Stelt u zich eens voor [
even heel hard uw best doen], u bent een hooggeplaatste EU-bestuurder die met volle overgave gelooft in het Europese project en zijn (m/v) salaris. Dan is zo'n referendum-achtig sentiment best een beetje eng. Immers, u bent lid van een dictatoriale organisatie zonder kinetisch repressie-apparaat. Dat is een kwetsbare positie. En ja, dan ga je hele raar taal uitslaan om de mensen op een andere manier bang te maken. Ons aller
Timmerfrans deed het vorig jaar nog: "
I believe in European cooperation because I have seen all the other forms in history that have been tried to help European peoples get on better. With the exception of this one, all the other forms lead to war. So lets stick to this one." En nu doet voorzitter v/d Europese Raad Donald Tusk een
loopgraafje. "
I feel that as a historian it is very similar to some very dangerous moments in our history. It is like the day before the World War One." Waar komt die overtuiging van EU-adepten nou toch vandaan? Nou, naast die
andere fundamentele misvatting over Europa, heerst er nog eentje onder EU-adepten. Namelijk de volstrekt uitzinnige overtuiging dat de EU Europese vrede heeft gesticht, of de iets minder idiote, maar alsnog onjuiste opvatting dat de EU Europese vrede heeft geconsolideerd. Want (echte) vrede is een simpel concept: elkaar kapot kunnen maken, maar het simpelweg niet willen. Die staat bereikte West-Europa vrij rap na '45 en na '89 gold dit voor heel Europa. Daar had de EU helemaal niets mee te maken, en voor de economische consolidatie van die vrede volstond de
EEG. De politieke en monetaire unie die er op volgde waren volstrekt onnodige, door verveling en zelfoverschatting gedreven elitair-ideologische hobbyprojecten, die dit continent kan missen als kiespijn.
