De emotie van de doorsnee Bijlmerbewoner bij het zien van de film 'Alleen maar nette mensen' ligt voor de hand; een Pavlov die, als ‘ie zou uitblijven, heel journalistiek Nederland zou teleurstellen. Diskriminasie all the way. Tot zover alles redelijk cliché, redelijk saai, met de onvermijdelijke doodsbedreiging aan het adres van auteur Robert Vuijsje. Godzijdank. Ja voorspelbaarheid is een groot goed. Gelukkig doen die nette mensen hun typecasting ook eer aan. Je hoort ze niet. Ze zwijgen. In alle talen. Geen medium, krant, tv of radio heeft zo’n keurige Oud Zuidse mevrouw (of meneer) weten te ontlokken wat ze van het boek en de film van Robert Vuijsje vindt. Of ze zich herkent. Beledigd en gediscrimineerd voelt. Nette mensen zijn niet boeiend. Nette mensen zullen nooit zeggen dat het meer dan verschrikkelijk is om eruit te zien als een Marokkaan – terwijl je verdomme joods bent. Joods. Ander woord voor keurig en elitair. Tegenwoordig dan.

O de romantiek van het teruggaan! Later, als ik groot ben. Later, als ik geld heb. Later. In het verlangen naar later zit de romantiek; niet dat je je daar als jongere van bewust bent. Nee, later. Later ga jij het allemaal anders doen dan je ouders. Later zou ik het ook anders doen dan mijn moeder. Ik zou nooit trouwen. Nooit kinderen krijgen. Nooit werken. Later zou ik nooit, maar dan ook nooit een werkende vrouw met gezin worden. Zo keihard zwart op wit zie ik dat ik 66% geslaagd ben. Prima score zou je zeggen, al is het natuurlijk pure armoe dat die laatste 34% niet ingelost kunnen worden. Maar de allergrootste dreiging van later is er één die nooit over mijn leven heeft gehangen, ook niet as kind. Later zou ik nooit, maar dan ook nooit ‘terug’ gaan naar Turkije. Nooit zou ik mijn kinderen (die ik niet ging krijgen maar goed) op een vreemde plek op de wereld zetten, waardoor zij een andere taal zouden spreken dan ik. Nooit zou ik moeten leren wat Sinterklaas is. Of waarom je het normaal moet vinden dat in een democratie de koningin een functie van overerving is en de premier niet gekozen wordt.

Owww VOLKSKRANT is het weer zover? Janken over het tekort aan allochtone advocaten, journalisten, consultants en specialisten? En dan pretentieus lopen doen dat ‘de vele mensen met een kleurtje van de medische studies niet terug te vinden zijn als specialist in de ziekenhuizen’? Zou je je misschien ‘ns kunnen verdiepen in de intensiteit van het vak van medisch specialist en zou je dan misschien kunnen concluderen dat ow godt, verrassing, het een zwaar vak is, en dat niet elke student medicijnen zich specialiseert? Ten eerste omdat er niet voldoende opleidingsplaatsen zijn en ten tweede omdat het een fokking LEVEN is wat je leidt als specialist, niet alleen even een paar jaar opleiding? Als dochter van twee allochtone specialisten, zus van een allochtone specialist, schoonzus van een specialist, nicht van (ten minste) twee allochtone specialisten, kan ik elke aspirant student medicijnen maar één ding aanraden: Doe. Het. Niet.

Boeit me niet dat jullie moe worden van de discussie. Dat jullie het een non-discussie vinden. Het gaat niet over jullie, het gaat over mij. Geboren en getogen in Nederland. Opgeleid in Nederland. Kapitaalbezittend in Nederland. Opiniërend in Nederland. Forensend in Nederland. MKB ondersteunend in Nederland. ZZP’end in Nederland. Zeg mij wat er allochtoon is aan mij? Zeg mij waarom er een vinkje achter mijn naam moet? Zeg mij waarom ik al mijn hele leven te horen krijg ‘ja maar jij... jij bent geen allochtoon’. En zeg me dan waarom je denkt dat dat een compliment is? Zeg me waarom je denkt dat je niet discrimineert met die uitspraak? Zeg nou toch gewoon dat de term allochtoon is ingevoerd om uit te sluiten. Geef gewoon toe dat de term allochtoon is bedoeld om te brandmerken. Te discrimineren. Heus, een beetje Rotterdammer kan goed tegen helderheid. Duidelijkheid. Directheid. Zeg me toch gewoon dat ik er niet bij hoor? Zeg me dat hoe goed mijn Nederlands ook is, hoeveel geld ik ook verdien, hoeveel belasting ik ook betaal, hoeveel investeringen ik ook doe, ik er gewoon niet bij hoor? Dat ik altijd de ‘zij’ blijf, tegenover het wij? Zég dat gewoon. Dan weet ik tenminste precies waar ik sta. Waar jij staat.

Dus de HEMA verkoopt hoofddoekjes. NOU EN?! Waarschijnlijk verkopen ze ook dildo’s. En steunkousen. Gezellig naast de Jip en Janneke spulletjes, die zelfs Máxima wil hebben. De HEMA verkoopt álles, als het maar verkoopt. Een jaar of zes geleden had de HEMA ook al zo’n goeie marketingactie. Heel Nederland was boos omdat ze strings verkochten. Voor kinderen. Strings moesten VERBOTEN worden! Strings zouden meisjes seksualiseren. Zieke geesten. Het idiote aan Nederland toen én nu is dat er wél een nationale verontwaardiging ontstond over het feit dat een string een meisje zou seksualiseren, maar dat we zwijgen over hetzelfde effect dat de hoofddoek op een zesjarige heeft. Alsof een man die een mens zonder piemeltje ongeacht haar leeftijd als sexobject ziet, niet opeens op scherp staat als er een hoofddoekje voorbij loopt.

Het raakt me niet. Het raakt me gewoon niet. Ja dus die moslimgekkies hebben een ambassade bestormd. Ze hebben de ambassadeur vermoord. En ze hebben de smaak te pakken, de moslimgekkies gaan op tournee langs meerdere ambassades (live meekijken? HIERRR livestream - red. )als een variant op Expeditie Robinson: ‘wie kan de meeste schade aanrichten’. Niet dat er een prijs aan vastzit, ze weten waarom ze dit doen of wie er beter van wordt. Nee. Maar de moslimgekkies doen het wél: moorden, plunderen, dreigen – de cavemen uithangen met moderne wapens. Je ziet ze op tv en denkt: ‘get a life’. Ga naar school, leer een vak, doe iets met je handen, zorg voor je vrouw en kids, neem een groentetuin, pluk wat bloemen, doe ‘es normáál. Zeg maar wat je ook denkt over de deelnemers aan ER. Doe normaal, hou óp met hyperventileren als iemand iets zegt, denkt, vindt wat je niet aanstaat. Wat kan het schelen wat iemand denkt, vindt en zegt? Wat. Kan. Het. SCHELEN?! Wat kan het je schelen dat iemand je stom vindt, dom vindt, totaal paviljoenklaar vindt? Dat je het bent is een andere zaak. Of is dat het? Zijn jullie moslimgekkies overstuur omdat jullie wéten dat je compleet gestoord bent?

Naast prostitutie en drugshandel, is politiek het enige vak waar je niets voor hoeft te kunnen. Al het gebabbel over Europa, HRA, zorg, onderwijs en doorwerken tot je erbij neervalt ten spijt, is het de enige conclusie die je na twee weken zappen tussen allerlei schermen en zenders kunt trekken. Op die ándere conclusie na: politici zijn doodsbang dat ze na 12 september opeens uit moeten kijken naar een ander baantje. En geen enkel baantje verdient zo goed – o ja, wacht. Prostitutie. Drugshandel. Voor elke baan waar je een ton of meer verdient, moet je niet alleen een heuse opleiding volgen, maar ook ten minste vijftien jaar carrière maken eer je het op je rekening kunt bijschrijven. Op de politiek na. Lekker beslissen namens Nederland zonder iets te kunnen. Zo gek is het niet dat we in een economische crisis zitten en zorg, AOW en pensioenen niet meer kunnen betalen.

En zo werd ik gisteren gebeld door Nieuwe Revu. Of Revu, geen idee hoe het tegenwoordig heet maar whatever. Ik werd dus gebeld door dat blaadje waar Willem Holleeder een column in heeft, tegen een bedrag dat ik nog moet uitonderhandelen met GeenStijl. Onderhandelen kan ‘ie wel, die Holleeder. Of ik een stemadvies wilde geven. Aan de Revu lezer. Nu geef ik regelmatig advies, over nagellak en autokleuren – dat eerste moet rood zijn en dat andere in ieder geval niet wit - maar een stemadvies was de eerste keer. Een fractie van een seconde vraag je je dan af of Frans Bauer je belt maar de nummerherkenning gaf duidelijk aan dat het telefoontje uit Hoofddorp kwam. Een stemadvies. Alsof er iemand in dit land nog zin heeft om te stemmen. Alsof er iemand in dit land nog gelooft dat stemmen zin heeft. Alsof er iemand in dit land nog denkt dat politici het beste met ons en Nederland voor hebben.

Zo. En dan nu over die hypotheken. Wie zo stom is geweest om een huis te kopen als investering, verdient niet anders dan dat ‘ie nu staat te janken omdat ‘het onder water staat’. Even een wake up call: een huis is een dak boven je hoofd. Een huis koop je omdat je ergens wil wonen en je er de voorkeur aan geeft om je centen in je eigen bezit te stoppen in plaats van over te maken aan een huurbaas. Een huis bewoon je omdat je je er prettig voelt. Veilig. Een huis is een verlengstuk van jezelf. Geen investering. Ja, als je Paarlberg heet, of Oerlemans, dan zijn bakstenen een investering. Zodra het maar om één dak gaat, om één voordeur dan is er maar één spelregel: een huis koop je omdat je er wil wónen. Wonen. Niet omdat je het wilt verkopen. Het boeit niet dat je huis ‘onder water staat’. Je woont er. Het staat niet onder water. Het staat in een straat en je hebt er voor betaald wat je het ooit waard achtte. Die waarde heeft je huis nog steeds – dat een ander het er niet voor over heeft, boeit helemaal niet. Wat kan jou andermans mening schelen?! Het is je huis. Je woont er. De emotionele waarde van je huis is een subjectief gegeven.

Ergens in de vorige eeuw – niet zo lang geleden – hebben wij Nederlanders een nieuw recht erbij gekregen. Het recht op ‘leuk’ werk. Het recht op werk waar je ‘zin in hebt’. En vooral het ‘recht’ om je hand op te houden als je je werk niet meer leuk vindt. Of er geen zin meer in hebt. Vandaar dat we bijstandsgerechtigden hebben die thuis thee drinken en buitenshuis zwart bijklussen terwijl 300.000 Midden- en Oost-Europeanen in Nederland werken in baantjes waar bijstandsgerechtigden geen zin in hebben. En terecht. Want waarom zou je je nest uitgaan en asperges steken, als je ook thuis kunt zitten en gratis geld toe krijgt? Werk. Het meest overschatte tijdverdrijf. Ja je kunt er je hypotheek mee betalen maar hypotheken zijn voor losers. Je kunt er natuurlijk ook je huur mee betalen maar dat is weggegooid geld. Werk. Volgens de verhalen kan het best handig zijn, maar wanneer moet je dan naar de Albert Heijn, de sportschool, kapper, vrienden en lunchafspraken? Wanneer moet je dan winkelen? Lastig hoor, werk. Het zit een beetje in de weg.