Politici zijn zelf een soort placebo

We moesten ineens aan Placebo denken, de vuige jaren negentig alt-rock band die aardig wat lekkere hitjes & festivalstintjes op hun naam hebben. De reden: Brian Molko, lead non-binair avant la mode, heeft een denunciare aan z'n tomboy-broek van Giorgia Meloni omdat de inmiddels niet meer zo frishippe depressievertolker haar een stuk stront, fascist, racist en vaffanculo had genoemd. Toe maar. Niks nieuws, artiesten met een [F*ck zittende niet-links-genoeg baas van een land]-houding, horen we al zo lang we concerten & festivals bezoeken, en onze ouders voor ons ook. NOFX maakte The War on Errorism, er was een heel Rock Against Bush album, Eddie Vedder van Pearl Jam zette een Bush-masker op en zong Bushleaguer (hierboven), en toen Bush weg was en Obama's ster doofde kwam de Trumphaat en zagen we Tom Morello in z'n nadagen bij Prophets of Rage nog een gitaar achterstevoren aan het publiek tonen omdat er "Fuck Trump" op gespraypaint stond. Nou nou, dapper. Maar Meloni heeft aangifte gedaan tegen Molko dus nu weet iedereen wat ie gezegd heeft. Doe dan ook geen aangifte, Mutsloni. Het zijn artiesten, wees blij dat sommigen nog een boos gorgelend garageboxgeluid maken omdat ze schijt hebben, en niet met bijgevijlde autotunes zoetgevooisd om transgenderrechten bedelen omdat het meer plaatjes verkoopt. Of nog sneuer: hun eigen personeel bananenbardildo's dwangvoederen terwijl ze een driebaans uithangbord voor dikkelichaamsvrede proberen te zijn. Anyway, we draaiden Placebo derhalve weer eens en waren eigenlijk best blij verrast over hoe de zoektocht naar de Zelf van een Nancy Boy toen nog vragend werd opgediend in plaats van drammend werd doorgedouwd. Special Needs? Die hebben we tegenwoordig allemaal...

"I speak to you today as a victim of one of the biggest medical scandals in the history of the United States"

Tribunalen Hoorzittingen over transgender-"""zorg""", die gaan we in Nederland ook ooit krijgen. Wereldwijd wordt de "Dutch Protocol" gebruikt voor "gender-affirming care" en daar deugt weinig van, zoals de juridische context onderaan dit topic schetst. In Amerika lopen ze verder voorop in deze experimentele medische nachtmerrie en daar is het modeverschijnsel inmiddels onderwerp van hoorzittingen, maar ook de juridische term letselschade raakt in zwang. Dat komt door de verhalen van jonge vrouwen zoals Chloe Cole, die vorige week tijdens een congressional hearing vertelde hoe haar ouders de letterlijke keus kregen voorgelegd tussen een dode dochter, of een levende transgender zoon. Terwijl alles waar ze onder leed, haar puberteit was. Nu is ze hormonaal half man, heeft ze geen borsten meer maar wel lekkende tepels, een adamsappel plus rug- en spierpijn van de medicatie, en ziet ze "een monster" wanneer ze in de spiegel kijkt. 

In Nederland zijn er ook zulke meisjes en jonge vrouwen, zoals Jaylinn, die spijt hebben dat ze voor vrouwen-versnijdende praatjes voor de vaak gevallen zijn, en zich genderdysforie hebben laten aanpraten. Hier lopen we achter qua hoorzittingen, maar denken ze nog in "toekomstvisies transgenderzorg", die worden geschreven door D66-"kwartiermakers" als Michiel Verkoulen voor D66-ministers als Ernst Kuipers, die vervolgens als wederdienst de transgenderkliniek medische experimenteerfirma komt bezoeken. [Knip&plak Spartacus:] "We zullen nooit ontkennen dat genderdysforie bestaat, van alle tijden is en dat een vorm van transitie voor sommigen inderdaad de optimale route is." Maar als je hierboven Chloe Cole hoort en hieronder het rammelende juridische raamwerk van deze vorm van """zorg""" leest (en weet dat landen als Zweden, Engeland, Frankrijk, Denemarken en Noorwegen hun beleid en protocollen beginnen aan te scherpen), vraag je je af hoe het in de hemelsnaam van Hippocrates is toegestaan dat minderjarigen op hormonenkuren worden gezet en richting een fysieke versnijdenis worden "geholpen":

Het stijlloze animatie-team neemt de camping vandaag mee naarrr...

Ergens in quarantainetijd ontdekten we Het Onbekende: een paar makkers die verlaten gebouwen verkennen, met sacraal respect voor andermans achtergelaten en overwoekerde eigendommen. Aangezien het prima weer is om onder de luifel of voortent te blijven zitten, hier nog eentje want voor ons is het ook zomer. Een kasteel, met een tuin vol ezels en een stoffige tafeltennistafel binnen. Hoe ontsnappen deze gebouwen toch aan Funda? Waarom heeft het COA er nog geen beslag op gelegd? Hoezo zijn er geen selfies van Hugo met een bouwhelm voor dit gebouw en waarom missen we de opgestoken duim van Daniel "Bouwen Bouwen Bouwen" Koerhuis in dit plaatje? Nou ja misschien omdat dit in België of Frankrijk is, wat de kans op verlaten vastgoed sowieso al groter maakt. Desalniettemin blijft het een fijne zomeravondvraag: hoe komt zo'n villa tot z'n verval?

Waarin het bijna allemaal mis gaat

Vrijdag 28 juli

Hoe Bart Nijman zijn siderodromophobia overwon. 

Vandaag de feestelijke presentatie van Portugal voor Bonvivanten in de ambtswoning van Margriet Leemhuis, onze ambassadrice in Lissabon. Ik heb buurman Bart, die aan siderodromophobia (treinvrees) lijdt, ervan overtuigd dat de Portugese treinen - op voorwaarde dat ze rijden, want dat weet je maar nooit in dit stakerswalhalla - veel aangenamer zijn dan de mensonterende en vooral peperdure Nederlandse treinen.  

Een enkele reis Faro-Lissabon in de eerste klas kost 25 euro, voor een rit van drie uur, en dan zit je vlak bij de bar waar je ijskoud bier voor 2 eurootjes kan drinken. Enfin, lees broeder Bart er maar op na: 

Dikke gehaakte gordijntjes in PTT-groen hangen voor de ramen en de gestoffeerde blauwe zetels zakken zacht weg, als een Franse auto uit de jaren zeventig. De schone vloerbedekking en in de grijs pak gesneden conducteur, met erudiet baardje, maken het ingetogen deftige compleet. De trein fungeert niet als volgezogen geurvreter voor de Smullersfriet van studenten of snoevend belhok voor slaapstadyuppen, maar als een serene ruimte, als de familiekamer in een oud crematorium waar iedereen zich navenant gedraagt: beschaafd, ook de kinderen, zelfs de talrijke Amerikanen. Bovendien is er stroom voor je telefoon, de treinwifi doet het best (handig rond de vele black spots op de telecomkaart) en de restauratiewagen - met brandschone witlederen zitjes - serveert koude pils voor 1 euro 90 of een half flesje vinho tinto voor nog geen vier piek. Tuurtje, herboren geheelonthouder en algeheel verstandig mens, heeft zijn eigen bammetjes mee.

Ook een geloof heeft fundamenten nodig

De Groene, dat is zeg maar het poëzie-album van dromerig links waarin ze iedere week opschrijven welke fascistische monsters met Trumphaar en een Twitterhandle ze nu weer onder hun bed vrezen. Maar in de laslijn waarmee Jesse Klaver en Attje Kuiken hun twee partijen tot één geheel proberen te smeden, ziet Coen van de Ven eerder een dun laagje soldeer. Hij liep mee langs bijeenkomsten en meetups, hoorde hoe Jesse zelf de vergelijkingen met de (Roomse) kerk maakt, noteert verschillen tussen de liefde voor tiny houses bij GroenLinks tegenover grootsere dromen bij (allochtone en/of in achterstand geboren) "spreidstandburgers" van de PvdA en hij beschrijft hoe voor- en tegenstanders van een fusie via groepsspelletjes gedwongen worden om kleur te bekennen: de nay-sayers zijn sterk in de minderheid, daarom des te beter zichtbaar en ervaren derhalve een niet per se prettige groepsdruk. Zo snoer je kritische  monden.

We lezen ook hoe Marjolein Moorman (PvdA) werd klaargestoomd om de kar te trekken, om op het laatste moment bruusk opzij gezet te worden ten faveure van Frenske, in passages die ons vermoeden onderschrijven dat Timmerfrans slechts 'ja ik doe het' hoefde te zeggen om verder iedere vorm van partijdemocratie te nullificeren. Maar wat we bovenal in alle anekdotes en bijeenkomsten proeven, is dat de fusie een doel op zich was die een gezamenlijke ideologie nog moet uitvinden. Het is nu één geheel zonder bindende ideeën. Ja, de biefstuksocialisten, die hebben pech: de PvdA laat oude idealen van bestaanszekerheid door economische groei varen - voor zover dat streven niet al jaren dood was. Hoewel de HOOP in het hele stuk te proeven is, heeft de Linkse Wolk in de Groene nog geen zilveren randje. Enfin, lees het vooral zelf: "Er heerst verraderlijke lichtheid in het Skatecafé...."

Verlos ons, wat is het?

Hij gaat op vakantie. Tweetje kwam exact tegelijkertijd met dit stukje. Hij is vermoedelijk rond 20 augustus weer terug in het land dat naar verlossing snakt. Einde bericht.

Ledenaantal GEHALVEERD, blijkt in een bijzin van een kritiekloos interview

Omroep ZWART begon tegelijkertijd met Ongehoord Nederland en waar die laatste al begonnen was met uitzendingen maken voor ze überhaupt op de NPO te zien waren, weten we van Omroep ZWART eigenlijk alleen dat ze bestaan omdat omroepbaasjes Akwasi en Gianni Lieuw-A-Soe in een interview laten weten dat ze nog steeds bestaan. "Eerlijk? We hebben ons erop verkeken. Een publieke omroep oprichten is anders dan een omroep zijn", aldus Akwasi en ja, dat is inderdaad eerlijk. Het oprichten ging soepel, de benodigde 50.000 leden hadden ze zo binnen. 57.732 in 2021 om precies te zijn. MAAR daarna werd het op anderhalve programmapoging en een paar ingekochte buitenlandse docu's na nagenoeg doodstil rond de omroep, en nu lezen we in een interview dat het aantal leden is gehalveerd tot 31.511. Superleuk hoor, dat Akwasi een nieuw zuiltje wilde toevoegen aan een stervend medium, maar kijkers zijn ook maar gewoon consumenten: *if you build nothing, they will leave. *

Drie jaar na de oprichting weet nog steeds niemand van hun bestaan en dat terwijl Ongehoord Nederland - ook een niche-bediener - een naamsbekenheid van 83% claimt (bron: jaarverslag 2022), en nog steeds ten noorden van de 50.000 leden lijkt te bestaan. Hun wiki is ook een stuk langer dan die van ZWART maar dat komt door alle controverses. Als je die verhouding in argusogen vergelijkt, was het kennelijk teveel gevraagd om de kritische vraag te stellen waarom de ene omroep al vóór toelating op de treurbuis programma's op YouTube maakt en de andere omroep met vergelijkbaar budget eerst twee jaar mag droogzwemmen zonder noemenswaardige programma's of kijkcijfers. Want de leden lijken dat dus niet te pikken, maar de omroepbazen (en de interviewer van DPG.be) boeit het kennelijk niet. Omroep ZWART, prima naam voor een taxpoetcrematorium...
UPDATE: Omroep Akwasi speelde vals met ledenwerving en is dus eigenlijk een illegale omroep en tevens oplichtersdief van belastinggeld.

Jonge ambtenaar gegrepen door hoofdpersoonsyndroom

Zilte tranen in NRC Ambtenarenblad. Een jong ambtenaartje is erachter gekomen dat ze werkelijk alle zevenvinkersboxjes kon aantikken in haar lange aanloop naar het Echte Leven, om vervolgens alsnog te maken te krijgen met mensen die een andere kijk op de rol en het functioneren van de overheid hebben. Dus dan wend je je zoals dat heurt tot de cognacgeurige courant om die mensen naar één hoek te vegen en aldaar te reduceren tot clichés (complotdenkers en "ontevredenheidsstemmers op BBB"), om aansluitend niet te suggereren maar gewoon droogletterlijk te beweren dat "...er gaan bij de overheid ook veel dingen goed die (blijkbaar) te saai of te veel routine zijn om nieuwswaarde te hebben. En er werken veel mensen met hart en ziel voor Nederland, zoals ik." Nou zullen wij hier niet alle ambtenaren over één kam scheren want zo we één ding nog steeds best geloven in Dit Land, is het dat mensen die voor de overheid werken in de meeste gevallen inderdaad het beste met Nederland voor hebben. Dat hun idee van 'het beste' niet altijd overeenkomt met óns idee van 'het beste', ja dan hadden we zelf maar ambtenaar moeten worden maar wij wilden liever de vrijheid behouden om gratuit commentaar te leveren, zonder geknecht te worden door Citrix-omgevingen in muisgrijze gebouwen waar schoenpoetsmachines staan en Onbewuste Bias-bijscholingen verplicht worden gesteld.

Maar: vroegbejaarde ambtenaren van ergens in de twintig die denken dat Werken Voor De Overheid betekent dat je recht hebt op een seefspees waarbinnen je gevrijwaard bent van kritiek, wantrouwen of public scrutiny omdat je het allemaal zo goed bedoelt, daar trappen we niet in. Main Character Syndrome, heet dat. Kijk The Truman Show een keertje, Lauren Marijnen, misschien valt het kwartje dan dat je vooral tegen een spiegel staat te klagen. Er zit geen 'ik' in overheid en de burgers waar je iedere dag voor werkt, dát is Nederland. Ook voor degenen die jou en je collega's stom vinden. Maar de raamambtenaren, doofpotters, diversiteitszeloten, pennenlikkers en stempeldrammers die zich onder jouw gilde bevinden genieten wel meer bescherming van baan en bestaanszekerheid dan de toeslagenouders of de gasgroningers ooit gehad hebben. Echt. Zo'n enorme carrièreladder van een LinkedIn bij elkaar sporten en dan deze platte ik-vorm-huilzang componeren, ergens tussen die potentie en dat sentiment zit de werkelijke kloof tussen burgeronvrede en bestuursmentaliteit. Wil je laten zien dat je het beste met Nederland voor hebt? Haal dan eerst de bezem eens door je eigen "bedrijf". Vertrouwen is geen gunning, het is een verdienste.

“Ik kan niet aan de zijlijn blijven staan”

Oooooh het is maar goed dat Ronaldo z’n laptop altijd stijf dicht houdt als ie verkansie heeft want die zou als erkend Krolverketteraar een ROLBEROERTE krijgen nu: Henk Krol wil terug de Kamer in en wordt de “runningmate” (sic, dat is niet 1 woord en dat bestaat niet in Nederland - red.) van Wybren van Haga voor BVNL. De man die ooit persoonlijk de pensioenpotten van zijn personeel afroomde door geen premies af te dragen en zich daarom pensioenspecialist noemt, gaat van de margepartij voor FvD’ers met een eigen bedrijf een bingozaal voor boze boomers met een klein pensioentje helpen maken. Eerste agendapunt: Bejaardenfitness! In het belang van geestelijke lenigheid…

Planet of the Bass!

Eindelijk dé zomerhit van 2023, die pas eind augustus uit komt (presave hierrr), en zich afspeelt in de jaren '90. Het wordt een kneiter van een alarmschijf met stip in de tipparade van de mega top vijftig want iedereen met een ontwikkelde muzieksmaak zal in z'n afkeer van het einde van de muziekgeschiedenis die de jaren negentig waren bevredigd worden, iedereen die in de jaren negentig groot werd zal de (zelf)spot waarderen en iedereen zonder ontwikkelde muzieksmaak zal gewoon keihard meeblèren met de twee voornoemde categorieën. DJ Crazy Times, bass please! Women zijn immers ook onze favorite guy!