Goede doelen blijken toch andermaal vooral goede vastgoeddoelen. Organisaties die leven van middels schuldgevoel afgedwongen vrijwillige donaties als het Aids Fonds, Plan Nederland, het Prins Bernhard Cultuurfonds, Amnesty International en Human Rights Watch, nestellen zich allemaal warmpjes in de duurste huurstad van het land: Amsterdam. En dan niet in de Staatsliedenbuurt, nee, stuk voor stuk op A-locaties van de grachtengordel. Maar, al die organisaties vallen natuurlijk in het niet bij hoe het moreel verantwoorde misdaadsyndicaat Greenpeace erbij zit. De Groene Vredigen waren vorig jaar ruim 500.000 euro kwijt aan de huur van hun hippe kantoorpand aan het IJ, dat zij daarvoor nog eens voor ruim 200.000 euro lieten verbouwen. Natuurlijk, ophef en verontwaardiging alom. Maar wij begrijpen het wel. Goede doel-mensen zijn een speciaal soort. Tuurlijk, we kunnen ons in theorie met goede doel-meisjes voortplanten, maar toch zijn het een soort exotische vissen die gewoon sterven als je het aquarium niet op precies dezelfde temperatuur instelt als hun vijvertje. Die industrie heeft nu eenmaal standaarden, en als een organisatie wil aarden in het gesloten circuit van s' lands Vrijgevigen dan moet er aan die standaarden voldaan worden, anders neemt écht niemand je meer serieus. En dan blijven de donaties uit, waardoor de gehele zielige kant van de wereld aan z'n eigen zelfredzaamheid overgeleverd zou worden, en dat willen we niet. Of zo. Dus, negeer dit nieuws, en doneer ruimhartig. Want elke 60 seconden in Afrika, passeert er een minuut. Onderstaand de vastgoededoelen-kaart!