Het blijft een van de meest eigenaardige eigenaardigheden van ons postideologische tijdperkje: de verdrongen religiositeit van links. Vraag de gemiddelde millennial-achtige deugneus eens naar het christendom, spot en hoon zullen volgen. En dat juist terwijl zij zelf degenen zijn die in de grootste getalen het dichtst bij de oorspronkelijke leer van Jezus staan. Hoe dan? Natuurlijk is er de Bergrede, die eigenlijk naadloos aansluit op het moderne deugnarratief;
Keer de andere wang toe, Ga de tweede mijl, Wie zich verlaagt zal verheven worden, Oordeel niet opdat gij niet geoordeeld zult worden, maar er is meer. Weet u
Jesse Moes nog? Een jonge fatsoenspredikant met moeilijke bril die in het Parool schreef "
Ik ben gisteren voor de spiegel gaan staan. In mijn nakie, met blond haar en blauwe ogen, en ik heb het gezegd. Gewoon, omdat iemand het moet zeggen en durven toe te geven: 'Ik ben een racist'. Vuile klootzak, denk je dan, zoals je hoort te denken." Daar komt geen god aan te pas, maar het is gewoon een nieuwe manifestatie van het protestantisme. Het idee van
white privilege is dan ook de hip deugende versie van de protestantse erfzonde.
"
The concepts of Original Sin and privilege are identical except that they operate in different moral universes. In familiar religions, Original Sin is something you're born with. It's something you can't escape. It's something you can't really do anything about - except be ashamed. It's something you should confess and try to cleanse yourself of. It's something that requires forgiveness, atonement, penitence, and work. It's something, if you take it to heart, for which you will browbeat others.
For many contemporary left-situated activists, privilege occupies the same role in a religion of contemporary identity politics. There is no greater sin than having been born an able-bodied, straight, white male who identifies as a man but isn't deeply sorry for this utterly unintentional state of affairs.
Everybody is a sinner; everybody is privileged; and both are the fall of Man. Both are the stain upon everyone who, by virtue of existing, falls short of moral perfection. Both are a kind of disease that threatens society."
Maar zoals Jesse Moes aantoont: de moderne zelfkastijding is, gecorrigeerd voor een iets zinnigere tijdsgeest, nog veel erger dan de zeloten van weleer. Waarom?
"
There is, however, one troubling difference between privilege and sin. While we can love the sinner but hate the sin, we seem poorly equipped to love the privileged, unless merely as mascots and objects of envy. Sinners have been born into a struggle against a fatal flaw; the privileged are just born flawed - unwholesomely lucky and blithely ungrateful.
The sinner is born flawed and thus writes his own undoing. The sinner, then, in being unable to help it, is a wretch, and behind all contempt for him there is pity. Not so with the privileged. The very word privileged almost makes you find its target contemptible. The privileged don't hinder themselves; they hinder you. A sinner can be redeemed; the privileged must be taken down a notch."
Maar er is nog meer. Zelfs het vocabulaire is gelijksoortig. Kolonialisme is de via bloed doorgegeven erfzonde. Zelfhaat en de genenpoel niet langer voortzetten de nieuwe verlossing. "Racisme" is de nieuwe blasfemie, racisten zijn de nieuwe ketters. Hoe linkser, hoe dichter bij 'god'. Gelijkheid de nieuwe god waarin iedereen gelooft maar die nog nooit gezien is.
Zonder de leer verder goed te praten, het is immers een wat onhandig goedje in oorlogstijd, maakt dit het christendom wel tot de meest geavanceerde religie ter wereld. De mensen die het christendom uitlachen, dragen de kernleer van het christendom op modieuze wijze de moderne tijd in, zonder het door te hebben. Knap werk Jezus!
