Geenstijl

In de nasleep van het boek dat ik maakte met Nikki Sterkenburg, werd ik uitgenodigd bij D66 in Amsterdam om te praten over radicalisering en hoe daarmee om te gaan. Een sympathiek initiatief, maar ook ik had mijn vragen. Ik wist dat D66 in Arnhem een lokale Grijze Wolven-moskee bezocht had, onder het mom van 'wij opbouwende pluralisten bezoeken gewoon een lief moskeetje'. Toen ik ze er op wees dat de Turkse gemeenschap in Nederland een vijfde colonne is geworden, juist door toedoen van clubs als de Grijze Wolven, reageerde D66 dat het juist ondernemers waren. Dus omdat de Turkse neofascisten werkende fascisten met een baan zijn, en geen werkloze fascisten met een uitkering, was het goed. Tot zover de maatstaven van D66. Toen ik vervolgens een keer met een vriend van me discussieerde over de Turkse vijfde colonne, zou ik het allemaal maar 'problematiseren'. Nu, dik een jaar later, slaan Erdogan-minnende Turken een Gülen-Turk in elkaar hier in de lokale Diyanet-moskee in Haarlem. In Zaandam werd een vermeend Gülen-gebouw vernield en Turken halen hun kinderen massaal van zogenaamde 'Gülen'-scholen. Als ik nu in het lokale bruine café zeg dat de Turkse gemeenschap tot een vijfde colonne is verworden, zouden ze me 'spuit dertien' noemen. Het is opeens heel snel gegaan. De vulkaan is uitgebarsten, en nu pas realiseert Nederland zich dat ook uit dit op het eerste gezicht onschuldige hagelwitte immigratie-ei een geschubd gedrocht is gekropen. Hoe de neuk is het zo ver gekomen? Waarom zijn de Turken zo, en hebben de Marokkanen dat niet? Er zijn verschillende redenen voor deze vijfde colonne-werking, waar ik met de wil van Onze Lieve Heer boven de wolken, wat dieper op in wil gaan.

Gratis ranseling bij migratie Laten we allereerst duidelijk hebben dat de keuze van de Turken om zich hier in Nederland te vestigen, louter een economische keuze is geweest. Men begrijpt dus, dat nu het met Turkije economisch veel beter gaat, de Turkse gemeenschap in dit land nog laconieker en cynischer is geworden dan het al was. Op de katholieke Onze Lieve Vrouwe-kerk in Rotterdam West staat een enorme tekst boven de deuren te lezen: "Komt allen tot mij die vermoeid en belast zijt." Volgens de nihilisten was het socialisme een christendom zonder Jezus. Een voortzetting van. En inderdaad, hoe vaak 'zocht' men niet in dit land naar de vermoeiden? Naar hen die belast zijt? En op elke Turk of Marokkaan werd zo'n vermoeide geprojecteerd. Nederlanders hebben eeuwen lang een God gediend die zich liet ranselen voor de zonden van de mens. Een God die de vermoeiden tot zich liet komen. En als we vandaag kijken naar de Turkse gemeenschap in dit land, dan zijn onze vroomste gebeden verhoord. De vermoeiden zijn gekomen, en de ranseling krijgen we er gratis bij! Voor de Turken is Nederland altijd een werkplek geweest, een kantoor. Je kan er foto's van de kinderen neerzetten, en zelfs een plantje in de hoek opstellen, maar een woonkamer zal het nooit worden. De Turken hebben - in tegenstelling tot onze Marokkaanse chihuahua's met een chronisch minderwaardigheidscomplex - geen koloniaal verleden. Sterker nog, het Ottomaanse rijk bestond voor een derde uit veroverd Europa. De Turken worden opgevoed met een bewustzijn van deze geschiedenis. En terwijl wij het Ottomaanse rijk zien als dat exotische rijk dat vooral bij Wenen verslagen werd, worden de Turken opgevoed met een rijk dat de Ieren ooit te hulp schoot, tijdens hun grote hongersnood. Gewiekste pooier van een rijke geschiedenis Maar het Ottomaanse rijk was niet het enige wereldrijk van onze besnorde vrienden van het bourgondische leven. Zo had je bijvoorbeeld ook de Seltsjoeken, de Göktürken, de Gouden Horde en de Moghuls. Deze geschiedenis maakt dat een Turk zich uiteindelijk niet minder hoeft te voelen dan een Duitser of een Brit. En Erdogan zou niet de gewiekste pooier zijn die hij is, als hij niet inspeelde op dit nationalistisch-geschiedkundige besef, door president Abbas te ontvangen met een hele carnavalsstoet aan acteurs die deze Turkse rijken uitbeelden. Turken hebben dus helemaal niet het gevoel dat ze iets te danken hebben aan Nederland. De enige plek waar deze allochtone dankbaarheid überhaupt bestaat, is in de hoofden van paternalistische landgenoten die het liefste met de kinderen in eigengemaakte kleding de negertjes brood voeren in een lokaal AZC. Een ander belangrijk punt in de Turkse geschiedenis die de arrogante houding van de Nederturken nog altijd mag voeden is de Slag om Gallipoli. En het moet gezegd, dit was een zeer bijzonder stukje geschiedenis. Vaak volledig onbekend bij het grote publiek overigens. We schrijven 1915 wanneer Engeland, Frankrijk, Australië en nog een handvol westerse landen het chronisch zieke Ottomaanse rijk een genadeslag willen toedienen. Het plan is om het laatste stukje Ottomaanse rijk binnen te vallen, op te rukken naar Istanbul en dan dat restje rijk op te delen onder de betrokken vadsigen met lekkere trek. Maar het wordt een Rumbletje in het Jungletje en de Turken tyfusstralen de genoemde spelers zo dat restje Ottomaanse rijk uit. De schaduwzijde van staats-nationalisme Een van de betrokken legerofficieren was niemand minder dan Atatürk. Diezelfde Atatürk zou daarop vanuit de verschrompelde Turkse ruïne een moderne staat stichten, vol verplichte maatpakken en hoeden inclusief het Latijnse alfabet. De kundigheid van deze hervormer was dat hij de fysieke Europeanen had weten te verslaan en zo de Turkse autonomie wist zeker te stellen, maar dat hij tegelijkertijd de Europese geest wist op te nemen in zijn jonge staat. Maar het nieuwe Turkije kreeg al vrij snel een schaduwzijde. Turkije zou de theocratische staats-islam verruilen voor een indringend type staats-nationalisme, waarbij de eerder genoemde rijken en militaire successen de pijlers van de moderne Turkse identiteit werden. In vrijwel elke stad en ieder dorp staat een levensgroot beeld van Atatürk en tot voor kort moesten de kinderen op school een nationalistisch lied ten gehoren brengen. Dit maakte Turkije tot een type democratie dat sterk afweek van West-Europese democratieën, alwaar juist het relativeren van 'ras' en de imperialistische geschiedenis de boventoon zouden gaan voeren. Het is geen toeval dat Adolf Hitler fan was van Atatürk. Je zou Atatürk eigenlijk kunnen zien als een Hitler die wél begreep waar de grenzen van de internationale gemeenschap lagen. Als we dit in ons achterhoofd houden, snappen we dat de Turkse Turk iets weg heeft van de nationaal-socialistische Duitser. Alles draait om het volk, om de staat, om de leider, en de etnische minderheden zijn potentiële verraders. Alleen in de Turkse gemeenschap zie je dat critici als Ebru Umar worden uitgemaakt voor 'Armeen'. Dat soort termen zul je bij andere allochtone groepen niet snel horen. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit gehoord dat Ayaan Hirsi Ali door Somaliërs tot Ethiopiër werd omgedoopt, of dat Marokkanen Hafid Bouazza voor heimelijke Spanjaard versleten. Dat totalitaire nationalistische karakter heeft van Turkije en de Turken een gesloten, naar binnen gekeerde gemeenschap gemaakt. Zij hebben niemand nodig, iedereen heeft Turkije nodig, is de gedachte. De Nederlandse Turken vinden het inmiddels overigens doodnormaal dat ze bij de Nederlandse verkiezingen op linkse partijen stemmen, en bij de Turkse verkiezingen op (ultra)rechtse partijen. Alles lijkt koudbloedig opportunisme. Hier het beste voor de Turken, en thuis het beste voor Turkije. Het probleem van dit alles is uiteindelijk dat een volk dat zo vol van zichzelf is, kan onmogelijk loyaal worden aan een andere natie. Turkse invloed in Nederland is gevaarlijk Een andere belangrijke factor van deze vijfde colonne vorming is dat we zo naïef zijn geweest om het Turken toe te staan moskeeën te bestieren die verbonden zijn aan Turkse politieke partijen. Dit is wederom een fenomeen dat we bij andere islamitische gemeenschappen in dit land niet zien. Een overzicht van de Turkse partijen verbonden aan Turks Nederlandse moskeeën: • Milli Görüş (islamisme) • MHP (extreem rechts) • Buyuk Birlik Partisi (extreem rechts en islamisme) • En natuurlijk de regerende partij, het Turkse staatsorgaan Diyanet (10). Een groep militante aanhangers van Milli Görüs ten tijden van het conflict tussen Turkije en Griekenland over Cyprus. Hierdoor blijft de directe link van Turken tussen hun 'kantoorgebouw' Nederland met hun 'woonwijk' Turkije natuurlijk volledig gehandhaafd. De MHP partij is een ronduit fascistische beweging die alleen al in Amsterdam twee centrums heeft waar een moskee, theehuis, kapper, supermarkt en restaurant onderdeel van uitmaken. Er moet in dit land sprake zijn van een allochtonen-privilege, want terwijl de politie en de ME massaal uitrukten voor de BBQ van autochtone neo-nazi's in het Groningse Scheemda, kregen de allochtone neo-nazi's heel ander bezoek. Zelfs aan kleinere fenomenen is te merken dat de Turkse gemeenschap naar binnen gekeerd is. Zelfs de islam-beleving is geheel en al op de eigen gemeenschap gebaseerd met eigen rituelen, geestelijken en heiligen. Terwijl Marokkaanse meiden hun hoofddoekjes combineren met kleren die ze kopen bij de H&M of de Zahra, zie je dat de Turkse moslima naar Turkse kledingwinkels gaat. De beheersing van het Engels is vaak een drama, dus blijft men verstoken van het reilen en zeilen in de grote boze wereld buiten Turkije. De Turkse gemeenschap in Nederland lijkt grotendeels te zijn verworden tot een Turks peloton 'behind enemy lines'. Nu draait de rel nog om de Turken die voor Erdogan zijn, versus de Turken die voor Gülen zijn. Maar laten we onszelf op tijd de vraag stellen: wat als Nederland morgen in conflict is met Turkije, wat doet die vijfde colonne dan? Welke gebouwen worden dan vernield en wie wordt er dan aan agressie blootgesteld?