Geenstijl

De EU. Het had de prachtig dieprode briefzegel op het Europese einde van de geschiedenis moeten worden. De continentale staatsrechtelijke verpersoonlijking van het goede. Maar, niets menselijks is de EU vreemd, en louter het goede doen, dat houdt de menselijke psyche doorgaans maar eventjes vol. Even een korte anekdote uit een psychotherapeutisch lesboek. Zo rond het begin van de 13 eeuw ontstond de Orde van Franciscanen. Een van hun grondbeginselen was de eed van armoede, volgens welke de orde eigendommen, in welke vorm dan ook afwees. Op hun bezigheden was de eed weer niet van toepassing. Aan het eind van die eeuw raakte de orde dan ook nogal verwikkeld in een concurrentiestrijd met de plaatselijke geestelijkheid om kerkelijke plichten als begrafenissen en biecht-praktijken. Ook gingen ze zich toeleggen op lesgeven aan universiteiten, en ontstond er concurrentie tussen hen en gewone docenten, zowel om leerlingen als lesuren. Uiteindelijk begonnen al die sterfbed-biechtafnames die resulteerden in dikke erfenissen, toch wel een beetje te branden in die gewaden. Dus gingen ze toch maar een een hoop geld besteden aan mooiere kerken, kloosters en boeken. Zaken die, uiteraard, allemaal heel erg nodig zijn voor hun status als geleerde orde. Het onderscheid tussen professioneel noodzakelijk bezit en privé-luxe vervaagde natuurlijk geleidelijk. Moraal v/h verhaal? Fundamentele menselijke impulsen zoals hebzucht en rivaliteit kun je heus proberen te onderdrukken onder de noemer van het goede, maar ze zullen altijd, in al dan niet gemaskeerde vorm, de kop op steken. Zo geldt dit ook binnen de EU. Ondanks de gelofte van vrede en verbinding die elke EU-adept aflegt, kan hij (m/v) niet ontsnappen aan z'n al te menselijke driften. Zie daar: de onstuitbare uitbreidingsdrang van de EU. Maar, het is precies die uitbreidingsdrang die Europa van de ondergang gaat redden. Na eeuwen af en toe een al dan niet groot continentaal conflictje, raakte Europa vanaf '91 high on peace dividend. Da's heerlijk natuurlijk. Beetje zorgeloos neuken, modern kunstzinnig zijn, aan de natuur denken, 'in balans met jezelf leven', 'authentiek zijn', 'innerlijke rust ervaren', u kent het wel. Dingen waar de mens in vredestijd zich mee bezigt. Allemaal leuk, maar de zorgeloze mens, wordt als snel een onverschillig en achteloos mens. Er ontstaat, zoals Dieuwertje K. dat noemt, een democratische apathie. Burgers achten hun democratische plicht vervuld als ze eens in de vier jaar naar de stembus gaan. En deze luiheid geeft carriere-politici de gelegenheid, en ergens zelfs het mandaat, om sluiproutes te gaan bewandelen.

Begrijpelijke apathie Die mentaliteit is begrijpelijk. Waarom zouden generaties die nooit iets anders hebben gekend dan comfort, zekerheid en veiligheid, hun kostbare vrije tijd ineens gaan besteden aan zulke complexe materie als staatsbestuur? Daarbij is het ook erg verleidelijk jezelf te excuseren onder de noemer van 'politici hebben er voor geleerd, dat zijn professionele bestuurders' of 'het is toch al een gesloten circuit, alle moeite is vergeefs.' En bovendien: waarom zou je, we hebben het toch goed in dit land? Inderdaad, vooralsnog is het hier leefbaar. En voor generaties die niet beter weten, zijn leed, onderdrukking en oorlog distante abstracties. Vieze abstracties zelfs, waarvan de suggestie dat deze op de loer liggen als je de huidige koers 80 jaar verder extrapoleert, geldt als ophitsing en 'weet je wie ook mensen bang maakte?' Maar, de geschiedenis kent wetmatigheden. De achteloze onverschillige mens, wordt vroeg of laat ingehaald door de realiteit. Dit zou de moderne Europeaan ook gaan overkomen en uiteindelijk zou het te laat zijn. Maar dit zal niet gebeuren. Waarom niet? Door de Europese Unie, daarom niet. De EU is exact wat Europa nodig heeft De EU, het ideologisch-elitaire hobbyproject, is een logisch gevolg van de democratische apathie die onstond na '91. Carriere-politici bij uitstek, zijn net mensen, en hunkeren naar de uitbreiding van hun macht. Ze pakken wat ze pakken kunnen, dat valt ze eigenlijk niet eens kwalijk te nemen. Maar juist daarom, is de EU is exact wat de Europese bevolking nodig heeft. De EU is namelijk niet gevaarlijk genoeg om de Europese bevolking écht, wezenlijk en onomkeerbaar te verminken. Maar wel bedreigend genoeg om als wake up call te dienen, uit die koortsachtige droom van eeuwige vrede. En die koude douche is hard nodig om grotere parallelle bedreigingen, die los van de EU gezien kunnen worden, uiteindelijk het hoofd te bieden. Zonder de EU zou de Europese bevolking z'n eigen ondergang tegemoet slaapwandelen. Door het ijswater van de EU in onze nek, zijn we in ieder geval wakker genoeg om het slaap uit onze ogen te wrijven. De gehele naam 'Europese Unie' is allang een eufemisme gebleken. Die unie bestaat namelijk alleen bij naam. De EU is een organisatie die zijn eigen pan-Europese agenda op wil leggen aan nationale Europese bevolkingen, en hierbij geen dwang schuwt. Voorbeeldjes. Dwang, en nog eens dwang Ondanks dat ze het al 9 jaar proberen, komt de Europese interne markt maar niet echt van de grond. Mensen zijn tegen alle EU-tekentafel-verwachtingen in tóch gewoontedieren, die hun zaken graag dicht bij huis zoeken, en die het ook nog eens een aangename sensatie vinden hun landgenoten aan handel te helpen. Welk een rabiate nationalisten, die provincialen! Beetje de buurman meer z'n omzet gunnen dan een onbekende Sloveen 1250 kilometer verderop. Maar goed, wat doet de EU wanneer blijkt dat realiteit en EU-ideologie niet rijmen? Die gaat dreigen en dwingen: "De Europese Commissie wil harder optreden tegen lidstaten die wetgeving in stand houden of invoeren, die indruist tegen de interne markt. Bienkowska is daarom al meer inbreukprocedures gestart dan haar voorgangers. Die procedures moeten lidstaten dwingen hun wetgeving aan te passen of te schrappen." Nog meer dwangdreigings. "De Europese Commissie heeft een hele voorraad "vervelende instrumenten" om landen te dwingen vluchtelingen op te vangen. (...) Rutte bleef volhouden dat hij vertrouwen heeft in de dwingende hand van de Europese Commissie en de juridische mogelijkheden die Brussel heeft om landen onder druk te zetten." En nog erger: dreigen met een strijd als u niet luistert. In het Duits nog wel, bij monde van dwergmof met haatbaard Martin Schulz, voorzitter van het Europees Parlement, aan het adres van Hongarije. Want als een land niet luistert "dan moet je macht gebruiken en ervoor vechten om van de andere partij te winnen." En met vechten bedoelt hij ook echt vechten, want hij gebruikt het woord "Kampf": "Wir müssen das Europa des Gemeinschaftsgeistes notfalls jetzt auch mal mit Macht durchsetzen. Wir setzen uns notfalls auch in einem Kampf gegen die anderen durch." Prachtig, het woord 'Gemeinschaftsgeistes' - gemeenschapszin - in één zin met het dreigen met strijd om die "eenheid" af te dwingen. Nationale identiteit en weerbaarheid De EU is dus een dwingende en bovendien ongekozen organisatie, waartegen de Europese weerzin steeds verder toeneemt. Inherent aan de toename van weerzin tegen de EU, is een hernieuwd besef van nationale identiteit, wat deze ook moge zijn. En dit allemaal hand in hand met het besef dat nationale identiteit niet eens iets betekent, als er geen sprake is van nationale soevereiniteit. En welke uitdagingen Europese landen ook te wachten zullen staan in de toekomst: een vorm van nationale identiteit, en vergaande nationale soevereiniteit, zullen voorwaardes zijn voor het overwinnen hiervan. De hardnekkige en weerloze vredessluimer waarin de moderne Europeaan verkeert zal een keer tot een einde moeten komen, wil dit continent de komend anderhalve eeuw overleven. De EU zal dit bewerkstelligen. Een verdeeld Europa is een machtig Europa De ambitie of zelfs natuurlijke neiging op grote schaal eenheid te willen smeden, is bepaald geen historisch unicum. Maar EU-adepten verkijken zich fundamenteel op wat een sterk Europa is. Of liever, ze verkijken zich op in welke hoedanigheid Europa op z'n sterkst is. Nial Ferguson, historicus en uitgehuwd aan Ayaan Hirsi Ali, beschrijft in zijn boek Civilization zes "Killer Apps" die de moderne westerse beschaving zo machtig gemaakt hebben. De belangrijkste, en allereerste reden voor westerse dominantie en voorspoed is, zo kort mogelijk samengevat, volgens hem: "Competition - a decentralisation of both political and economic life, which created the launch-pad for both nation states and capitalism." Het vergt weinig oplettendheid om op te merken dat de EU de absolute antithese is van wat Europa machtig maakt, namelijk, de centralisatie van zowel het politieke als economische leven. De EU implodeert binnenkort onder z'n eigen gewicht. And when the dust settles, bestaat Europa uit zelfbewuste, soevereine nationale volkeren die leven op een manier die hun plaats in de geschiedenis recht doet.