Dennis Honing - Cultuurkritiek is geen racisme
Juist omdat de Marokkaanse Nederlander een volwaardige potentie heeft, komen de vele criminelen en extremisten van onder deze gemeenschap verontrustend op me over. Omdat hun daden volwaardig zijn. En wanneer men dan kiest voor criminaliteit, overlast en radicalisme, is dat eveneens een volwaardige keuze, die serieus genomen moet worden. Onder bepaalde Nederlanders - vaak links, maar niet altijd - zien we de racistische praktijk om deze volwaardige Marokkaan continue te verkleinen. "Ja maar de wijk waar hij uit kwam is slecht", of "Ja maar de armoede waar het gezin mee kampte", of "Ja maar kolonialisme", 'Ja maar witte xenofobie", "Angst", "Onderbuik" - enfin u kent het rijtje. Continue wordt de allochtoon het onderwerp bij deze mensen, omdat ze zich met hun koloniaal-christelijke arrogantie helemaal geen voorstelling kunnen maken van de allochtoon als mens met een volwaardige potentie. Een mens die de maker kan zijn van zijn leven en er niet het onderwerp van is. Voor hun is allochtone criminaliteit dan ook in de letterlijke zin van het woord een 'klein'igheid. Te overzien, logisch, en zelfs een ontlokte contra-beweging tegen betonnen wijken en witte onderbuiken.
Ik ben geen racist. Geen sociaal darwinist. Ik geloof niet in zoiets als betere rassen en slechtere rassen. Je ziet dan ook dat als bijvoorbeeld kinderen uit Zuid-Amerika of Afrika geadopteerd worden door mensen die hen veiligheid, onderwijs en pedagogiek kunnen bieden, deze individuen dan net zoveel kunnen neerzetten als de autochtone kinderen waar zij tussen opgroeien. Die kinderen zaten net zo vol met potentie als de autochtone kinderen.
Maar cultuur is een heel ander verhaal. Cultuur werd door links net zo secuur ontzien als huidskleur. Een denkfout waar we vandaag de dag nog altijd mee kampen in de debatten aangaande integratie en de Islam. Filip de Winter sprak de gouden woorden: "Mensen zijn gelijkwaardig, maar culturen zijn dat niet." En zo is het. Zo kun je je vraagtekens zetten bij een verjaardag waarbij men in een kring clichématige onderwerpen bespreekt, of in je vrije tijd aan de waterkant wachten tot een vis je scherpe metalen haak met aas aanziet voor een lekker hapje. Maar zet maar gerust uitroeptekens bij de Azteken, die maagden offerden, of bij volkeren in Afrika die de clitoris wegsnijden bij meisjes. Culturen zijn niet gelijk. En die culturen, die lijken wel in de aderen van de mensen te gaan zitten.Wij Germanen staan bekend als degelijk, betrouwbaar, stijf en calvinistisch. En dat zie je ook. We spoten een hele provincie op uit de zee, met kusten zo recht als het Amerikaanse legerkapsel van weleer. Toen kregen de Arabieren de techniek door, en werd de zee voor hun kusten versierd met palmbomen en eilanden die de wereld vormden. We voelden ons allerminst afgetroefd, want na het verschijnen van die palmbomen in de Perzische golf, maakten wij gewoon weer een keurig lapje grond vast aan de mond van de Maas. De protestantse cultuur is er een van afspraak is afspraak. Maar diezelfde cultuur lijkt grote moeite te hebben met openhartigheid, passie en de Franse slag die het leven soms wat lucht kan geven. De katholieke cultuur op zijn beurt, maakt ontspannen, bourgondisch en vrolijk. Maar tegelijkertijd zorgde die cultuur van vergeving voor de Zuid-Europese corruptie, die al begint bij het Brabants kwartiertje.
Culturen verschillen. Heb je ooit een islamitisch gezin door de Veluwe zien fietsen? Waarom is het altijd zo wit in museums? Wanneer zag je voor het laatst een Turk in de stationwagen-uitvoering van een BMW of Mercedes? Waarom is incest onder Marokkanen normaler dan homoseksualiteit? Waarom is het een ding bij Turken dat de oudste zoon eerst trouwt, terwijl de middelste of jongste misschien door het lot wel eerder op de ware wordt gewezen?
Culturen kunnen hangen aan mensen. Eisen stellen. Tolereren in bepaalde gevallen mondjesmaat innovatie. Voor religie geldt hetzelfde. En uiteindelijk is het trouw blijven aan zowel religie als cultuur louter een keuze. Misschien, ook in Nederland, een verdomd moeilijke, maar toch een keuze. Voor je kleur heb je niet gekozen, en inderdaad, dat zou niet eens een issue moeten zijn in 2016. Maar cultuur is een construct. En we zien bij nieuwe culturen in ons land zaken die gewoonweg haaks staan op de democratische, pluriforme en individuele cultuur van dit land.
De oplossing is niet om de allochtonen die deze culturen aanhangen te ontzien. De oplossing is niet om doordrongen van witte arrogantie, met de armen over elkaar en tikkend met de voet op de grond, continue hoorbaar te verzuchten: "Poeh poeh wat duurt het lang met jullie, wat een stel debielen bij elkaar." Mijn visie is om eerlijk op tafel te gooien dat we een paar culturen naar binnen hebben gehaald met achterhaalde componenten. En dat de nieuwen generaties het recht hebben daar zelf keuzes in te maken. Optrekken naar vrijheid is iets dat we samen doen. Want zaken als de emancipatie van homoseksuelen en vrouwen is hier ook niet iets dat al eeuwen tot het gemeengoed behoort.
Ik relativeer de witte cultuur allerminst stuk; we lopen in vele zaken voorop in de wereld, en wie dat ontkent is niet goed snik. Maar we hebben als Germanen wel een proces doorgemaakt. Van ruziënde stammen (Somalië) naar christelijke conservatieven (salafisten) door naar onverhulde slavendrijvers (moslims) tot aan conservatieve natiestaten (Turkije) met een patriarchale realiteit (Marokko), waar er ook sprake zou zijn van een kerk op de voorgrond (Polen). Deze allochtonen kunnen die laatste stappen zetten, waarbij ik als autochtoon zeg 'niets menselijks is dit land vreemd'.
Doet men dat niet? Dan kun je spreken van achterlijke culturen, een handicap voor de open samenleving. Want cultuurkritiek is geen racisme. Cultuur is een construct. Een keuze. En omdat ik, met alle overtuiging, geloof in de volle potentie van elke mens, is voor mij cultuurkritiek een pleidooi tegen racisme.