Geenstijl

Fred Teeven maakte misschien een ironisch grapje over de bezuiniging op advocaten. Gelukkig weten we zeker dat er fors bezuinigd is. Of het motief van Teeven zuivere budgettaire overwegingen waren, of de harde crime-fighter mentaliteit die hem verkozen heeft, is voor de kwaliteit van de rechtsspraak irrelevant. De beperking op de beschikbaarheid van juridische bijstand is gelijk. In 2015 leidde 11% van de strafzaken tot een vrijspraak. Een verdubbeling ten opzichte van 2007. Daarom is het niet vreemd dat Teeven in 2013 ingreep. Bijna negentig procent veroordelingen geeft ook een aura van showprocessen en zorgt ervoor dat verdachten bij voorbaat door het volk als schuldig beschouwd worden. Gemiddeld genomen geen verkeerde aanname. Dit lage percentage vrijspraken betekent dat Officieren alleen zaken voor de rechter brengen die ze zeker weten. Aan de ene kant goed om niet onnodig te vervolgen, aan de andere kant ontspringen zwaardere criminelen in moeilijkere zaken de dans. Carrière maak je bij het OM op basis van het percentage zaken dat je wint. Ondertussen verwacht het WODC minder strafzaken. De bevolking tussen de 18 en 49 krimpt en die plegen vooral geweldsmisdrijven. Minder potentiële daders, minder delicten is hun gedachte. Dat de samenleving langzaam verhard en steeds minder zaken gemeld of opgelost worden, en steeds meer daders uit gesloten culturen komen die elkaar de hand boven het hoofd houden is een brug te ver. Andere culturen geeft ook alternatieve ideeën over vrouwenrechten, wat zich per ongeluk uit in mishandelingen, aanrandingen en verkrachtingen. Alleen al de cijfers rond alternatieve ideeën over eigendom in de doofpot rond AZC's geven een compleet andere blik in onze toekomst, eentje die Zembla uitzond ná de verkiezingen.

Lege gevangenissen In 2008 hadden we tienduizend plekken in gevangenissen nodig, het WODC verwacht dat dit in 2022 daalt tot iets boven de zesduizend. Plekken die leeg blijven omdat de Amsterdamse politie “zelfs aangiften laten liggen waarbij ook een vermoedelijke dader in beeld is.” De pakkans voor delicten blijft op een niveau dat deze door jonge criminelen als verwaarloosbaar ervaren wordt. Volgens hoofdcommissaris Aalbersberg kosten liquidaties dankzij drugshandel de helft van de Amsterdamse recherchecapaciteit. Eerder kostte de moord op Theo van Gogh een derde van de capaciteit, een bericht dat Elsevier gewist heeft. De recherche van Amsterdam had toen 200 vacatures. Dit probleem speelt dus al elf jaar. Niets meegedaan onder Balkenende of Rutte. CDA & VVD zijn blijkbaar geen betrouwbare partijen als het om uw veiligheid gaat. Maximale straf Zelfs in zaken die opgelost worden is het huilen. Neem de Schiedamse groepsverkrachting. De verdachten zijn een tweeling van 15 en een dader van 16. Ze kenden elkaar van school. Alle drie donkere jongens. De tweeling valt sowieso onder het jeugdstrafrecht. Onder het jeugdrecht is de maximale straf van twee jaar en wellicht een PIJ-maatregel die kan oplopen tot zeven jaar. In Nederland geldt bij verdachten tussen de 16 en 23 jaar het adolescentenstrafrecht. Waar de ontwikkeling van de dader bepaalt of er volgens jeugd- of volwassenstrafrecht gevonnist wordt. Voor volwassen is de maximale straf voor verkrachting twaalf jaar en wellicht een onbeperkte tbs-maatregel. Fopstraf De strafeis liep in deze zaak echter op tot hooguit acht maanden jeugddetentie. Deels voor het achtervolgen en groepsverkrachting van een 35-jarige vrouw, maar ook deels voor hun andere delicten. Vanuit de achtervolging is mij duidelijk dat deze daders langdurig zijn bezig geweest met de voorbereiding van het delict en dus ook langdurig hadden kunnen afzien van het delict. Deze daders hebben niet schuldbewust zichzelf gemeld, nee er was een uitzending van Opsporing Verzocht voor nodig om ze te vinden. Extra grievend is dat het hier om recidivisten gaat, die van hun eerdere aanrandingen en mishandelingen van vrouwen niets geleerd hebben. Normaal zou recidive zich uiten in een hogere strafmaat. Stoelendans Misschien moeten de SJW-ers zich eens meer zorgen maken over vrouwen die tegen hun wil seks hebben, dan vrouwen die het leuk vinden op internet vrijwillig met hun kont te schudden. Seksuele vrijheid heeft twee kanten. Aan de ene kant het recht op de onschendbaarheid van het lichaam, en dus het recht om géén seks te hebben. Aan de andere kant het recht om in het openbaar te teasen, te verleiden en te genieten. En alle andere ellende binnen de onmogelijke paringsdans tussen mannen en vrouwen, waar ieder moment zijn eigen regels kent die ik uiteraard nog steeds nauwelijks beheers. Hoe ranzig die gedachte ook is: u bestaat omdat uw ouders het met elkaar hebben gedaan. Vrouwen wordt aangeraden ongewenste intimiteiten te voorkomen, door zich terughoudend op te stellen. Waardoor ze minder vrij zijn gewenste intimiteiten te ontplooien. Letterlijk gevangen onder extra kleding. Waardoor we het niet verwekte kind met het badwater weggooien. Laten we de recherchecapaciteit eens als experiment bij een korps verdubbelen. Kijken of we vrouwen echte veiligheid én seksuele vrijheid kunnen bieden.