Ze zijn weg

Weet u nog? Januari 2021. Het kabinet dat jarenlang zijn best had gedaan om een van de grootste wandaden door onze overheid te bedekken en goed te praten, trad eindelijk af. Maar Mark Rutte, die eindverantwoordelijk was voor de ellende, werd opnieuw lijsttrekker van de vvd. Het CDA koos eerst Hugo de Jonge, die als minister had geprobeerd om Pieter Omtzigt te sensibiliseren, maar hij werd opgevolgd door Wopke Hoekstra, die als minister had geprobeerd om Pieter Omtzigt te sensibiliseren. Gert-Jan Segers, die namens de ChristenUnie allemaal meloenen had geslikt, bleef ook. Bij D66 (en de NPO, met de zegen van D66'er Shula Rijxman) beloofde Sigrid Kaag Nieuw Leiderschap. 

Het demissionair kabinet vond zichzelf onmisbaar in de coronacrisis, waar we dankzij vaccins (die te laat kwamen), boosters (die te laat kwamen) en de omikron-variant uit raakten, terwijl ondertussen vrijwel iedere belofte over het uitblijven van vaccinatiedrang werd verbroken. Er kwam een verkiezingscampagne die nooit een verkiezingscampagne was, er kwamen verkiezingen, en toen kwam Functie Elders. Toen scheidden onze wegen. Toen beloofde Segers een nieuwe bestuurscultuur. Die nieuwe bestuurscultuur kwam er niet. Er kwam een kabinet dat uit exact dezelfde partijen bestond als het kabinet dat zo plechtig spijt had betuigd voor het toeslagenschandaal, met voor een groot deel dezelfde mensen. Een kabinet dat er nooit had moeten komen en van het begin af aan op ramkoers lag.

Maar nu is Segers weg. Nu is De Jonge weg. Nu is Hoekstra weg. Nu is Rutte weg. En nu is Kaag weg. Het lange kabinet-Rutte III is eindelijk waarlijk opgestapt. Het is tijd voor iets nieuws.

Een Facebookevenement 'Klappen voor Bruno Bruins' - Het land is echt DOODSBANG

Noem ons klootzakken maar we knallen hier eventjes met de schietstoel weg uit het vliegtuig van de collectieve traan. Minister Bruno Bruins die ineens de nationale troetelbeer is. Een soort Maximus Decimus Meridius, die dood en onder luid applaus de arena uit wordt gedragen omdat hij zijn dappere maar oneerlijke gevecht met de vreselijke vijand heeft verloren. "Bedankt voor alles wat je voor ons hebt gedaan, Bruno!" Natúúrlijk, bedankt voor wat Bruno heeft gedaan. Maar álle ministers doen op hun manier hun best om van Nederland een beter en mooier land te maken. Neem maar van ons aan: er is geen enkele minister die dit land bewust naar de filistijnen wil laten gaan. We denken dat zelfs Herman Heinsbroek dat niet wilde. Alleen liggen sommigen nou eenmaal in de vuurlinie, en anderen niet, en sommigen voelen zich heel erg comfortabel en staan 'aan' in dat schuttersputje, en anderen bezwijken shell shocked onder de druk. Dat werkt zo in alle lagen van de samenleving: het maakt van een gewone jongen een premier, van iemand met een idee een ceo van een groot bedrijf, van een gewone soldaat een groepscommandant en juist daarom is de voetballer die in de laatste minuut van een belangrijke finale een penalty opeist vaak de aanvoerder.

Bruno Bruins is vast een uitmuntend bestuurder, maar wel van je lokale volleybalclub. Een arme drommel die lekker kon meehobbelen in de kantlijn van een kabinet tot hij zelf ineens het epicentrum van een pandemie werd. Het is niet dat bij de verdeling van de posten van Rutte III, toen corona gewoon nog bier was, de politieke zwaargewichten op Medische Zorg werden gezet, he. Nee, die gingen naar Justitie, naar Financiën en ach waarom ook niet, naar BuZa, maar sinds de val van Halbe blijkt wel weer dat de spoeling uitermate dun is. Dus moesten we het doen met Bruno Bruins, die vast de ballen uit zijn broek heeft gewerkt, maar het was nou niet een Vito Corleone die alle touwtjes stevig in handen had. Vergelijk dat eens met Mark Rutte, wat hebben we hem vervloekt, aan wiens stoelpoten ook wordt gezaagd, maar die desalniettemin rust, kalmte en leiderschap uitstraalt.

Een incapabele minister die voor iedereen zichtbaar reeds vanaf dag 1 z'n toerenbegrenzer in het rood aan raggen was zakt door z'n hoeven, en ineens heeft het hele land last van de traanbuis. Alleen maar omdat we doodsbang zijn. Respect voor Bruno Bruins, maar met respect winnen we de oorlog niet. Kijk één seconde naar de rustige en rationale labradorkop van Hugo de Jonge en je ziet al: dit is andere koek. Wat we nu nodig hebben zijn bikkels, slopers en strijders, want het is oorlog en met z'n allen gaan we deze oorlog godverdomme winnen. Schouders eronder, binnen blijven, handen wassen, luisteren en misschien een keertje doen wat er gevraagd wordt. Dus ja, applaus voor Bruno Bruins, maar vooral applaus dat hij is afgetreden.