Ramadannadingdong, doet de fietsbel

De fiets. Is er iets meer oer aan Hollands? Het stalen ros, het wereldwijd vermaarde vervoermiddel en in eigen land nog immer het plot van tegen Duitse toeristen gebezigde wraakgrapjes. De damesfiets, de herenfiets, de bakfiets en de kinderfiets, op een ouwe fiets moet je het leren en in dit land moet je leren fietsen voor je kunt lopen. De fiets is zo veel meer dan de makkelijkste manier om twee kinderen en de weekboodschappen tegelijkertijd te vervoeren terwijl je belt dat je wat later bent, het huisjes ontheiligende rijwiel is hét toonbeeld van anarcholiberalisme: geen stoplicht is te rood voor de voortpeddeldrang van de polderlander, geen zebrakruiser veilig voor fietsers die met staan-op-de-pedalen-snelheid aan komen vlammen en een fiets wordt net zo lukraak geparkeerd als het ros wordt gestolen. Vergeet de auto, de fiets is het échte symbool van individuele mobiliteit voor de onverschillige vrijheid van de mens. MAAR NIET MEER. Fietsfabriek Vanmoof, opgericht in 2009 te Amsterdam dus eigenlijk een dikke eeuw te laat, heeft de slag gemist en is - chasse patate - terecht gekomen in het grauwgrijze gebied tussen vrijheid en onderwerping: uit interne Slackberichten van Vanmoof blijkt dat een ouderwetse hongerklop wordt vervangen door de ramadan, die op de brakke bagagedrager van het inclusieve taalgebruik Fietsenstalling Nederland binnen gezeild komt. Is er dan niets meer oer aan Holland?

Bondsoach maakt het zojuist zelf bekend

Zit je net lekker De Leven te vieren in het Stamcafé, gooit de realiteit nog deze zondagavond roet in het eten, het speelbord omver en knalt het een lelijk schot in eigen doel. Louis, onze Louis, dé bondscoach onder zeventien miljoen bondscoaches, heeft ‘een agressieve vorm van prostaatkanker’ en is al 25 keer bestraald. Dat vertelt ie net zelf bij Tan. Nou lekker dan, het WK in Qatar moet nog beginnen en we staan al op achterstand. Gelukkig mogen we als eerste aantreden op het WK en gelukkig hadden we nog tijd voor een natte lunch met Louis, maar analisten, kenners en nabeschouwers: wordt deze achterstand nog in winst omgebogen of is de kans op uitschakeling te groot?

Even weg van het Safari-pad een uitstapje naar andere oorden. Denkt u wel eens aan migratie? Onze huiswijndrinkende wereldreiziger denkt met u mee!

En weer is er een uitstekende reden (nog even los van de totale Ramadan-gekte die het treurige moederland - en met name de NPO, het Journaal en de dagbladen - tot 2 mei in een wurggreep houdt) om het zinkende vlot der Nederlanden te verlaten: de inflatie is gestegen tot 12 procent. Wat een apenland. En die inflatie is alleen maar bedoeld om de gifgroene hobbies van nitwits Timmermans en Jetten te kunnen financieren. In Portugal bijvoorbeeld is de inflatie maar 3 procent. Kwestie van overheidsbeleid. 

Binnenkort komt mijn Iberisch paradijsje aan de orde in deze serie, ik ben nu even druk met het ophangen van slingers in Casa Nijman, voor zijn welkomstfeest én housewarming, met rode loper, de fanfare, de besnorde dansmariekes en de burgemeester van Olhão! Eindelijk eens geen aan tannorexia lijdende Texas-shag rokende tokkie met psoriasis en netelroos die in de Algarve komt wonen omdat het bier zo goedkoop is, maar een hardwerkende blanke man die zijn steentje wil bijdragen aan de lokale economie. Welkom broeder Bartolomeu, zuster Dieuwertje (goeie tongbreker voor de Portugezen) en hond Smuk. 

Ik heb veel post ontvangen na mijn hartstochtelijke promotieactiviteiten voor Paraguay en Thailand maar de teneur is toch: hartstikke leuk, die exotische, spotgoedkope landen waar altijd de zon schijnt en waar je struikelt over de klassehoeren en in het gunstigste geval sterft aan een gemene reizigersdiarree, maar ik verkies toch de veiligheid van het toetsenbord, mijn zolderkamer en de bammies van mama. En er waren de nodige haatbrieven: “Vuile landverrader, je moet het land redden, klootzak. Lafaard! Gore klimaatvluchteling! Meestal schrijf ik dan - beleefd als ik ben - terug: benieuwd hoe je het land gaat redden als ik jouw WaJong-uitkering stopzet, amigo! En ik ga tegen je moeder zeggen dat je porno kijkt, en niet het meest sjieke genre! 

De bittere noodzaak om te emigreren werd weer eens bevestigd toen ik laatst het uiterst geestige en vlot geschreven De ondergang van Nederland - Land der naïeve dwazen herlas, een in 1990 gepubliceerd pamflet, geschreven onder het pseudoniem Mohamed Rasoel. Lang werd gedacht dat Gerrit Komrij de auteur was, maar diens biograaf Arie Pos en ik zijn er van overtuigd dat het Bob Polak was. Polak had een vooruitziende blik: 

In het jaar 2020 zal de eerste fase van de ondergang zijn voltooid. De Nederlandse antropologische cultuur zal teloor zijn gegaan. Voortaan zullen de Nederlanders, als een lichaam zonder ziel, jaar na jaar voortleven in rouw en spijt om het verlies van wat in eeuwen was opgebouwd, en om de klok die van geen terugdraaien weet. Vele jaren en vele tranen later zal de toestand alleen nog maar zijn verslechterd. Tot op een dag het grote incident plaatsgrijpt. Een incident waarbij twee rivaliserende grondbeginselen van twee rivaliserende culturen frontaal op elkaar botsen.

Enfin. Ik zag de ellende reeds veertig jaar geleden al aankomen en besloot toen, totaal in paniek en hyperventilerend, radicaal naar Aruba te emigreren. In Leeuwarden, waar ik mijn toenmalige schoonbroer hielp met het oogsten van wiet, leerde ik een Antilliaan kennen en die ging terug naar de Antillen omdat hij het koud vond in Nederland. Ik was in die tijd door allerlei omstandigheden rillerig en zei: nou, amigo, ik kom je daar opzoeken hoor. Een paar maanden later zat ik met mijn jeugdvriend Ton (dat zijn herinnering tot een zegen mag zijn) in het vliegtuig naar Caracas en daar vandaan zouden we met een retourbiljet van de Antilliaanse Luchtvaart Maatschappij naar Aruba vliegen. Met een enkeltje liet overzees geslachtsdeel Aruba je niet binnen. In een dronken en ietwat overmoedige bui hadden we ons kaal laten scheren. Tot overmaat van ramp droegen we namaak Panama-hoeden, tropenkostuums van de HIJ (versteld door een Turkse kleermaker in Ede), nep-Ray Ban’s en Herman Brood-achtige puntschoenen én we hadden achteloos dikke sigaren in de borstzakjes van onze kostuums geprikt.

Nederland - Senegal

De landen die het WK voetbal mogen aftrappen zijn bekend gemaakt. Het ene land kent een torenhoge inflatie vanwege verstoord economisch beleid. Er is een kleine elite aan de macht die in toenemende mate de bevolking onder druk zet om zich aan hun belangen te onderwerpen. Met pressiemiddelen die variëren van torenhoge belastingen op eerste levensbehoeften tot repressief politie-optreden bij demonstraties tegen de zittende machthebbers, houdt het regime de burgers van het land in het gareel. Bij het minste vermoeden van misstanden, die soms eigenhandig gefabriceerd worden door de uitvoerende krachten van de politieke macht, worden gezinnen kapotgemaakt. Er zijn honderden kinderen verdwenen in de afgelopen jaren. Al met al lopen de spanningen hoog op in het ene land dat het WK in Qatar in de eerste wedstrijd moet aantreden. Het andere land is Senegal. Mané, daar weten we bijna niks over.

Deze man is: gek

Gijp en Sigaarsnor deden altijd een lullepotje voetbal met wat snedige maatschappijkritiek er bij, maar inmiddels hebben ze de voetbalkantine uitgebreid tot talkshow en iedere opiniehooligan mag aanschuiven. Zoals Pieter Cobelens, waarvan het mensen met meer dan twee hersencellen hogelijk moet verbazen dat deze tot derderangs bruiloftszanger uitgezakte blaaskaak ooit het hoofd van de Militaire Inlichtingen- en Veiligheidsdienst was. De man is namelijk GEK en echt niet alleen omdat ie Baudet wilde executeren wegens 'landverraad'. Over Cobelens gaat het hardnekkige gerucht - te lezen in het boek 'Dubbellevens' - dat ie als MIVD-baas toenmalig MinDef Eimert van Middelkoop gechanteerd zou hebben met diens buitenechtelijke affaire. En dat is nog maar het topje van die vette boterberg die door moet gaan voor een hoofd: scroll even naar het tussenkopje "Baas boven (MIVD) Baas" voor een hele serie bizarre anekdotes. Het levende Hyves-profiel onder de spionnen, die IP-adressen af wilde schaffen omdat iedereen straks toch in de cloud zit, trok tijdens de derde helft bij Genee een """moord-drone""" uit zijn binnenzak en vertelde dat je die kan programmeren om Poetin te doden - of mensen die grappen maken over zijn dikke kop. "Dit is de toekomst", zei ie. Nah, wat gek, wij kennen deze Slaughterbots al uit een propagandavideo tegen autonome wapens uit het verleden van vijf jaar geleden (2017), als ook het meer recente verleden van vijf maanden geleden (november '21). Beide video's na de breek. Enfin, kantinepraat - niks mis mee hoor. Als je maar weet dat oud-MIVD-baas Pieter Cobelens GEK is. Meer black pudding dan Black Mirror zeg maar. GeenStijl Inlichtingendesk, out.

Even weg van het Safari-pad een uitstapje naar andere oorden. Denkt u wel eens aan migratie? Tuur denkt met u mee!

Ik ken veel Nederlandse mannen die dol zijn op Thailand, er jaarlijks vakantie vieren en er zelfs gaan wonen en trouwen. De laatste categorie is vaak het wat boertige type dat alle spaarcentjes onder het matras vervolgens kwijtraakt of er tijdens de huwelijksnacht achter komt dat het bruidje een pielemuis heeft. Mijn grote vriend Willem Hietbrink de duizenddichter, kwam er graag. De sympathieke Limburger vertelde mij dat hij in Pattaya ooit een Siamese tweeling in de sandwich had genomen (of vice versa, daar wil ik vanaf zijn). Dat is nog een enorme ruzie geworden omdat die krent slechts voor één persoon wilde afrekenen en niet voor twee.

Wat mij vooral is bijgebleven van Bangkok, is het wijkje waar het barst van hele enge Arabieren. In Sukhumvit Soi 3 zitten steevast allemaal vadsige theedoeken met minderjarige jongens en meisjes op schoot, lurkend aan waterpijpen. There goes the neighbourhood, dacht ik nog. Een normaal mens gaat naar Thailand om te neuken met alles wat los en vast loopt, voor de drugs, voor full moon parties of, zoals ik, voor yoga en het bestuderen van boeddhistische tempels, maar een Zweeds-Arabische mohammedaanse partypooper moest zonodig - uiteraard in opdracht van de Mossad - naar Bangkok om de boel op te blazen, en met name leden van het Oude Volk. 

Gelukkig werd de ploftoerist er al meteen uitgepikt op de koning Bummibollipol-luchthaven en is toen gelukkig getrouwd met Bubba in de Klong Prem Central Prison aka คลองเปรม, de bajes die gedetailleerd beschreven staat in de bestseller Damage Done van W. Fellows (niet te verwarren met The Beach van Alex Garland).  Niet alle Thai zijn blij met Arabieren maar ook niet met personen van kleur en Israëli’s, getuigde de alarmerende bordjes die hier en daar hangen. Ik heb bij ingangen van kroegen bordjes zien hangen met een waarschuwing in het Hebreeuws: niet met groepen, niet schreeuwen en niet afdingen bij de barjuffrouw. En verder doen de Thai niet zo moeilijk over Hitler.

Yes! Het lokale haakje!

Er zou iets tussen hemel en aarde moeten zijn maar de Theaterdomina des Vaderlands is niet het alternatief. Die doet wat echte dominees ook altijd doen: geprivilegieerde mensen beschermen tegen spot. Met geweld, desnoods. Will Smith moest nota bene zelf lachen om een grapje over z'n vrouw, kreeg vervolgens de stink eye van die vrouw en voorkwam dat ie thuis op de bank moest slapen door de schuldige grappenmaker te bitchslappen. Je zag 'm nog héél even inhouden en je hoorde hem bijna denken: 'Verdomme, het was maar een grapje en ik zat nog wel braaf mee te lachen' en toen haalde hij toch maar uit. Opdat Claudia de Breij als alternatief kan opperen dat Jada Pinkett-Smith zélf "die tik" had moeten uitdelen. Vanwege - we herhalen het nog maar eens - een grapje, dat niet heel scherp was maar ook niet "fucking beledigend". Dat haarverlies van Jada is het gevolg van een ziekte, maar eentje waar je best zo'n grapje over moet kunnen maken: Alopecia does not affect life expectancy. En zelfs al deed het dan wel, dan mag iemand nog niet zomaar uithalen bij jou omdat je er zelf niet om kan lachen. Enfin. Is er niks belangrijkers of zo?

Net als je denkt dat het prijzencircus dood is

Will Smith heeft Chris Rock geslagen en daarna nog eens duchtig dreigend toegesproken omdat meneer Rock een grapje over het kapsel van mevrouw Smith Jada Pinkett maakte. Wat een spektakel! Wat een show! This is Hollywood! Where the magic happens! The show must go on! En Sean Penn wilde nog wel wegblijven als Zelenski niet mocht komen spreken! Wij kijken ook al jaren niet meer wegens gaapsaaie woke-crack van schijnwereldmiljonairs die echtewereldmensen te veel lessen proberen te lezen. Kennelijk grijpt de Academy naar kunstgrepen door een comedian door een halfserieuze acteur op de bakkes te laten sletmeppen, diezelfde acteur daarna een Oscar te geven voor een koningsrol om die vervolgens met betraande excuses te aanvaarden. There's no business, like show business! Nou, gedoe allemaal en veel grappen natuurlijk. Wij gaan weer gewoon de hond uitlaten, koffie drinken en aan het werk.

Al is 'groot' wel een relatief begrip in een politiek kapot kikkerlandje waar twintig fracties om de kruimels knokken

De peiling waar iedereen op wachtte maar die Maurice niet zo vaak deed, omdat Pieter Omtzigt officieel nog geen partij heeft opgericht. Doet ie dat wel, dan gaat ie Full Fortuyn qua raket naar de zeteltop en zal ie dus binnenkort wel gezelfmoord worden door het kartelgezag nou nou GS niet zo cynisch we zijn een open democratie waar door hun eigen voormalige partijbons gesensibiliseerde Kamerleden in een functie elders alsnog prima tot volle wasdom kunnen komen op de belofte van een terugkeer naar de basis: het sociaal contract, herijkt door de Eik uit Enschede. En dat allemaal dankzij Ollongren en Jorritsma, twee gewetensvolle democraten in een polderland waar iedereen elkaar graag een stukje van het Torentje gunt. Dus wat maken jullie je nou zorgen? Uiteindelijk komt altijd alles goed. Pieter Omtzigt Groot, Alle Anderen In Het Rood!

Don Arturo wijkt even van zijn Eurabische bedevaartspad voor een uitstapje naar andere oorden. Denkt u wel eens aan migratie? Tuur denkt met u mee!

‘Wat zoudt u het liefste doen, indien u de keus had: in Nederland blijven of in een ander land gaan wonen?’ Deze vraag stelde het Nederlandse Instituut voor de Publieke Opinie in 1951 aan het volk. Uit het onderzoek bleek dat maar liefst een kwart droomde over emigratie. Zeventig jaar later wil iedere toetsenbordridder het zinkend schip der Nederland verlaten en emigreren naar Portugal, Spanje, Zuid-Amerika, Zuid-Afrika, Thailand of de Filipijnen, zo lijkt het tenminste als ik door cyberspace surf. 

Maar als puntje bij paaltje komt wordt toch gekozen voor de veiligheid van de zolderkamer en de bammies van mama en blijft de migratiedwang beperkt tot een polsbandjesvakantie van 10 dagen in Turkije met een collega van kantoor. 

Het legioen thuisblijvers heeft ongelijk want Nederland is verworden tot een heus apenland. Meneer Rutte en zijn handlangers van de pers lijken nog maar één echte missie te hebben: de burger stapelgek maken van angst. Het is werkelijk onvoorstelbaar hoeveel apocalyptische persberichten (lees: advertorials van de overheid die ongezien direct in de krant komen want gratis vulling) de vaderlandse hoernalistiek dagelijks uitpoept. 

Toen ik na zes tropenjaren in de Nieuwe Wereld (Paraguay en Rio de Janeiro) remigreerde naar het Avondland - mijn toenmalige Spaanse vriendin Paula wilde dichter bij haar ouders in Madrid wonen - maakte ik een lijstje welke landen in Europa in aanmerking kwam. Ik had enige ervaring met emigratie en vertrok reeds voorgoed naar Israël en Libanon.

 We waren met vijf Paraguayaanse honden (het zijn toch je kinderen en die laat je niet achter in de jungle), hadden geen nagel om onze culo’s mee te krabben en wilden bovendien een fijn klimaat. In ieder geval minder heet dan de gemiddelde temperatuur in Paraguay waar de indianen wollen mutsen opzetten zodra het kwik onder de 20 graden daalt. Het werd dus de Algarve, waar ik inmiddels 11 jaar tot grote tevredenheid woon aan het strand, midden in een van de mooiste natuurgebieden van Europa. Daarover later meer in deze serie. Eerst Paraguay - nowhere and famous for nothing.