*Start mellow vrolijk muziekje*. Er was eens een gemoedelijk zorgcentrum voor ouderen. Waar het overwegend vrouwelijke personeel, dat zich sterk verbonden voelt met de bewoners, zich met hart en ziel inzet voor een huiselijke sfeer die de allerlaatste fase van het leven draaglijk maakt. *Trekt naald van LP*. En toen besloot locatiemanager en D66-raadslid Grete Visser, samen met de op eigen uitnodiging aangeschoven ZZG zorggroep-adviseur Gerdine van de Bogerd, dat de locatie 'iets' voor vluchtelingen moest gaan doen. In jolig-idealistische beleidstaal werd uiteindelijk het plan "
Samen koken, samen doen!" geformuleerd. Het koken voor en door vluchtelingen zou geschieden na 17:00. Maar, wat blijkt uit wat
veldonderzoek van de verschillige PVV-achtige vrouw
Marjolein Faber? "
Pikant detail is dat uit kostenbesparing het grand café en het restaurant voor de bewoners gesloten is vanaf 17.00. Voorheen kon men tot 19.00 hier terecht en was het mogelijk om zowel tussen de middag als 's avonds een warme maaltijd te gebruiken. Blijkbaar spelen kosten voor vluchtelingen geen rol en voor onze kwetsbare ouderen wel." Maar, volgens medewerkers van de locatie zijn er meer wezenlijke zorgen. "
Een verzorgster geeft aan dat zij dan de veiligheid van de bewoners niet meer kan garanderen. Ook een mantelzorger geeft aan te overwegen om een particulier beveiligingsbedrijf in te huren. Hoe bizar, terwijl de asielzoekers beveiliging krijgen, worden onze ouderen aan de vluchtelingen, waarvan men de achtergrond niet kent, overgeleverd. Daarbij komt nog dat het merendeel van de vluchtelingen man is, die uit landen komen waar hele andere normen en waarden gelden en waar de vrouw een minderwaardige positie heeft." De communicatie over deze ontwikkeling naar de medewerkers toe was minimaal, en beperkte zich tot een passage in de
nieuwsbrief van november. Enfin, dat Boszicht, het is dus net Nederland in het klein.
