Feynman en/of Feiten - Is Trump onaantastbaar?
Rond de verklaringen van de ontslagen FBI-baas James Comey werd druk gespeculeerd over de positie van Trump. Alsof het uitmaakt welk delict de president gepleegd heeft. Impeachment is de zuiverste vorm van een politiek strafproces. Voor de show moet er uiteraard wel een strafdossier liggen, maar er zijn geen rechters of jury die oordelen. Als je wilt weten of de afzetting slaagt, moet je niet kijken naar het delict of het bewijs, maar gewoon stemmen tellen.
De Republikeinen zullen zolang Trump een controleerbaar probleem is het presidentschap nooit cadeau willen doen aan de Democraten. Die zullen Trump niet uit het Witte Huis stemmen als een nieuwe Republikeinse kandidaat niet hoog in de peilingen staat. Die peilingen kan je niet zonder gezichtsverlies doen, zolang het geen tijd is voor de normale ronde van voorverkiezingen. Dat de GOP niet grossiert in een sterke reservebank van presidentskandidaten bleek al toen Trump de voorverkiezingen kon winnen.
Het scenario dat de Republikeinse partij het zelf doet zolang Trump op cruciale momenten slaafs luistert, is nihil. Dat weet Trump, dus die laat zich gewillig als een stroman gebruiken. Het bedrijfsmodel van zijn complete zakelijke imperium is gebaseerd op zijn status als alfamannetje, hij kan een aftocht als gebroken man simpelweg niet betalen. Daarmee is hij de meest chantabele president ooit, en dat is de voornaamste reden dat zijn kandidatuur gedoogd werd. De partij wilde niet een president die een eigen koers vaart die bijvoorbeeld sociaal zou kunnen zijn, die willen een hondje aan de leiband, waarmee de partij zelf aan de macht blijft.Het andere scenario, waarbij de Democratische partij samenwerkt met een groot aantal rebellerende Republikeinen, is evengoed kansloos. Die rebellerende Republikeinen zijn er, we hebben ze allemaal gezien toen ze het resultaat van de voorverkiezingen niet accepteerden, en probeerden achteraf een vervanger te regelen of zelfs tijdens de presidentsverkiezingen weigerden campagne te voeren of op een andere kandidaat steunden.
De afgelopen jaren is in het Amerikaanse congres een politieke cultuur ontstaan waarbij de twee partijen elkaar totaal niets gunnen. De politieke inzinking van de tegenpartij is het heilige doel, het landsbelang waardeloos. Op het moment dat het Huis van Afgevaardigden, de Senaat en het presidentschap niet in dezelfde handen zijn, is zelfs iets simpels & regelmatig terugkerend als een begroting een verlammende uitdaging voor beide partijen.
Deze impasse strekte zichzelf zelfs uit naar de Amerikaanse Hoge Raad. De Republikeinse Senaat weigerde een jaar lang de voorgedragen kandidaat van Obama überhaupt te bespreken. Omdat er misschien een Republikeinse president zou komen die misschien een meer conservatieve opperrechter zou benoemen, lieten ze de positie preventief vacant.
Dit betekende binnen de Amerikaanse Hoge Raad dat controversiële zaken bij staking van stemmen tussen de resterende acht leden bleven liggen, totdat de negende kandidaat een jaar later, na zijn benoeming een knoop komt doorhakken. Aangezien de acht bestaan uit vier leden benoemd door een democratische president en vier door een Republikeinse president is dat zelfs de normale gang van zaken.
Daarmee blokkeerde een politieke impasse binnen de uitvoerende en wetgevende macht dus het functioneren van de rechtsprekende macht. De rechtsprekende macht zit nu verstopt achter een werkachterstand, de wetgevende macht komt niet tot compromissen en de uitvoerende macht is nog steeds bezig ambtenaren te benoemen.
Trump gaat dus niet preventief op een akkefietje weg. Wanneer hij echt iets belachelijks doet, keldert Trump niet alleen verder in de approval ratings, de Republikeinse partij heeft niet tijdig afstand genomen en die keldert dan dus vrolijk mee. Dan is het weer in het belang van de GOP om iedere verkiezing zo lang mogelijk uit te stellen, haar politieke verlies niet te nemen en daarmee aan de macht te blijven.
Je zou bijna een aantal parallelle werelden willen hebben om Trump steeds zwaardere delicten in te laten plegen om precies het punt te bepalen waar de betrokken politici vanuit hun restantje persoonlijke integriteit het zelfregulatiesysteem uit hun sector weer te laten werken. Wat is precies het omslagpunt waarover hij wel struikelt? Een moord op een klokkenluider of een journalist misschien?