Die LoLo. Wat heeft-ie het geprobeerd. Wat heeft hij eindeloos met zijn vuist op de thee-tafeltjes van Rabat geslagen. Maar het mocht niet baten. En het was ook geen gemakkelijke opdracht zeg: als geldschieter zorgen dat het geld dat je schiet met 40% teruggedraaid wordt, zonder dat de ontvangende partij over enige wezenlijke
leverage beschikt, behalve het inspelen op het blanke schuldgevoel waar de sociaal-democratie van aan elkaar hangt, en het dreigement criminele
dubbel-paspoortiërs niet meer terug te accepteren. Op 6 mei [VERDOMME PIM'S DAG1!!!1] jl. kondigde LoLo aan het lalala-geldverdrag met Marokko toch
niet op te zeggen, want "
We kennen een lange vriendschapsband van 400 jaar met Marokko, het heeft mijn voorkeur het verdrag in overleg te wijzigen in plaats op te zeggen." Vriendschap. Zal wel. Enfin, sindsdien zou er door LoLo en zijn diplomatieke juggernauts
kei- loei- en bikkelhard gediplomatieërd zijn om de vrij achterlijke bepaling dat Marokkanen in een Marokkaanse economie naar Nederlandse maatstaven geld mogen vangen, wat bij te snoeien. En steeds zou er 'binnen enkele weken' een akkoord liggen, en in ieder geval op 1 september. Dat is het nu, en de kraan staat nog steeds wagenwijd open. In een brief aan de kamer schrijft hij nu: "
In de afgelopen periode is intensief overleg gevoerd met Marokko. Tot op heden heeft dit echter nog niet geresulteerd in een akkoord. Het eerdere besluit tot opschorting van de behandeling van het wetsvoorstel tot goedkeuring van het voornemen tot opzegging van het bilaterale socialezekerheidsverdrag met Marokko heeft partijen wel de gelegenheid geboden nader tot elkaar te komen." Dat laatste, wat fijn. Het mag wat kosten, maar de Marokkanen vinden ons in ieder geval liev. Ook dat is iets waard.
