Duizend internethartjes voor Tom Clancy. De besnorde schrijver die ons vorig jaar helaas veel te vroeg ontvallen is, wist als geen ander een potente cocktail te brouwen van onderzeeboten, voluptueuze vrouwmensen en booswichten met nucleaire wapens. Met felrealistische beschrijvingen van Oostblokkistaans wapentuig en zorgvuldige reconstructies van de machinaties binnen het Kremlin wist Clancy de Koude Oorlog te destilleren tot vuistdikke boeken vliegtuiglectuur. Zeggen wij niet, zegt
Ronald Reagan. Wablief? Inderdaad, de cowboypresident. Uit recent vrijgegeven stukken uit het privéarchief van Margaret Thatcher is gebleken dat de voorbereiding die Reagan zichzelf gaf op zijn meetings met Gorbatsjow bestond uit het lezen van
Red Storm Rising. Oh Nikita, we did never know. Misschien niet helemaal een troostende gedachte dat er een B-acteur met de geletterdheid van een qat kauwende lama aan de knoppen van des werelds grootse nucleaire arsenaal zat, maar het doet in ieder geval vermoeden dat als Donald Trump volgend jaar zijn vastgoedklauwtjes in het Witte Huis zou zetten, het nog niet het einde van de wereld hoeft te betekenen. En bovendien, wat is er zo erg aan een beetje fictie? Het zou bijna Mark Rutte c.s. aan te bevelen zijn. Het is dat MinDef Hennis specifiek uitgezocht is op het gebrek aan leesvaardigheid (als ze de stukken over de Faaljager had kunnen lezen had ze vast heur kruisje niet gezet onder de Faustiaanse contracten van Lockheed), maar als de personeelschef van de zeepfabriek Mark R. de volgende besprekingen over de Oorlog tegen de Oemmah met Soldaat van Oranje onder zijn arm zou voeren, in plaats van de instructies van Royal Dutch Shell. Dan winnen we misschien ook eens een oorlog.
