstige budgettaire overschrijdingen en een vertrouwensbreuk tussen iedereen stilgelegd, een commissie benoemd, en na enkele maanden een oplossing bedacht die kon rekenen op een minieme meerderheid in de gemeenteraad, zonder dat ook maar iemand politieke verantwoordelijk hoefde af te leggen. De nieuwbouw moest kleiner en, om alles te kunnen betalen (waaronder de riante vertrekpremie van het falende bestuur), moest er bespaard worden. Mensen eruit dus.  

Waaronder Eren Yilmaz.

Nieuw op de GeenStijls: een heuse roman in stukjes. Vandaag verschijnt de eerste aflevering van 'Dagboek van een uitkeringstrekker'. Lees dan!

Dinsdag 8 maart 2016, ochtend
“Meneer Yilmaz,” zegt de vrouw die mijn zaak behartigt, “ik wil u echt op het hart drukken dat u een heel waardevol mens bent, ondanks het feit dat u werkloos bent geworden. Daar hoeft u zich niet voor te schamen. U moet weten, meneer Yilmaz, dat het hele jaar door mensen werkloos worden.”

Ik zit tegenover mijn klantmanager. Zij gaat onderzoeken of ik recht heb op een uitkering nu ik plotseling zonder werk zit.

Ik wil reageren op de vertederende woorden van de vrouw, maar nog voordat ons gesprek op gang komt worden we onderbroken door een collega die mij vriendelijk vraagt of ze even gebruik mag maken van mijn klantmanager. “Natuurlijk,” antwoord ik luchtig terwijl ik achterover leun en mijn handen spreid. “Ik heb geen haast. Deze jongen hoeft niet naar zijn werk. Dat heb ik namelijk niet meer.” 

De collega fronst, haalt haar schouders op, en zegt: “Hetty, sinds we zaaksgewijs werken is het toch zo dat de integrale units van het team Werk & Inkomen ook de aanvragen voor bijzondere bijstand en het beheer van WWB uitkeringen op het gebied van doel- en rechtmatigheid behandelen? We hebben dan toch onze eigen caseload?”

Mijn klantmanager heet Hetty. Terwijl ze in een onnavolgbaar gesprek belandt met haar collega, bekijk ik haar eens goed. Zou haar rode haar echt zijn, vraag ik me af. Felrode, lange stekeltjes. Fier overeind. En haar neus? Dat is een raar ding. Die moet wel echt zijn. Zo’n puntige neus zou niemand zich voor de lol laten aanmeten.