Waarde onderdanen. Van harte. Op 9 mei is het
Europadag, en vieren we "
vrede en eenheid in Europa". Een vrede en eenheid die, uiteraard, door de EU geïnitieerd en geconsolideerd is. Eurocraten zien in de EU, vrij naar Hegel, als
the march of god on earth. De rest van de wereld ziet een overheid op zoek naar een land, waar ongekozen commissieleden onverenigbare fiscale culturen in een transferunie onder een munt verenigen. Die nationale politici langzaam inkapselt in de sekte-achtige subcultuur van EU-bestuurders, met een ijzeren geloof in de afstand van bestuurder tot bestuurde. Een tirannieke organisatie zonder fysiek repressie-apparaat, dat institutionele dwang en chantage niet schuwt. Vrede is: elkaar pijn kunnen doen maar het simpelweg niet willen. Solidariteit ligt in het verlengde daarvan. Die staat bereikte west-Europa voor het eerst na '45. Dat was heel gezellig, en toen kwam de EU. Een instituut dat lidstaten tegen elkaar
uitspeelt, en door het federale schrijftafel-idealisme meer onrust dan stabiliteit heeft gecreëerd. Toch is het een instituut waarvan de adepten geen twee keer na hoeven te denken om te zeggen dat Europa wederom in een wereldoorlog zou verzanden zónder de EU (
*)(
*)(
*). Het instituut dat lidstaten een boete van
250.000 euro per vluchteling (!) op wil leggen als het niet meewerkt aan Junckers verdeelsleutel. Dezelfde Juncker die
expliciet zegt dat "
Prime Ministers must stop listening so much to their voters and instead act as full time Europeans." Dezelfde Juncker die Griekenland weer een stapje dichter naar de
afgrond duwt, door een Duitse begrotingsdiscipline te verwachten van een land waarbij belastingontduiking al sinds de Ottomaanse overheersing tweede natuur is. Zo kunnen we natuurlijk nog wel even doorgaan, maar het blijft geeft feest. EU, nog vele jaren! Inmiddels wil
de helft van alle EU-onderdanen een exit-referendum, dus die volgende verjaardag valt nog te bezien.
