Hommage aan Claudio Zantedeschi, de man die mij Gabriele d'Annunzio en Curzio Malaparte leerde lezen

Tijdens mijn tropenjaren in Asunción, de hoofdstad van Paraguay, pakte ik regelmatig het krakkemikkige pontje naar de overkant van de machtige rivier. Daar, in de woeste Chaco’i, ontmoette ik Claudio Zantedeschi, de man die mij Gabriele d'Annunzio en Curzio Malaparte leerde lezen en liefhebben, de heerlijke Boze Blanke Mannen die ik in de volgende aflevering in het zonnetje zet. 

Tijdens zo’n meditatieve tocht door de jungle stuitte ik op het casco van een boot. Ik moest meteen denken aan Fitzcarraldo, die briljante film van Werner Herzog. Vanuit de roestbak in gammele steigers klonk geklop. Mijn hond Jagua blafte, uit het casco kwam een hoofd met een muts. "Hola," zei de man. "Hola," zei ik. De man droeg een overall, had een grijze baard en knalblauwe blauwe ogen. Hij daalde de ladder af en kneep mijn hand fijn. "De laatste keer dat ik bezoek kreeg was twee maanden geleden," klonk het met een zwaar Italiaans accent, "toen wilden de inboorlingen mijn gereedschap stelen en heb ik ze verjaagd met deze machete." Hij zwaait lachend met een enorm kapmes boven zijn hoofd: "Het is een bang volkje, wie rent er nou weg voor een Italiaan? Ik heb geen stoelen, je moet maar tegen die werkbank aanleunen  en ik heb ook geen koffie, enkel een drupje caña."

We dronken gezamenlijk uit een gebarsten mok en Claudio vroeg wat ik in Paraguay deed. Het was voor het eerst in een jaar dat iemand dat aan mij vroeg. Hij kwam uit Venetië, zijn vader was machinist geweest bij de spoorwegen. Hij begon de wereld rond te toeren in 1973, reisde naar Indochina, Afghanistan en Iran, en werd zeeman. Claudio voer jachten van rijke mensen over de zeven zeeën van de ene naar de andere uithoek op de wereld. “Ik heb 17 jaar gevaren; eerst door de Middellandse Zee en daarna door de Atlantische Oceaan, die ik drie keer ben overgestoken." Hij boorde naar water in Somalië en woonde in Nieuw-Caledonië, op de Paaseilanden, in Libië, Ghana, Nigeria, Algerije, Rhodesië en Mozambique. Claudio was een pure trotamundos, een globetrotter.

Don Arturo wijkt even van zijn Eurabische bedevaartspad voor een uitstapje naar andere oorden. Denkt u wel eens aan migratie? Tuur denkt met u mee!

‘Wat zoudt u het liefste doen, indien u de keus had: in Nederland blijven of in een ander land gaan wonen?’ Deze vraag stelde het Nederlandse Instituut voor de Publieke Opinie in 1951 aan het volk. Uit het onderzoek bleek dat maar liefst een kwart droomde over emigratie. Zeventig jaar later wil iedere toetsenbordridder het zinkend schip der Nederland verlaten en emigreren naar Portugal, Spanje, Zuid-Amerika, Zuid-Afrika, Thailand of de Filipijnen, zo lijkt het tenminste als ik door cyberspace surf. 

Maar als puntje bij paaltje komt wordt toch gekozen voor de veiligheid van de zolderkamer en de bammies van mama en blijft de migratiedwang beperkt tot een polsbandjesvakantie van 10 dagen in Turkije met een collega van kantoor. 

Het legioen thuisblijvers heeft ongelijk want Nederland is verworden tot een heus apenland. Meneer Rutte en zijn handlangers van de pers lijken nog maar één echte missie te hebben: de burger stapelgek maken van angst. Het is werkelijk onvoorstelbaar hoeveel apocalyptische persberichten (lees: advertorials van de overheid die ongezien direct in de krant komen want gratis vulling) de vaderlandse hoernalistiek dagelijks uitpoept. 

Toen ik na zes tropenjaren in de Nieuwe Wereld (Paraguay en Rio de Janeiro) remigreerde naar het Avondland - mijn toenmalige Spaanse vriendin Paula wilde dichter bij haar ouders in Madrid wonen - maakte ik een lijstje welke landen in Europa in aanmerking kwam. Ik had enige ervaring met emigratie en vertrok reeds voorgoed naar Israël en Libanon.

 We waren met vijf Paraguayaanse honden (het zijn toch je kinderen en die laat je niet achter in de jungle), hadden geen nagel om onze culo’s mee te krabben en wilden bovendien een fijn klimaat. In ieder geval minder heet dan de gemiddelde temperatuur in Paraguay waar de indianen wollen mutsen opzetten zodra het kwik onder de 20 graden daalt. Het werd dus de Algarve, waar ik inmiddels 11 jaar tot grote tevredenheid woon aan het strand, midden in een van de mooiste natuurgebieden van Europa. Daarover later meer in deze serie. Eerst Paraguay - nowhere and famous for nothing.