Geenstijl

Afgelopen dinsdag diende de rechtszaak tegen de Utrechtse serieverkrachter Gerard Tuns (pica). Wat volgde was eigenlijk alleen maar een korte opsomming van alles wat in het Nederlands strafrecht verkeerd gaat. Ondanks dat de dader door twee getuigen van een compositietekening herkend was, bleef vervolging van twintig jaar uit. Ondanks voldoende aanwijzingen worden drie andere verkrachtingen niet vervolgd, want geen hard technisch bewijs. Ondanks dat de delicten op een beestachtige wijze zijn gepleegd, volgt geeneens een eis tot TBS. Ondanks dat de delicten volledig meermaals zijn gepleegd met strafverzwarende zaken zoals minderjarige slachtoffers, zwaar lichamelijk letsel, overmatig geweld, risico's op dodelijke ziektes en vrijheidsberoving na de seksuele daad, eisen we geeneens de maximale straf. Immers dit zijn zaken met zwaar lichamelijk letsel en levensgevaar geweest, waarvoor 15 jaar staat, die voor de recidive nog een derde bij mag. Dat is toch vier jaar meer dan nu geëist.

De advocaat van de verdachte maakte zichzelf vervolgens compleet belachelijk. Het DNA-bewijs zou besmet zijn omdat 1 van de slachtoffers haar ondergoed eerst kwaad in een afvalbak geworpen zou hebben. Tenzij Gerard Tuns zich daarvoor had afgetrokken in eerder genoemd inzamelmiddel lijkt me dat volledig irrelevant. Soms kun je beter stilzitten als je geschoren wordt. De kleding van een slachtoffer dat in de sloot sprong, werd in een papieren zak bewaard. Een fout volgens de advocaten. In een plastic zak gaat zelfs droge kleding al broeien waardoor het DNA verloren gaat. Iedere agent, rechercheur en andere deskundige weet dus hopelijk dat de papieren zak de enige juiste wijze is. De advocaten hebben het steeds over besmetting van de sporen, maar leggen niet uit hoe het DNA van hun cliënt op legale wijze op de plaats delict gekomen is. Ook is de term serieverkrachter volledig terecht voor een dader die meerdere slachtoffers heeft gemaakt, zeker als er enig tijdsverloop tussen de betrapte delicten zit. Junkie? Er is bij politie en/of justitie een verslaving naar technisch bewijs ontstaan. Voor de uitvinding van DNA-onderzoek werd een serieverkrachter die door twee mensen herkend was op een compositietekening gewoon veroordeeld. Gerard Tuns is in 1995 al herkend. Wij hadden dus vandaag niet zijn vervolging moeten bespreken, maar moeten terugblikken op zijn detentie. Voor iedereen die nog denkt dat celstraffen niet werken, iemand kan nooit vanachter een muur zijn tweede lichting slachtoffers kunnen maken. Ook had het vrouwelijk deel van Utrecht vele jaren niet in angst hoeven leven, wetende dat er een dader gepakt was. Celstraffen werken het beste voor mensen die van de daad afzien, of er niet meer toe in staat zijn. DNA? Vandaag de dag is een herkenning van een verdachte geeneens aanleiding om een DNA-onderzoek te doen. In 2001 trouwens ook niet. Nieuwe techniek zou belastend of ontlastend moeten zijn, niet vervangend. Er zijn nu drie verkrachtingen die geeneens in de ten laste legging staan, terwijl een ketenbewijsconstructie hier echt op zijn plaats is, in tegenstelling tot de Lucia de Berk-zaak. Daarom verzoek ik al onze 150 Kamerleden uit respect voor de slachtoffers een wetswijziging in te dienen. Iemand die ernstig verdacht wordt van delicten waar meer dan acht jaar op staat en waar al bewijs tegen is, wordt verplicht om DNA af te staan. Dan hoeft de politie ook niet meer moeilijk te doen met een lokfiets. Hoeven we minder onterecht te veroordelen of vrij te laten. Gek? Niet meewerken aan de ademanalyse of bloedproef levert automatisch een veroordeling op. Niet meewerken aan een onderzoek in het Pieter Baan Centrum is echter volledig gratis. Je stoornis komt dan daar niet vast te staan, er volgt geen advies richting het parket, TBS komt niet meer in de eis van de Officier van Justitie en de rechtbank moet dan zelf maar op het idee komen TBS op te leggen. Daarom verzoek ik al onze 150 Kamerleden uit respect voor de slachtoffers een wetswijziging in te dienen. Iemand die veroordeeld wordt voor een delict waarbij de modus operandi tijdens het delict voldoende barbaars is, wordt bij weigering van een onderzoek automatisch veroordeeld tot een volledige TBS-procedure. Zwijgen is instemmen. Een rechter hoeft dan niet langer beargumenteren waarom die out of the blue een TBS-maatregel oplegt, hij zal moeten motiveren waarom zij dat eventueel laten. Ook wordt dan niet meer het advocatenkantoor Anker & Anker een van de laatste Mohikanen die hun cliënten nog adviseren mee te werken in het PBC. Behandelingen en praten is humaner voor daders, slachtoffers en samenleving. Levenslang? Voor delicten zoals moord kan al levenslang worden opgelegd. In de zaak Robert Mikelsons werd pijnlijk duidelijk dat de maximale straffen voor zedenzaken niet altijd toereikend zijn. Zeker vanwege ons automatisme om bij meermaals plegen de straf hooguit met een derde te verhogen. En de foutieve gedachte dat die verhoging andere verhogingen in de weg staat. In Amerika heeft de rechter de vrijheid om daders hun straffen gelijktijdig of na elkaar uit te laten zitten. Eergisteren kreeg op die wijze een voormalige politieagent die voor vier verkrachtingen werd veroordeeld 263 jaar celstraf. Dat is wat overdreven, maar het is onhandig dat ons wetboek die mogelijkheid in de zaken waar het wel nodig is, blokkeert. Ons huidige systeem werkt wegblijven bij politie & justitie en dus recidive in de hand. Als je bekent en hulp zoekt, kom je vaker voor het gerecht en krijg je bij elkaar vaker en langere celstraffen. Nu zitten alleen de domme daders in fases levenslang vast. Dit is mijn derde verzoek tot een wetswijziging. Geen automatische detentiekorting meer voor weglopen, recidiveren en struisvogelpolitiek. Kamervragen zijn voor de bühne, deze drie wetswijzigingen zijn voor ons.