Geenstijl

In het kader van Heur & Wederheur alsook ROFLOL: hier het verslag van die andere journalist die naar de cursus "Help ik ben Wit" van Anja Bommenbelt. Margriet Oostveen schreef al een voor de zure volkskrant nog best een grappig stukje over - moet je nagaan, iets uit de diversityhoek dat te belachelijk was voor de krant van Goed Volk - maar uiteraard zit er toch nog best wel wat hilarische arrogantie en rancune onder de oppervlakte. Zo wordt in het stuk een frielansende kleega afgepist, die nu tegenover ons zijn verhaal doet. Samenvatting: Margriet Oostveen is zuur, arrogant en beschuldigt een keurige jongen van dingen die ze zelf ook volgaarne doet. Lachon! De journalistieke werkwijze van Volkskrant columnist Margriet Oostveen Afgelopen woensdag was ik het lijdend voorwerp in een column van Margriet Oostveen. Dit is volledig mijn eigen schuld. Ik had namelijk nog nooit van haar gehoord. Hierdoor wist ik niet wat voor een zuur, vals en narcistische hoopje mens Margriet Oostveen eigenlijk wel niet is. Hieronder mijn kant van het verhaal naar aanleiding van haar column in de Volkskrant van woensdag 16 november. Dit verhaal begint bij Anja Meulenbelt. Ik had me namelijk opgegeven voor haar white privilege cursus Help Ik Ben Wit! in cultureel centrum De Nieuwe Liefde. Ik zou hiervoor een stukje schrijven voor ZamanVandaag. Daarnaast was ik van plan om een verhaal te maken voor de Nieuwe Revu. Ook ik wil graag mee in de vaart der volkeren en speelde al een tijdje met het idee om een van mijn stukjes die richting op te sturen. De white privilege workshop zag ik dan ook als ideaal onderwerp om mijn schrijfkunsten te laten zien. Aangekomen bij het gebouw van de Nieuwe Liefde zit de hele toko potdicht. Wel staat er voor de deur een mevrouw te wachten die zichzelf voorstelt als Margriet Oostveen. "Weet je wie ik ben?", vraagt de vrouw. In haar stem hoor ik dat ik had moeten weten wie Margriet Oostveen is. Ik weet niet wie Margriet Oostveen is. Ongevraagd haalt ze een visitekaartje uit haar handtas waarop staat dat ze Margriet Oostveen is, een columnist bij de Volkskrant. "Ah u bent Margriet Oostveen van de Volkskrant, leuk!", zeg ik snel. Van binnen ben ik niet blij met de komst van een collega. Zelf heb ik namelijk expres achterwege gelaten dat ik van de pers ben. Mensen met een wit schuldgevoel zijn namelijk net racisten. Die hebben vaak ook een safespace nodig om hun echte ware aard te laten zien.

Wanneer eindelijk een van de deuren van De Nieuwe Liefde opengaat blijkt de situatie nog een stukje erger. Een medewerker van het cultureel centrum vertelt dat de cursus is verzet naar januari en dat Anja Meulenbelt volledig is gestopt. Margriet Oostveen is not amused en eist op hoge toon dat ze iemand te spreken krijgt van de organisatie. "Weet u wie ik ben!", zegt Margriet Oostveen even later tegen iemand aan de andere kant van de lijn. Ook die persoon blijkt nog nooit van Margriet Oostveen gehoord te hebben. "Ik zit dadelijk met een halve lege pagina in de Volkskrant, dus ik wil eigenlijk Anja vanavond nog spreken." Het blijkt dat Anja Meulenbelt ermee is opgehouden omdat ze geen zin meer had in alle media-aandacht die haar white privilege cursus teweegbracht. Voor mij is het duidelijk dat zowel de Volkskrantcolumnist als ik door haar zijn gepiepeld. Anja heeft gehoord dat iemand van de Volkskrant zich heeft aangemeld, vervolgens de hele aanmeldlijst doorgespit en besloten om zich voorgoed terug te trekken uit het white privilege-praatgroepencircuit. Van de cursusgroep, bestaande uit twintig man, is iedereen afgebeld behalve de twee journalisten. Dat kan in mijn ogen geen toeval zijn. Ere wie ere toekomt, de voorvrouw van de onwelriekende gleuvenbrigade heeft ons goed te pakken. "Zullen we zo wat drinken?", vraagt Margriet Oostveen. De stress van een halve blanco pagina in de Volkskrant is van haar gezicht af te lezen. Ik deel haar sentiment en stem toe. Wanneer we even later een moment alleen zijn besluit ik om Margriet Oostveen in vertrouwen te nemen en uit te leggen dat we zijn gepiepeld. Hierbij vraag ik of ze een geheim kan bewaren. "Wat dan?", antwoordt ze slim. Ik vertel dat ik ook journalist ben en een verhaal over de cursus wilde schrijven voor De Nieuwe Revu. "Dat ga ik gebruiken", zegt Margriet Oostveen direct. Aan haar glimlach zie ik meteen wat voor kapitale fout ik heb gemaakt. Ik heb haar stukje gered en het mijne verneukt. Na kort overleg met de chef van ZamanVandaag over de telefoon probeer ik Margriet Oostveen nog tevergeefs te overtuigen om mij uit haar column te laten zodat ik wellicht nog in januari over de cursus kan schrijven. Ik vertel dat het sowieso collegiaal zou zijn om mij erbuiten te houden, maar ze is onverbiddelijk. "Ik heb je gezegd wie ik ben", zegt ze een aantal keren resoluut. Ze heeft gelijk. Types als Margriet Oostveen vertrouwen? Dat moet je nooit doen. Het feit dat mijn stukje nu kapot is blijkt voor Margriet Oostveen echter nog niet genoeg. Ze begint me de les te lezen over waar goede journalistiek volgens haar allemaal aan zou moeten voldoen. "Ik kom altijd met open vizier, waarom zou je voor zoiets überhaupt undercover gaan? Échte journalisten doen dat niet." De ironie ontgaat Margriet Oostveen blijkbaar dat ze door haar open vizier richting Anja Meulenbelt nu bijna geen column had. De ironie dat ze door mijn openheid nu wél een stukje heeft ontgaat haar kennelijk ook. Maar Margriet Oostveen is dan ook een échte journalist. Die zou zelf nooit ergens incognito naartoe gaan voor een artikel, roddel en achterklap factfree overnemen of gewoon domweg mensen woorden in de mond leggen. Margriet Oostveen blijkt even later niet alleen een hypocriet te zijn, maar ook een jokkebrok. Nadat ik haar en de mevrouw van De Nieuwe Liefde alleen heb gelaten om te bellen blijft ze maar eisen dat ik aan de medewerker kenbaar maak wie ik ben. Ik zou haar in een lastige situatie hebben gebracht. Even later komt het ware verhaal naar boven wanneer de werknemer van De Nieuwe Liefde vraagt of ik óók een interview wil met de docenten van de cursus. "Heb je verteld dat ik journalist ben?", vraag ik Margriet direct, maar die ontkent en beweert dat de medewerkster van De Nieuwe Liefde dat zelf heeft geraden. Een moment daarna krijg ik een telefoon in mijn handen gepropt met de mededeling dat alle cursisten voortaan voor aanvang een geheimhoudingsplicht moeten ondertekenen. Twee dagen later lees ik haar column in de Volkskrant. Ik ben veranderd in een stripfiguur met de naam Freek Undercover. Een jongen die op fluisterende toon rondbazuint dat ie wel/niet journalist is bij de Revu en grote ogen opzet wanneer die in het bijzijn mag staan van een échte VK-columnist. Dankjewel Margriet Oostveen, dat was nou echt de binnenkomer bij de Nieuwe Revu die ik voor ogen had. Top, had je niet hoeven doen! Enfin, misschien moeten we dit stukje ook maar eindigen in dezelfde matige middelbare-schoolstijl als de columns van Margriet Oostveen. Maar voordat we afsluiten met wat fictie een laatste waarschuwing: Wees waakzaam wanneer Margriet Oostveen haar visitekaartje afgeeft. Voor je het weet spuugt ze in je gezicht om je vervolgens uit te foeteren voor het vergeten van een zakdoek. Boos liep Freek Undercover naar de uitgang van De Nieuwe Liefde. Nog een keer keek hij om naar de topcolumnist van de Volkskrant die nog wat na-siste over de code van Bordeaux . Margriet Hypocriet. De vrouw waar hij aan het begin van de avond nog met grote ogen naar had opgekeken. "Sorry Margriet Hypocriet, fluisterde hij, maar wie zichzelf zo grandioos als een narcistisch, huichelachtig en leugenachtig secreet neerzet krijgt ook een rol in mijn verhaal. Sorry hé." "Freek Undercover"