In de nasleep van het boek dat ik maakte met Nikki Sterkenburg, werd ik uitgenodigd bij D66 in Amsterdam om te praten over radicalisering en hoe daarmee om te gaan. Een sympathiek initiatief, maar ook ik had mijn vragen. Ik wist dat D66 in Arnhem een lokale Grijze Wolven-moskee bezocht had, onder het mom van 'wij opbouwende pluralisten bezoeken gewoon een lief moskeetje'. Toen ik ze er op wees dat de Turkse gemeenschap in Nederland een vijfde colonne is geworden, juist door toedoen van clubs als de Grijze Wolven, reageerde D66 dat het juist ondernemers waren. Dus omdat de Turkse neofascisten werkende fascisten met een baan zijn, en geen werkloze fascisten met een uitkering, was het goed. Tot zover de maatstaven van D66. Toen ik vervolgens een keer met een vriend van me discussieerde over de Turkse vijfde colonne, zou ik het allemaal maar 'problematiseren'. Nu, dik een jaar later, slaan Erdogan-minnende Turken een Gülen-Turk in elkaar hier in de lokale Diyanet-moskee in Haarlem. In Zaandam werd een vermeend Gülen-gebouw vernield en Turken halen hun kinderen massaal van zogenaamde 'Gülen'-scholen. Als ik nu in het lokale bruine café zeg dat de Turkse gemeenschap tot een vijfde colonne is verworden, zouden ze me 'spuit dertien' noemen. Het is opeens heel snel gegaan. De vulkaan is uitgebarsten, en nu pas realiseert Nederland zich dat ook uit dit op het eerste gezicht onschuldige hagelwitte immigratie-ei een geschubd gedrocht is gekropen. Hoe de neuk is het zo ver gekomen? Waarom zijn de Turken zo, en hebben de Marokkanen dat niet? Er zijn verschillende redenen voor deze vijfde colonne-werking, waar ik met de wil van Onze Lieve Heer boven de wolken, wat dieper op in wil gaan.