Bovenstaand, een
GIGN-operator. Volgens onbevestigde
berichten komen minstens vier van zijn collega's nooit meer thuis. Ze overleefden het ontzet van Bataclan niet. U gaat zich afvragen hoe het theater er van binnen uitgezien moet hebben. Maar dat laat zich raden. Het zag eruit als respect voor de islam. Het aantal slachtoffers loopt
gestaag op. 128 doden, 180 gewonden, waarvan 80 in kritische toestand. Arme fucking donders. Voortijdig en voor de eeuwigheid gereduceerd tot niets dan een herinnering. Op de verkeerde plaats op de verkeerde tijd. Maar dan die GIGN-lui. Die waren precies waar ze moesten zijn, en dat geeft te denken. Vrijwillig de dood in de ogen kijken, hoeveel mannen kunnen dat nog? Maar nog belangrijker, waarom doen die mannen dat nog? Natuurlijk, liefde voor het vaderland, familie en actie. Maar dan komt de crux. Hún bazen. Dat zijn de mannen en vrouwen die twee dingen tegelijk doen. 1) Ze creëren en houden het probleem in stand waar deze terreur uit voorkomt. 2) Ze sturen goedaardige helden hun dood tegemoet als niets minder dan symptoombestrijders. Cynische pleisters op een etterende wond. Want waarom lieten deze strijders het leven? Voor de vrijheid van hun land en familie? Zijn deze nu vrijer dan? Nee, dat zijn ze niet. Want tussen het #Jesuischarlie en #Prayforparis door slaapwandelen we gewoon weer rustig de afgrond tegemoet. Houden we ons krampachtig voor dat het incidenten zijn, en offeren we weer een handje vol moeilijk te vervangen
men of action op het altaar van de multiculturele heilstaat. Hoelang zullen militairen accepteren dat hun bloed de lijm is die een onhoudbaar ideaal voor een onhoudbare elite bij elkaar houdt? Duw die Frambozen maar richting de afgrond. Er is een reden dat heel Noord-West Afrika Frans spreekt.
