Welkom in de wondere wereld van de didactische pedagogiek. In hun niet aflatende strijd tegen islamitische subversie heeft de sociale wetenschap weer een doorslaggevend rapport geproduceerd. Waar dit land eerder nog gezegend werd met het rapport "
Vreedzaam en Divers communiceren", worden we ditmaal gered door "
2 werelden, 2 werkelijkheden. Hoe ga je daar als docent mee om?" Naast dat dit vanuit overheidswege natuurlijk een explicite geldigheidsverklaring van het cultuurrelativisme is, staat het wel bomvol met voorbeelden van
de kiemen van de aanstaande burgeroorlog aspirant-plofbars door 't ganse land. "
Een vmbo-docente hoorde wat sommige leerlingen, zulke lieve meisjes, beweerden na de aanslagen in Parijs. De aanslag was verzonnen. De politieman die zogenaamd gedood was, leefde in werkelijkheid, want er lag geen bloed op straat." "
Een docente burgerschap van een mbo in Amsterdam was amper met de les over discriminatie begonnen toen een leerlinge met een Marokkaanse achtergrond opstond, deed of ze een wapen vasthield, in de rondte begon te schieten en op luide toon riep: Als ik een kalasjnikov had, schoot ik alle joden dood.' (...) Er was helaas geen plaats voor empathie. (...) Ze had maar één boodschap: de joden moesten dood. De studente kreeg meer klasgenoten mee in haar tirade, ook Turkse leerlingen en niet-moslimas vielen haar bij." En zo gaat het nog wel eventjes door. En uiteraard volgt het rapport dan de gebruikelijke lijn. Het zijn de docenten die deze derde islamitische invasiegolf moeten tegenhouden door hun "
handelingsverlegenheid" over boord te zetten en te investeren in de "
pedagogische relatie" omdat "
Leerlingen en studenten steeds vaker in verschillende werelden leven die elkaar onvoldoende begrijpen." Ze hebben hun handen immers nog niet vol genoeg aan het reguliere onderwijswerk. Hup docenten! Onze eerste en laatste verdedigingslinie in deze eindstrijd om Europa.
