Geenstijl

Beter dan de Top 2000, maar het is 'm net niet hè

Niets is zo aan smaak onderhevig als muziek. Het weer bijvoorbeeld, daar denkt iedereen wel hetzelfde over. Het is kudtweer, of het is mooi weer, en dat is het dan. Of snoep: die hartjes met 'Love' erop zijn het allerlekkerst en daar is iedereen het over eens. Maar je kan niet zomaar zeggen dat Bob Dylan opereert ver boven het niveau van David Bowie, hoewel dat feitelijk en juridisch bindend natuurlijk wel zo is. Maar waarom zijn Captain Beefheart met die ingewikkelde potten en pannenmuziek en Frank Zappa met al zijn ondefinieerbare hogeschoolgepriegel dan weer minder 'goed' dan Bob Dylan, want dat is zo, en waarom is Nebraska het beste album van Bruce Springsteen, waarom zijn die eentrucspony's van The Eagles werkelijk afgrijselijk, waarom moeten fans van Coldplay branden in de hel en waarom is dat kerstnummer van Miss Montreal met dat achterlijke gekrijs het allervreselijkste lied op de radio? Voor iedereen met antwoorden op die vragen is de Top 2000 niet genoeg, de Top 2000 is een gemanipuleerde lijst voor mensen die minder verstand hebben van lijstjes (en van muziek) dan mensen die wél verstand hebben van muziek (en van lijstjes). Derhalve, de Snob 2000, al zien we in een oogopslag al een hoop TROEP die eruit gefilterd kan worden voor een eventuele Snob-Snob 2000. Want waarom staat The Piano Has Been Drinking van Tom Waits wél op de lijst, maar het veruit superieure Invitation to the Blues niet?