Premiere! Docu over blank racisme en dikke negers
Identity politics en kleinkunsttheater, dat gaat natuurlijk samen als lavendel en Chopin, al verschillen de redenen waarom je erom huilt. In ieder geval neemt de voorstelling u een uur lang al white facend mee langs al het tweederangsburgerleed dat de moderne creool [geen zorgen, dat woordje mag nog] ten dele valt, zoals een grapje over een dikke neger. De essentie van de vertelling schijnt te zijn hoe het is om als zwarte kleurling uit Negerland in een overwegend blanke klas te zitten. Enfin, een docu door mensen die zo weinig hebben en toch zo gelukkig zijn, over hoe ze door blanken onderdrukt worden en toch zo gelukkig zijn. Dat kan natuurlijk alleen maar in de prijzen vallen in dit land dat toch vooral een uit de hand gelopen Montessorischool is. Ondertussen wachten we met smart op de docu over de 13-jarige autochtone Mees, die als enige witjoekel in de klas op het Waterlant College te Amsterdam-Noord dusdanig geterroriseerd werd dat hij de school moest verlaten.