Okee we weten niet zeker of het een Tesla was maar de rest klopt

Bij Groepie de Mos zijn ze nog niet klaar met D66-talentenbepotelaar Frans van Drimmelen. De Haagse stadspartij had vragen gesteld over de lobbybelangen en dubbele petten die de mannetjesmaker van Sigrid Kaag boven zijn op de enkels hangende broek droeg. Raadslid Ralf Sluijs heeft de bonnetjes: de netwerkcorruptie in de partij voor alleen maar naakte nette mensen ging veel verder dan een beetje agressieve stalking, slachtoffers afkopen en geheime bijlagen schrijven in doofpotrapporten. Vingervlugge Fransie drimmelde zichzelf "ruimschoots" voorbij zijn offertebedragen - zo ver zelfs dat de kassacontroleurs van de gemeente er wakker van schrokken. Hij was dan ook OVERAL persoonlijk bij, van onderwijs-overleg, tech-overleg en juridische zaken tot internationale gemeentebelangen: zijn vieze vingers zitten overal op en met goedkeuring van wethouder en partijgenoot Saskia Bruines (hier mopperen) leverde hem dat meer dan 133.000 euro taxpoet op (en de belastingbetaler vermoedelijk helemaal niks). Nou ja, die 2000 euro voor twee laadpalen voor EV's bij het lobbykantoor waren geen uurtje/factuurtje, die kwamen keurig uit een subsidiepotje. Maar de rest noemen we met een deftig woord netwerkcorruptie. Ga in godsnaam eens ontzettend snel deaud, D66.

Ondertitel: 15 minutes of Elaine

De schaakklok van Team Heard is bijna opgebruikt, die van Johnny Depp heeft nog een volle werkdag aan uren over. En dat terwijl alle tafels al draaiden op woensdag: Kate Moss, die getuigde dat Depp haar nooit van een trap duwde tijdens hun relatie (een hardnekkig gerucht dat door Heard een nieuwe zwengel had gekregen). Een voormalig TMZ-medewerker, die leep suggereerde dat Heard zelf de roddelzender belde om een kneuzing aan de camera's te tonen, en een video van een machteloze Depp die keukenkastjes aanvalt aan hen heeft opgestuurd. Een psychologe die alle PTSD-claims van Heard van tafel veegde. En een foto-expert die op basis van exif-data verklaarde dat Ambers eigen misbruikfoto's bewerkt zijn. Maar de kers op de slagroom waren de stijlloze sms'je van Depp over zijn voormalige vrouw. *"I have no mercy, no fear and not an ounce of emotion or what I once thought was love for this gold-digging, low-level, dime-a-dozen, mushy, pointless, dangling, overused flappy fish market." *Het was, in de eigen woorden van de acteur, weer erg insane woensdag. Zin in vandaag!
Update: NOU dat was het alweer voor vandaag. Amber Heard fakete een paar tranen in een bizar toneelstukje, morgen de slotpleidooien en dan is het aan de jury maarrr u mag het nu al zeggen:

'Moeten moeten moeten', gemeenten moeten statushouders opvangen. Waarom, dat is niet precies duidelijk, Nederland hoort Hugo alleen 'moeten moeten moeten' zeggen. Huizen of niet, 'en toch zal het moeten'. Drup, drup, drup, doet het overvolle emmertje. Tak, tik, tak, tikt de ongeduldige wachtlijst voor thuiswonende twintigers en dertigers. Huuu, huuuu, huuuuu, huivert het rechtvaardigheidsgevoel van de hardwerkende Nederlander. Krik, krek, krak, zo breken de barsten in het pleisterwerk van de vvd. Klapper, klapper, klapper, doen de rode vlaggen die naar de top gehesen worden. In de niet zo verre toekomst zwelt een lijdzaam loeiend alarmsignaal steeds luider aan. Van Hugo tot de hordes veiligelanders, iedereen houdt in Nederland status behalve de inheemse bevolking. Het eerste schuim van de onstuimigheid verschijnt op de lippen en een donderend geraas van het draagvlak onder de gedwongen opvang dreigt. Nederland maakt water en toch dwingt Hugo het volk naar het oog van de storm. Dat wordt pompen.

De laatste bus stop van the British leg van Safari Eurabia is Telford, bekend van de tweestedenband met Rotherham, bekend van grooming gangs met """Aziatische""" daders en vaalblanke onderklasse-slachtoffers.

Telestai: het is volbracht, mijn Eurabia-queeste door Engeland. Het goede nieuws is dat de vijfde colonne der voetsoldaten van Islamabad, Doha, Riyad, Teheran, Mogadishu, Khartoem, Sanaa en wat dies meer zij er nooit in zullen slagen varkensvlees en alcohol aus te radieren in het perfide Albion. 

Engeland kan wel een toefje exotische omvolking gebruiken, met al die lelijke Britten die op een dieet van bier en bacon leven. Mijn God, wat zien de Britten in de Midlands er uit! Alsof ze leven op een dieet van bacon, bier en gefrituurde Bounty’s! De oude Feuerbach zei het al: Der Mensch ist, was er isst.

Ik zag één grote freakshow in Blackpool, Bradford, Bradbury, Leeds, Birmingham en Manchester aan mij voorbij hobbelen, een kruising tussen de inboedel van Carnivale, Freaks en de Jim Rose Circus Side Show.

Inmiddels was ik zo depressief en levensmoe geworden dat ik op het punt stond mij te verhangen in mijn hotelkamer in Telford (met tapijt op de vloer van de roze badkamer), slechts gekleed in een pruik, zijden lingerie en met een sinaasappel in de muil. 

Ik kon ook naar naar de Pussycats Night Club gaan, als een soort Boomer Groomer, om eens te kijken of ik op mijn 62ste nog de loverboy kon uithangen met al die white trash chavettes, ook al heb ik rijbewijs noch auto. De Pakistaanse grooming gangs wisten de spierwitte arbeiderskinderen in de val te lokken met een pizza Hawaï van Domino’s, ik bedoel maar.

Met vandaag: Kate Moss <3 Johnny Depp

Aan de oppervlakte is het een sleaze 'n dirt story van een paar puissant rijke, veel te beroemde mensen die dronken en stoned in een parallel universum altijd feesten of vechten, terwijl de paparazzi hen overal achtervolgen - en nu liggen de blaren van hun bestaan onder het publieke vergrootglas van een smaadzaak. Niet echt GS-waardig volgens velen. Maar daar denken wij dus anders over want hoewel de absurdistische details van alcohol, drugs, geweld, intriges en tegenstrijdige verklaringen hun eigen Hollywood-script vormen, is Depp v. Heard een schitterende spiegel voor de ziel van een hysterische tijdsgeest, waarin feiten subjectief zijn en zelfs woorden niet meer voor iedereen hetzelfde betekenen (de een z'n "punch" is de ander z'n "hit", leren we bijvoorbeeld in deze zaak). Depp v. Heard is het boze sprookje van de postmoderne tijd, met een moraal die #MeToo op losse schroeven zet of toch tenminste de beweging uit het geharde beton van de verbetenheid los bikt en naar een meer volatiele ondergrond verplaatst. Eentje waarop de vrouw ook geen lieverdje blijkt.

Wat er is voorgevallen in de privé van twee levens die groter zijn dan het leven zelf zorgt voor dimensies aan #MeToo we tot dusver nauwelijks zagen. "De beweging" drijft voornamelijk op de zwart/witte retoriek 'man slecht, vrouw slachtoffer' en wie daar tegenin gaat, is al snel een 'vrouwenhater' (al dan niet met de pre-fix 'online' er voor), maar in casu Depp/Heard zou hij ook wel eens het slachtoffer van haar manipulatieve, obsessieve en ook agressieve gedrag kunnen zijn. Ongetwijfeld onbedoeld laat Amber Heard zien dat een verhaal áltijd (minstens) twee kanten heeft, maar zoals bij Harvey Weinstein niemand de vraag op durfde werpen of sommige van zijn 'slachtoffers' misschien een zakelijke afweging maakten in hun omgang met de viezerik-producer, lijken de media en daarin opgevoerde experts ook in dezen het idee niet los te willen laten dat vrouwen per definitie lijdende voorwerpen zijn, geketend door de grillen van mannelijke macht en lusten. Niet alleen schildert dat vrouwen ten onrechte af als indolente wezens, het ontkent de kracht van de kut de vrouwelijke zelfbeschikking als krijgswapen in relaties - en vuile vechtscheidingen.

Enfin. Genoeg gemijmerd en gefauxfilosofeerd, het is uiteindelijk gewoon heerlijk gore sappige ranzige en veel te publiekelijk uitgeperste juice uit de eredivisie van de internationale roem. En vandaag komt Kate Moss getuigen!

Het voordeel van te lang doorgetrokken franchises is dat het meestal alleen maar gekker wordt

Een "entertainment-consultant" die tegen betaling door Heard (!) als getuige verklaarde dat Amber veel geld is misgelopen door Depp en vervolgens stevig (maar fact free, zie top comment hier) roddelde over het creatieve slop waar de Pirates-franchise in terecht gekomen zou zijn door Depp. Een arts die Depp nooit behandeld heeft maar zijn verloren vingertopje in twijfel trekt. En een freakshow-psychiater die Depp nooit in zijn praktijk had maar zichzelf wel eens bij een collega op de divan zou mogen vleien om over z'n eigen tics te praten (lolclips na de breek): wie dit proces niet gevolgd heeft, raden we nu alvast de Netflix-docu aan die over een jaar of wat in de streamingschappen ligt. En dan hebben we de vrouw in de zaal die riep dat ze een baby van Johnny had nog niet eens genoemd. Het leidt allemaal heerlijk af van alles dus we zappen weer fijn naar de Fairfax County Court live stream. Vandaag krijgt Depp rugdekking van een Warner Bros studiobons, morgen komt - naar verluidt - Kate Moss via videoverbinding haar ex-vriendje helpen.  In Nederland moet Amber Heard het slechts nog doen met Debby Gerritsen.

Spannend, ja. De hele #MeToo-beweging staat op het spel!

In de afgelopen week raakten we te elfder ure verslingerd aan het cinematografische schouwspel tussen de voormalige echtelieden Johnny Depp en Amber Heard, Hollywoodsterren van beroep. Depp klaagde zijn ex-vrouw aan vanwege haar - omfloerste, in #MeToo-opinie gegoten - beschuldigingen van huiselijk geweld en daarmee is een beerput aan de schaduwzijde van de roem geopend. Hij zou haar verkracht hebben met een fles, zij sneed een stuk van zijn vinger af en poepte in zijn bed, een psycholoog verklaarde Heard tot borderliner, voormalige werknemers van Depp grijpen de zaak aan om wraak te nemen voor hun eigen ontslag en allerlei vrienden van Heard, die gratis inwoonden in een pentagon penthouses en daar zijn drank opdronken en zijn coke opsnoven, verklaren nu dat Johnny drank & coke gebruikte maar niemand zag hem ooit uithalen naar haar. Maar wat toch het meest beklijft, is hoe Heard - zelf ook een stevige innemer, blijkens het proces - haar getuigenissen verpakt in gestolen verhalen, filmcitaten en zelfs Rihanna's retoriek (linkjes hier). Veel media lijken niet te kunnen verkroppen dat Amber Heard zulke vreselijke dingen zou hebben gedaan, maar in de comments kantelt er iets. Vandaag begint de laatste court week, vrijdag volgen de slotpleidooien.

Kunst met een grote galm

Corona is voorbij maar de theaters blijven leeg. Goh hoe zou dat nou komen. Misschien hebben mensen niks gemist aan een subsidiespons waar de laatste druppels rebellie uit gewrongen zijn om plaats te maken voor een saaizurig predikersmengsel van inclusiviteit, diversiteit, gendergezeik en vluchtelingenwerk, waar ze zelf nog trots op zijn ook. Misschien heeft het iets te maken met de manier waarop de sector honderduit huilend & handophoudend de eigen nood bezong, maar als puntje bij paaltje kwam toch steeds de deuren sloot of qr-codes vroeg als Mark Rutte het zei? Of is het misschien is het de agressieve manier waarop cultuurfiguren hun vitriool uitkotsten over mensen die zich tegen de vrijheidsbeperkingen uitspraken? Zou het kunnen dat belegen jarenzeventigexposés niemand nog verrassen, shockeren of op een speelse manier aan het denken zet? (Het was relevantere kundstdt geweest als er een bordje “Werving en Selectie D66” naast had gestaan.) Misschien zijn wij wel enorm aan het projecteren in dit stukje tekst, over waarom wij ons dood vervelen op de beademingsafdeling van het volkshospitaal dat we kennen als “de cultuursector”. Maar hoe dan ook. Het antwoord op lege zalen zal wel zijn dat er meer subsidie uit de staatsruif naartoe moet om de palliatieve podiumkunsten nog wat extra tijd te gunnen om zichzelf opnieuw uit te vinden om demense te overtuigen dat het zesduizendste toneelstuk dat het publiek moet confronteren met witte schuld en zonde in tijden van migratie en #MeToo heus wel het bekijken waard is.

Alstublieft. Een gratis Timmerfrans Ergernis Fuik

Als u nog ergens wat verstikstof wilt uitstoten over Timmerfrans, we zijn er voor u. De man met de ecologische voetafdruk van een gemiddeld Afrikaans land en een ego dat z’n eigen zwaartekracht heeft, gaat uitleggen waarom biomassa misschien tóch weer een goed idee is, waarom de Noordzee een windmolenkerkhof moet worden en hoe een verplichte warmtepomp in je ijskoude huis kan helpen bij versnelde toetreding van de Oekraïne tot de EU. Jawel, het is weer Hoogmis van de  Geopolitiek Klimaatgeboden met de zachte G bij Innercircehof dus u zult wel een uitlaatklep nodig hebben. Maar noem de pedante Brusselse broer van Hubert Bruls niet dik hè, want dan overstemt de volgevreten verontwaardiging de gillende knoopjes van zijn gegeselde giletje. Inschakelen voor de drie kwartier durende Two Minutes of Hate, hierrr.

De Profeet van Molenbeek is op zijn safari door Eurabia bij de bidmatten van Brummie aanbeland

Tijdens mijn safari door de Midlands, ook wel de Black Country genoemd, kwam ik nauwelijks Afro-Britten tegen. Wel heel veel lichtgetinten van de Pakistaans-mohammedaanse persuasie en die swingen nou niet bepaald de pan uit al kunnen ze wel lekker groomen in plaats van grooven.  Ik was dan ook blij dat ik eindelijk naar funky Birmingham mocht. 

Birmingham is de zwartste stad van het Verenigd Koninkrijk en tevens de obesity capital van Engeland. Klimaclown Frenske Timmermans, zijn schransmaat Huubke Bruls en hun soul sister Maggie de Block vallen hier niet op. De Brummies lopen de hele dag te vreten en zoals wij weten gaat ieder pondje door het mondje. Mijn moeder zaliger zei altijd: dikke mensen eten altijd, Tuurtje, let er maar eens op. 

Er wonen 50.000 Jamaicanen in Birmingham en er komt dan ook geweldige reggae uit de tweede stad van het VK. Denk maar aan UB40 met Red Red Wine en (I Can't Help) Falling in Love With You! Irie! 

Eat that, Paragons! 

Ik ben al mijn hele leven omringd door mensen van kleur. Ok, vaak drugsgerelateerd, maar toch. Mijn huisvriend Henk Bakboord is een van de zeer schaarse niet-blanke Nederlandse auteurs in het droevige moederland en zijn bestseller Billenkoek wordt dan ook systematisch geweigerd door de met NRC-stropoppen en Groene-klerken geïnfecteerde literaire circle-jerk-jury’s, enkel en alleen omdat Henk voor de roomblanke fopjury wel de juiste kleur maar niet de juiste mening heeft. Mijn woorden zijn het niet, maar ik voel de pijn van mijn huisvriend. 

Mijn best gelezen Volkskrant-column ooit (van de 500) was zelfs een hommage aan KOZP en aan mijn goede vriend Jerry. Mijn baas Pritt Stift complimenteerde mij én mijn toenmalige hoofdredacteur Pieter Klok destijds zelfs met mijn hommage aan Jerry en KOZP.  

(De heldhaftige verzetsman vertelde mij net dat hij terug is van zijn halfjaarlijkse retraite in Ghana en dat hij op 1 juni zijn nieuwe campagne tegen Zwarte Piet begint.)