Te midden van een binnenlandse burgeroorlog met Koerden, een doorvoerhaven voor IS & ongecontroleerde migratie door de oorlogen in Syrië in Irak kan je een president het beste beoordelen op welke prioriteiten hij stelt. Meneer is bezig met een grondwetswijziging. Hij mocht volgens de Turkse grondwet geen premier meer zijn, hij werd toen ceremonieel president en trok macht met zich mee, die bij de premier hoort. Deze staatsgreep wil hij graag legaliseren. Dan ben je voor mij al geen democraat meer. Je weet dat een maximale ambtstermijn bedoeld is om het verschil tussen een democratie en een dictatuur te bewaken. Dat ondanks de wil van het volk de macht nooit kan verdwalen naar een enkel persoon. Helemaal stuitend is hoe ver Erdogan bereid is te gaan voor deze wijziging. Toen tijdens de eerste verkiezingen van 2015 zijn partij niet genoeg parlementsleden kreeg om het zonder steun van andere partijen door te drukken schreef meneer gewoon met een excuus nieuwe verkiezingen uit. Zijn partij was op dat moment groot genoeg om voor een solide coalitie, dus een ander motief had hij niet. Die laatste verkiezingen hebben we hier in de panelen al een keer doorgespit. Het stemgedrag in Turkije is al jaren totaal gepolariseerd. Je afkomst bepaalt je stemkeuze. De landkaarten met verkiezingsuitslagen komen overeen met de kaarten met etniciteit. Heel zorgelijk. Het gaat daar niet om liberalisme of socialisme, maar om afkomst & lijfsbehoud.

Turkije is heeft ook een verkiezingsstelsel met een winner takes all principe. Per district wint een kandidaat. Dat is ook al een methode om minderheden te onderdrukken. Erdogan heeft met 49,4% van de stemmen, 57,6% van de zetels. In slechts negen gebieden is het aantal ongeldige stemmen gestegen, allemaal Koerdisch. De OVSE keurde de campagne ook al af. Erdogan hoefde namelijk maar een klein beetje de verkiezingen te manipuleren om ervoor te zorgen dat de Koerdische partij onder de hoge kiesdrempel zakt. De Koerdische partij kelderde in vijf maanden van 13,1% naar 10,7%. Onder de 10% was Turkije vervallen tot een driepartijenstelsel, waarbij zijn eigen partij groot genoeg was om Erdogan voor het leven te benoemen. Toen Erdogan erachter kwam dat het net niet gelukt was een meerderheid te krijgen in het parlement, legde hij zich niet neer bij de uitslag. Hij wilde alsnog een referendum aan het volk voorleggen over zijn permanente dictator-achtige benoeming - gelukkig stemde de oppositie niet met die coup in. Ad Hominem Dat wij Obama, Poetin, Merkel & Erdogan van naam & gezicht kennen is al een teken dat de macht is verschoven van hun ambt, naar hun persoon. Obama vervolgde meer klokkenluiders dan al zijn voorgangers samen. Nederland lichtte cartoonist Gregorius Nekschot met een arrestatie van zijn bed. Merkel kreeg in de week dat ze een cabaretier liet vervolgen de Roosevelt-prijs. Obama kreeg de Nobelprijs voor de Vrede voordat hij de weg wist zijn ambtswoning. Dit soort prijzen zijn geen beloning meer voor bewezen diensten, maar smeergeld in internationaal politieke gekonkel en werpen een beeld naar buiten toe dat alles goed gaat. Beeldvorming Methodes die Erdogan aan het kopiëren is. Door het ontkennen van de Armeense genocide vindt er al helemaal geen gesprek plaats over de genocides op Pontische Grieken of de Assyriërs. Bij elkaar drie miljoen slachtoffers in de afgelopen honderd jaar. Beelden van Koerdische dorpen in Turkije die kapotgeschoten zijn alsof het Syrië, Irak of de Gazastrook zijn, halen het westerse nieuws niet. Zembla liet woensdag nog keurig zien waar een land naar afglijdt als het zich buiten het zicht van draaiende camera's laat gijzelen door een geloof. Turkije is officieel seculier, de bevolking is bijna geheel islamitisch. Turkije sponsort wereldwijd de verspreiding van dat geloof. Net zoals Saudi Arabië het wahhabisme & samenhangende terrorisme betaalt & exporteert. Zelfcensuur Annabel Nanninga zei vorige week donderdag in Studio Powned al: mensen zijn gaan nadenken wat ze op social media plaatsen. Ze voelen zich na de vervolging van de Duitse komediant minder vrij zich uit te laten. Ook omdat ze daar nog familie hebben, en nog veilig op vakantie willen. Ebru adviseerde dat al in 2014. Daarmee verdwijnt dus alle kritiek in de doofpot. Vorige week zaterdag vroeg ik aan de redactie waarom Ebru Umar al een tijdje op onze zondagavond afwezig was. Na haar arrestatie was ik woedend genoeg om deze column te schrijven, maar was bang haar zaak te benadelen. Een ja-maar die Salman Rushdie terecht de But Brigade noemt. Terwijl zij Turkije nog steeds niet mag verlaten, doet Ebru netjes voor hoe het wel moet. Namelijk door nogmaals snoeihard uit te halen. In het hol van de leeuw, na net gebeten te zijn. Zonder rekening te houden met consequenties moeten we blijven zeggen & schrijven wat we denken. Anders geven we het belangrijkste grondrecht wat we nog hebben zelf weg. Parlementariërs zijn in de politieke arena onschendbaar voor hun uitspraken, waarom is hun electoraat, hun broodheer, hun toezichthouder, de kiezer, dat niet!? En Erdogan, die mag zich eens aan zijn eigen grondwet gaan houden. Beetje lintjes doorknippen, koekhappen & wuiven.