Een symptoom van de herleving van een historisch gewortelde veroveringsideologie, botsende andersoortige beschavingen en rede-overschrijdende religiositeit. Een probleem van dat kaliber kan natuurlijk maar een overheidsinstantie het hoofd bieden: het omnipotente- en sciente Bureau Jeugdzorg. Oké, misschien ook niet. "
De Raad voor de Kinderbescherming vindt het 'frustrerend' dat geradicaliseerde tieners niet de zorg krijgen die zij nodig hebben". Frustrerend. Dat is het zeker. Weet u wat nog frustrerender is? Dat 'de zorg die geradicaliseerde tieners nodig hebben' überhaupt niet bestaat. De gehele notie van deradicalisering door behandeling, is een fata morgana. Ja, sommige hakbars komen ogenschijnlijk tot inkeer,
Jason Walters bijvoorbeeld. Maar dit valt te wijten aan hun eigen levensminnende en voor rede vatbare inborst, niet aan een of ander bewezen anti-radicaliseringstraject. Het westen heeft tijdens zo'n behandeling namelijk niet veel meer te bieden dan goede bedoelingen, een beetje common sense, en een hele hoop links-christelijke empathie. Voorbeeldje. Het ministerie van onderwijs subsidieerde drie volledige stichtingen zodat deze een 45 pagina's tellende handleiding konden opstellen voor het omgaan met radicalisering. Het rapport (
PDF), "Puberaal, lastig of radicaliserend", bevatte uiteindelijk echter maar
twee concrete aanbevelingen: "ga het gesprek aan", en "maak er melding van". Drie stichtingen die 45 pagina's besteden aan verhullen dat ze geen idee hebben wat ze met dit probleem aan moeten: dat is Nederland versus sluimerend moslimextremisme. Kan de raad van Kinderbescherming natuurlijk janken van frustratie, maar dit ligt zowaar eens een keer gewoon niet aan Jeugdzorg zelf.
