Ze blijven zich opstapelen. Getuigenissen van een gebroken tijdsgeest. Ene Antoinette van der Maas (72) uit Den Haag heeft haar gehele leven gewijd aan het Evangelie van '68. Al tien jaar lang verzorgt ze "
fietsles, taalles en gezinsondersteuning" voor nieuwe-streepje-Nederlanders die "
na een verblijf van twintig, dertig jaar in Nederland niet kunnen fietsen en zeer gebrekkig Nederlands spreken. (...) Ze laten zich niet zien op de school van hun kinderen. Ze doen niet aan lichaamsbeweging, zijn vaak ziek en hebben flink overgewicht." Zulke dossiers triggeren natuurlijk als geen ander de dwangmatige naastenliefde van de atheïstische christenen waar die generatie uit bestaat. "
Ik word hun vriendin, hun steun en toeverlaat: ik ga mee naar de gemeente, naar het ziekenhuis, naar de woningbouwvereniging en ik schrijf brieven voor hen naar allerlei instanties. En ik sleep hen mee naar die scholen, in het belang van de kinderen." Kortom: Antoinette investeert een hele hoop. Maar rendeert het? Keert het zich uit in liefdes- wederkerigheids- en intercultureel begrip-achtig dividend? Dat was natuurlijk de bedoeling, maar het gebeurde niet. "
Maar in het centrum van deze mooie stad word ik op het fietspad links en rechts ingehaald door agressieve donkere jongens op scooters. In het warenhuis blokkeren vrouwen met hoofddoeken de roltrap. (...) Niemand kijkt me in de ogen of glimlacht naar me. Niemand zegt sorry als ze in de weg lopen. Ik ben lucht voor hen." En dan hun kroost. "'
'Mijn' kinderen, vooral de jongetjes, lijken nooit gecorrigeerd te worden. (...) Ze gooien hout en stenen naar de eendjes in het park. Ze zeuren om snoep, ijs en dure spullen. Ooit haalden kleine kinderen achter mijn rug geld uit mijn portemonnee. Ooit boog een jongetje van 4 mijn pink expres keihard en pijnlijk naar achteren, omdat ik hem verbood mijn bril te verbuigen." Antoinette durft zich vervolgens aan de juiste vragen te wagen. "
Ik heb tien jaar lang bol gestaan van begrip. Maar ik word er een beetje moe van dat ik geen vooruitgang zie. En ik heb er ook geen verklaring voor. Al die vrijwilligers. Al die subsidies. Al die faciliteiten, buurthuizen, bibliotheken, al die vrijwel gratis taalcursussen. Al die opvang, al die uitkeringen en toeslagen. Waarom werkt dit niet?" Goede vraag, we zoeken het even op. Ah, we hebben het. Omdat een fysiek georiënteerde krachtcultuur (die van de nieuwe Nederlanders) een fundamenteel andere taal spreekt dan onze geweldsaverse op dialoog gerichte empathie-cultuur. De eerstgenoemde ziet de welwillendheid van de tweede als teken van zwakte, dat júist geen respect afdwingt, maar zelfs uitnodigt tot annexatie. Desalniettemin, Antoinette, dank voor de
eerlijkheid. Na zo'n investering de neiging tot cognitieve dissonantie weerstaan, vergt karakter.
