Het is een schitterend, ontroerend gezicht. Op elk front bezwijkt de EU onder het gewicht van z'n eigen onkunde. Steeds meer onderdanen erkennen het voltooide democratische deficit van de pan Europese superstaat. Het wordt steeds duidelijker hoe de EU landen
tegen elkaar uitspeelt. De EU probeert niet eens meer te verbergen dat ze elke (zelf veroorzaakte) crisis aangrijpen om meer bevoegdheden
naar zich toe te trekken. En toen was daar hun huzarenstukje van institutioneel hoogverraad. De
deal met Turkije. Politico kopte 'em kundig: "
Shopping in a Turkish bazaar is never wise for the novice. The EU learned that lesson the hard way when it discovered the carefully crafted refugee deal it believed it had sold to Turkish leaders in the run-up to Mondays summit turned out to be little more than the beginning of the negotiation." De deal doet een aantal dingen. Ten eerste illustreert het dat de EU Turkije harder nodig heeft dan andersom. Turkse politici zijn roofdieren, en ruiken een manke prooi van kilometers afstand. Eind 19e eeuw was het Ottomaanse rijk nog "
de zieke man van Europa". Nu is het de EU. Ten tweede luidt de EU nu het einde in van zijn pretentie een soort moreel verheven blok te vormen. Als je, omdat het een klein beetje tegen zit, je eigen principes zó ongekend goedkoop op de markt zet, wat ben je dan nog waard? Wat betekent "
Human dignity, freedom, democracy, equality, the rule of law and respect for human rights these values are embedded in the EU treaties. The EU Charter of Fundamental Rights is a clear and strong statement of EU citizens' rights." nog, als een systematische mensenrechtenschender als Turkije voorgehouden wordt lid te mogen worden. Enfin, even uitzoomen. Want je zou bijna vergeten dat dit alles een
blessing in disguise is. De EU is een dictatoriale organisatie,
zonder fysiek repressie-apparaat. De EU is dus gevaarlijk, maar niet gevaarlijk genoeg om volkeren permanent te verminken. Inderdaad, het is een soort
griepprik die er, door een kleine hoeveelheid ziekte toe te dienen, voor zorgt dat het lichaam de daadwerkelijke ziekte de baas kan zijn. Inherent aan de toename van weerzin tegen de EU, is een hernieuwd besef van nationale identiteit, wat deze ook moge zijn. En dit allemaal hand in hand met het besef dat nationale identiteit niet eens iets betekent, als er geen sprake is van nationale soevereiniteit. Welke uitdagingen Europese landen ook te wachten zullen staan in de toekomst: een vorm van nationale identiteit, en vergaande nationale soevereiniteit, zullen voorwaardes zijn voor het overwinnen hiervan. De hardnekkige en weerloze vredessluimer waarin de moderne Europeaan verkeert zal een keer tot een einde moeten komen, wil dit continent de komend anderhalve eeuw overleven. De EU
zal dit bewerkstelligen.
