Geenstijl

Hoe #MeToo, een seksuele pandemie die meer nevenschade aanrichtte dan echte patiënten kende, zijn wortels had in een kindermisbruikbeschuldiging uit 1992 tegen regisseur Woody Allen door actrice Mia Farrow.

Je kan meteen op play klikken en kijken of het bevalt, maar deze documentaire behoeft misschien enige introductie, aangezien het diep graaft naar de MeToo-beweging, en de doodzieke wortels die de Farrow Family daarvoor (mede) geplant heeft.

Dus eerst even terug naar oktober 2017. Het was Ronan Farrow, zoon van actrice Mia Farrow en regisseur Woody Allen, die een wereldwijde #MeToo-pandemie in gang zette in The New Yorker, met zijn exposé van Hollywood mogul Harvey Weinstein en diens ranzige reputatie als aanrander, plantenfapper en afperser van seksuele diensten bij zowel jonge en talentvolle, als gevestigde actrices. Het zette een kettingreactie in gang die van Los Angeles tot aan San Francisco van Jole mannen in hun witte onderbroek zette als misbruikers van machtsposities. Maar #MeToo veroorzaakte ook veel nevenschade, onnodige vertrouwensbreuken tussen vrienden en collega’s, en leidde tot een ongezonde cultuur van “believe all women” en “believe all victims”, waarbij een (1) beschuldigende vingerwijzing al snel gelijk kon staan aan aanklacht, rechtszaak en veroordeling. 

Seksueel spel met grensoverschrijdende scheefgroei
In de maandenlange shitstorm rond seksuele intimidatie, waarbij daders en vermeende daders elkaar in hoog tempo opvolgden, werd fact checking van ondergeschikt belang boven clickbait terwijl de ene publieke prominent na de andere news anchor van zijn voetstuk geduwd werd. Het duurde tot - nota bene - de AppleTV-productie “The Morning Show” dat er wat weifelende anderzijds tegenover het ijzeren enerzijds werd gezet: zijn relaties op de werkvloer, ook in ongelijke gevallen, niet altijd al een onderdeel van ‘normale’ menselijke verhoudingen geweest, die soms goed en soms slecht uit kunnen pakken maar die niet per definitie kwaadaardig of malicieus geladen zijn? Niet iedere affaire is een machtsspel of een carrièrekeuze, laat staan aanranding of verkrachting. En zijn vrouwen zelf ook niet onderdeel van dat spel, waarbij het in de meeste gevallen onduidelijk is waar het spel stopt en de grensoverschrijdende seksuele scheefgroei begint?

Een van de sterrenstandbeelden die door MeToo van zijn voetstuk werd getrokken, is NBC-anchor Matt Lauer. Of die hier bekend is of niet (wiki), of dat een leuke vent of een eikel is, en of die schuldig of onschuldig is, dat weten wij niet. Wel een feit, en daarom is hij relevant in dit verhaal, is dat hij vorige week zelf op basis van eigen onderzoek een rather compelling article **heeft geschreven waarin hij de passages in het boek “Catch and Kill” van Ronan Farrow (oktober 2019), waarin Lauers vermeende misdragingen beschreven staan, goed onderbouwd en met degelijke bronnen uiteen trekt. Daarmee weet hij enkele beschuldigingen tegen zijn persoon toch zeer geloofwaardig te ontmantelen (zonder zichzelf als slachtoffer te portretteren, of bepaalde misdragingen te ontkennen), en waarbij Ronan Farrow en passant niet bepaald de Golden Gay van de vrouwenbevrijding blijkt te zijn, een rol waarvoor hij door de MSM al jaren wordt gelauwerd.

***‘Safety and popularity over fairness and truth’
***In een begeleidend schrijven op Mediaite.com, waar Lauer z’n stuk plaatste, beschrijft mede-talkshowhost John Ziegler (zonder Lauers onschuld te bepleiten!) dat geen enkele andere (mainstream) publicatie Lauers verweer wilde afdrukken. Wederhoor, in de eigen woorden en na eigen onderzoek van een hooggeplaatste beklaagde? Ondenkbaar! Het is veelzeggend over de rol van de MSM in #MeToo, die, in de woorden van Ziegler, “values safety and popularity over fairness and truth, combined with the incredible power of the #MeToo movement and Farrow’s special untouchable status within the elite media club.” Dat brengt ons op bovenstaande, uiterst boeiende knutseldocumentaire van Rick Worley, een gay striptekenaar uit San Francisco (en dus at first glance bepaald geen conservatief-Republikeinse kracht), die vorige week op zijn YouTube-kanaal verscheen.

Zonder de afbreuk die de schreeuwerigheid van Project Veritas-onderzoeker James O’Keefe altijd aan zijn eigen werk doet, heeft Worley een onderhoudende onderzoeksdocu van bijna 2,5 uur gemaakt over de beschuldigingen van misbruik die Woody Allen al bijna dertig jaar achtervolgen, omdat zijn ex-vrouw Mia Farrow en haar (adoptieve) dochter Dylan hem sinds begin jaren ‘90 betichten van een eenmalige seksuele aanranding. Die daad is nooit bewezen, de beschuldigingen zijn regelmatig herzien of gewijzigd, en de bewijzen van het tegenovergestelde zijn vele malen sterker dan de beschuldiging.

**De vele zelfmoorden rond Mia Farrow
**Meer nog dan dat, wordt in bovenstaande documentaire uitgebreid, onderbouwd en zeer gedetailleerd uiteen gezet hoe het gezin van Mia Farrow (die zich helemaal suf adopteerde aan een internationaal palet aan kleurrijke kinderen die ze niet zelden ook doodleuk weer in de steek liet, waarvan enkelen zelfmoord pleegden en anderen aan drank, drugs of simpelweg vermist raakten) bijna sektarische vormen aan nam. Haar grootste troetelkind was Ronan (die geboren werd als “Satchel” - rugzak), waar Woody Allen de vader van is maar waar Mia Farrow in 2013 in Vanity Fair over gezegd heeft dat Frank Sinatra (haar eerste man) ook best de vader zou kunnen zijn. Die sliep tot zijn elfde in haar bed, en dat is bepaald niet de enige opvallende afwijking in zijn leven.

Ronan heeft het verhaal van zijn adoptieve zus Dylan altijd ondersteund, dus tegen Woody Allen, en over beide kinderen bestaat een sterk vermoeden dat Mia Farrow (zelf een vrouw met vele complexen) hen geïnstrueerd, geprogrammeerd en/of geïndoctrineerd heeft. De documentaire betracht zo veel mogelijk objectiviteit, permitteert zich hier en daar een grap, staat bol van het gedegen bronmateriaal, en stelt in ultimo de vraag: Is Harvey Weinstein door Ronan Farrow ten val gebracht, omdat hij de producent was van veel films van Woody Allen?

**#MeToo is morsdood
**Zo ja, dan doet dat natuurlijk aan zijn bewezen schuld helemaal niets af. Maar wie de documentaire “By the way: Woody Allen is innocent” in zijn geheel bekijkt, ontkomt er niet aan om zichzelf die vraag hardop te stellen. Woody Allen wordt door de Farrows beschuldigd van het inzetten van een “geoliede mediamachine” die zijn onschuld moet propageren (de docu herinnert er fijntjes aan dat Allen nog steeds al zijn teksten op een oude typemachine schrijft), maar de werkelijke perslawines lijken toch echt die van matres familias Mia. En Ronans rol in het geheel is buiten de succesvolle ontmaskering van Harvey Weinstein bepaald geen journalistiek zuivere - maar dat maakt, zo weten we ondertussen wel, niet zo veel uit in tijden waarin we “all women” moeten “believen”. 

Verdere extrapolatie over #MeToo, de rol van betrokkenen, met name in Hollywood en de MSM (ook de Nederlandse, trouwens) en de internationale golf van carrière-besmeurende of -vernietigende aantijgingen die er op volgden, waarbij de ene Brett Kavanaugh de andere Joe Biden niet bleek te zijn, laten we lekker aan lezer en kijker. Maar als je het ons vraagt: de mainstream media, ze zijn morsdood. En #MeToo ook.