Rutte kwam eerst met twee miljard voor de zorg, gisteravond kwam Asscher met 40.000 banen. De sky is de limit. De ene heeft het idee, de ander het geld. Er is al vier jaar een meerderheid in de Kamer voor dit voorstel, en als je de rest van de crematoriumcoalitie kent ook een meerderheid in de Senaat. Was dit echt niet met Prinsjesdag al bekend? Is in vijf maanden plotseling het tij gekeerd?
Banen die zingeving voor uitkeringstrekkers moesten opleveren. Asscher suggereerde een reeks nepbanen waar mensen in de openbare ruimte een beetje de samenleving moeten managen. Een soort BOA-light. Midden in de modder van de polder, zonder visie proberen een onmeetbaar effect te sorteren. Een reïncarnatie van de Melkertbaan. Verlopen oplossingen voor kunstmatige problemen. PvdA-staatsecretaris van Rijn heeft net vier jaar lang zinvolle, echte banen in de zorg lopen opheffen.
Dat waren tienduizenden echt nuttige banen midden in de samenleving. Martin liet zelfs daarvoor zijn eigen moeder in de drek achter. Zijn ministerie heeft in iedere vezel van de zorg onrust, reorganisatiekosten en afvloeiingskosten veroorzaakt, om daarna bij het ministerie van Sociale zaken diezelfde mensen af te leveren voor uitkeringen en bijbehorende uitvoeringskosten. Deze ombuiging en kapitaalvernietiging moet nog gaan renderen voordat het een effectieve bezuiniging wordt.
Nu de slachting voltooid is, wordt er in het belang van de verkiezingen 180 graden gedraaid. De zorg was van oudsher een werkveld waar je in plaats van een hoog salaris baanzekerheid kreeg, waar je de roeping waar kon maken. Die voldoening heeft plaats gemaakt voor frustratie. Sinds de uitvinding van patiëntminuten is het een snelkookpan voor een burn-out.
Wat gelijk het hele idee afserveert dat werkgevers die verantwoordelijk zijn voor de eerste twee tot drie jaar ziektewetuitkering, zich echt zorgen maken over de gezondheid van hun werknemers. De staat doet het zelf al niet. Instellingen voelen zich gedwongen om de nieuwe generatie verzorgers na twee jaar te ruilen met de concurrent om onder de vaste aanstellingen uit te komen.
Rutte heeft de mond vol om de zorg niet zomaar twee miljard te geven. Toch weigert de VVD en de PvdA om in de zorg af te spreken hoeveel handen er aan een bed horen. Hoeveel verzorgenden er minimaal op een bepaalde groep hulpbehoevende bejaarden hoort te zijn. Terwijl exact dezelfde regel wel bestaat in de kinderopvang. (Maximaal vier baby's per werknemer enz.)
Dit kabinet heeft aan volgende generaties het signaal gegeven dat een baan in de zorg ook niet zeker is. Het werk is er, maar of je het ook mag doen? Of je er nog betaald voor krijgt? Een van de laatste stukjes betrouwbare overheid is afgebroken. Alle volgende kabinetten zullen de portemonnee moeten trekken, marktconformer moeten betalen voordat de jeugd weer in grote getale kiest voor zwaar werk waarmee je het pensioen op je 72ste niet mee haalt.
Toen besloten werd om de helft van de tehuizen te slopen midden in de vergrijzing werd niet besloten betaalbare of sociale seniorenwoningen bij te bouwen, omdat de bejaarden niet meer de woningmarkt uitstroomden. Mede door de vraag vanuit immigratie voldoet de regering totaal niet meer aan haar grondwettelijke zorgplicht voor woonruimte.
Het idee
participatiesamenleving was ook een ontkenning dat je voor ouderenzorg enige kennis nodig hebt. Hoe til je bijvoorbeeld een oud mensje uit bed zonder de huid kapot te trekken? Hoe signaleer je welke zorg ontbreekt? Ouderen moesten thuis blijven wonen, maar dan zonder thuiszorg, met meer mantelzorg, terwijl mantelzorgers al overbelast zijn.
Niet alleen fysiek, maar ook mentaal door een woud van financiële regelingen. Bijvoorbeeld zorgtoeslag aanvragen om het CAK te betalen om daarna een compensatie te krijgen voor de elektriciteitskosten van het beademingsapparaat. Dezelfde euro gaat per maand meerdere keren heen en weer. Ordners papier om voor iemand met een simpele AOW steeds tientjes per maand rond te pompen.
De fiscus in al haar varianten achter de voordeur, die ieder inkomen, bezit en kwartiertje thuiszorg weegt om ouderen tot de grens te kunnen uitkleden. Ranzig, idioot kostbaar micromanagement en onnavolgbaar. Zelfs voor de bejaarden die nog bij de tijd zijn. Recht op euthanasie is er niet, de plicht langzaam te creperen resteert.
Beide kanten van de coalitie zijn macro-economisch volledig cyclisch aan het begroten. Dalen de belastinginkomsten dan moet er meteen naar normen van de Europese Unie hard gesneden worden in diensten aan het volk, terwijl Nederland tegen nul procent leende & 17 miljard weggaf aan Griekenland en bij de eerste stijging laten we het gelijk weer rollen. Hadden we dit echt niet kunnen overbruggen? Deze methode is even effectief als een jojo-dieet.
Dit geeft een versterking van buitenlandse economische bewegingen in Nederland. Alsof we geen dijken hebben, maar de zee met een golfmachine versterkt de wijk insturen. Maakt onze economie instabieler. Het gebrek aan rust geeft onnodige transitiekosten en kapitaalvernietiging, dat geeft minder zekerheid bij de betrokken arbeiders, wat weer een dalend consumentenvertrouwen geeft.
Maar bovenstaande is natuurlijk alleen maar een gedachte-experiment op voorwaarde dat Asscher en Rutte serieus zijn. Daar vertrouwt helemaal niemand meer op. Het zijn niet de populisten die met gladde praatjes zetels veroveren, het zijn de kartelpartijen die door het ijs zakken en de zetels weggeven.
