Geenstijl

De Europese Unie beloofde strenge voorwaarden. Ankara zou geen zes miljard cadeau krijgen. Turkije geen versoepelde toetredingsgesprekken tot de Europese Unie. Turken zouden niet zo maar binnen enkele weken of maanden visumvrij reizen krijgen. Tachtig miljoen mensen, van het type die de IND nu nog regelmatig afwijst omdat ze te weinig geld hebben toerist te zijn, geen baan of bestaan achterlaten in Turkije om naartoe terug te willen keren, of hier geen draagkrachtige familie hebben om garant te staan. Iedereen die de term zwartwerken kent, begrijpt dat het hier om massale illegale arbeidsmigratie gaat. Er zouden wel 72 strenge voorwaarden zijn. Een sprookje uit 1001 nacht. Niet te verwarren met 72 maagden. Volgens Frans Timmermans heeft Ankara sterke verbeteringen laten zien. Voldeed zelfs inmiddels zelfs aan bijna alle voorwaarden! Een van die voorwaarden is bijvoorbeeld een sterk verbeterde persvrijheid in Turkije. Zo dom als ik ben, heb ik altijd gedacht dat het verbeteren van persvrijheid, meer vrijheid betekent. Zoals Larry Flynt het bevochten & betaald heeft. Dom, dom, dom. Den Haag, Brussel, Ankara en Pyongyang willen helemaal geen lastige pers. De verbetering is niet de publicatie, maar het ontbreken ervan! Spreken is zilver, zwijgen is goud! Ondanks dat het misschien totaal niet noodzakelijk was, zweeg ik de eerste week over de vakantieverlening van Ebru. Zelfcensuur. Stille diplomatie. Alhoewel, mevrouw werd zelfs op het matje geroepen voor een cartoon die ze niet zelf gemaakt of geplaatst had. Een cartoon waar de profeet, Erdogan of een ander heilig huisje niet eens op voorkomt.

Ook Ebru zelf liet in vele interviews vanuit Turkije niet het achterste van haar tong zien. Gewone burgers vervolgd voor tweets en Facebookposts. Ondernemende Nederturken worden “gewaarschuwd” via consulaten. Dat hun kritisch houding gevolgen kan hebben op hun bedrijf, familie of handel. Allemaal aanvallen op de vrijheid van meningsuiting die afleiden van de inhoud. Een bewuste methode van Erdogan, maar ook van Europese politici. Hard schreeuwen over details, heel veel liegen in de meelopende pers en bewust kleine fouten maken zoals Ebru, zodat de echte misdaden van het bewind de voorpagina niet halen. Dat critici voor elkaar moeten kiezen, in plaats van grotere misstanden. Zoals het doodschieten van ongewapende Syrische vluchtelingen. Lustrum Zo is het voor Erdogan heel onhandig dat zijn veiligheidsdiensten betrapt zijn met wapenleveranties aan streng islamitische rebellen in Syrië. Waaronder ISIS. Wat hier goed journalistiek werk heet, heet volgens de rechter in Turkije spionage. De journalist en zijn publicist mogen ieder vijf jaar de cel in voor die openbaring. Ze verdienen een Pullitzer. Maar dat was nog niet genoeg. Buiten de rechtszaal een hele vreemde poging tot een moordaanslag. En plein public. Zonder vluchtroute. Duidelijke schotkans, niet geschoten. De dader liet zich filmen, liet zich oppakken door omstanders en zo verder. Was het wel een aanslag?!? Of was het alleen een boodschap? Een toneelstukje om een punt te maken. Niet alleen aan hem, maar aan ons allemaal. Asiel Het zou onze minister van Buitenlandse zaken sieren als hij alvast aan de paar laatste onafhankelijke kranten in Turkije een stapeltje verblijfsvergunningen opstuurde. Dat is namelijk waar asiel voor bedoeld is. Niet voor de hele bevolking als een land in oorlog is, maar om mensen die echt iets van hun land probeerden te maken, te laten vluchten als ze politiek vervolgd worden. We moeten namelijk niet proberen tachtig miljoen Turken hier een nieuwe vrije toekomst aan te bieden. We zijn al dichtbevolkt, en dan belonen agressors die met politieke, religieuze en etnische zuiveringen bezig zijn. Het is veel beter om het hele land Turkije een vrije toekomst te bieden. Journalisten desnoods in ballingschap te verwelkomen, dictators te vervolgen. Autofellatio Ik voel geen enkele behoefte meer om Erdogan te beledigen. Hoeft niet. De man beledigd aan de lopende band zichzelf, zijn ceremoniële ambt, een democratisch Turkije, de verkiezingsuitslag van juni 2015 en de coup op de gekozen premier. Hoe zwak is je ego als je de noodzaak voelt in andere landen mensen te laten vervolgen? Vast te willen zetten. Wat wel heel gevaarlijk is, is als de Europese Unie een corrupte dictator definitief tot volksheld maakt, door visumvrij reizen uit te delen als Sinterklaas. Dan wordt hij herkozen, hoeveel lijken er ook uit de kast komen. Als er überhaupt nog zaken uit de kast kunnen komen in de krant. Dan kiezen ongekozen Europese bureaucraten definitief voor een streng religieuze dictatuur in Turkije. Geen vrije pers? Geen kandidaat lidmaatschap, geen zes miljard & geen visumvrij reizen!